စေနသား၊ စေနျဂိဳလ္ႏွင့္ အေလာင္းအစား

သို႔ေသာ္ အလုပ္ပင္ပန္းသည့္ဒဏ္၊ အစာအဟာရ မလံုေလာက္သည့္ ဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ အလုပ္၀င္ျပီး ေလးလေက်ာ္မွာ လူက ပိန္လွီကာ အားျပတ္လို႔ လာျပီ။ မျဖစ္ေခ်ေသး။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္။ အလုပ္သစ္ပဲ ရွာေျပာင္းရမလား။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ရွိအလုပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာေတြ ရင္ဆိုင္ရပါေစ၊ ေပ်ာ္ေနျပီ။ လုပ္ငန္းခြင္ကလူ၊ ရံုးကလူေတြနဲ႔လဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနျပီ။ အလုပ္မေျပာင္းခ်င္ေတာ့။
ဆရာ့ကို ကြ်န္ေတာ္ လစာေငြႏွင့္ မေလာက္ငွေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာက ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ေပးေနေသာ အိမ္က အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြႏွင့္ တိုင္ပင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးေပးပါသည္။ အိမ္ရွင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မထြက္ေအာင္ သူတို႔ဘက္မွ လစာ ေပးသည္။ ထိုအခါ တစ္လေျခာက္ေသာင္း ဆိုေသာ ေငြႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ မနက္ညစာ ေပါင္းစားရသည့္ဘ၀မွ လြတ္ခဲ့သလို အိမ္ကိုလဲ ပိုေထာက္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ပန္းလိႈင္ ေဂါက္ကြင္းမွာ အိမ္သံုးလံုးကို ဗိသုကာ ပံုစံပိုင္း ဆိုင္ရာ ၾကီးၾကပ္ေပးေနခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္။
အလုပ္ေတြ ဖိစီးမႈမ်ားတိုင္း မၾကာခဏလည္း ကြ်န္ေတာ့္ျမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္ကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနထိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့သည္။ အိမ္မွာက ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုႏွင့္ အတူ ေနရေသးသည္ေလ။ အလုပ္စ၀င္စဥ္က ၾကံဳေတြ႔ရေသာ ဖိႏွိပ္ခံရမႈမ်ား၊ ေခ်ာက္တြန္းခံရမႈမ်ားၾကား အံခဲျပီး ၾကိဳးစားခဲ့ရေသာ ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ခံႏိုင္ရည္ ပိုရွိလာခဲ့သည္။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အေရးပါေသာ အကူအညီေတြ ေပးခဲ့သူမ်ားႏွင့္လည္း ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကိုေတာ့ ေနာက္မွ သပ္သပ္ ေရးခ်င္ပါေသးသည္။
ပန္းလိႈင္မွာ အလုပ္ေတြ ျပီးသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ရံုးမွာ အလုပ္ စဆင္းသည္။ လစာလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးလာသလို ျမင့္ ျမင့္တက္လာေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ မစုေဆာင္းမိပါ။ သို႔ေသာ္ ဆရာ့ရံုးမွာ လုပ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ ညီအငယ္ဆံုးကို မႏၱေလးမွာ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ စားရိတ္ ေထာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ညီမေလးအား သူ၀ါသနာပါေသာ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းကို ျမိဳ႔ကေလးမွာ ထားေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အိမ္ စား၀တ္ေနေရး တာ၀န္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ယူ ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ အေမလည္း အရင္လို ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္စရာ မလိုေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ မရေသးေပ။
ဆရာ့ရံုးမွာထိုင္ျပီး တစ္နွစ္ခြဲ ေက်ာ္ေလာက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ေျပာင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ထြက္မည္ ေျပာေတာ့ ဆရာ့စကားတစ္ခြန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
“သားသမီးေတာင္ အခ်ိန္တန္ရင္ မိဘကို ခြဲခြာသြား ရေသးတာ။ သားဘ၀ ပို တိုးတက္ဖို႔အတြက္ လုပ္တာပဲ။ ဆရာ မတားပါဘူး” တဲ့။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဆရာ မသြားပါနဲ႔ တားခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ ထြက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။
ဆရာ့ရင္၀ကို ေျခစံုကန္ကာ ထြက္ခဲ့မိေသာ ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယအလုပ္မွာ အခက္အခဲေတြ ထပ္ျပီး ၾကံဳရျပန္သည္။ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္ေသာ ကြ်န္ေတာ္က တမ်ိဳး။ ကိုယ္ တာ၀န္ယူရေသာ အလုပ္ေတြထဲက တစ္ခိ်ဳ႕မွာ ေျဖရွင္းလို႔ မရတာေတြက တဖံု။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြက ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြကိုေရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ ကိုပါ ပ်က္ျပား ေစခဲ့သည္။ (တစ္ခု ကံေကာင္းသည္က အလုပ္ရွင္ အကိုဆရာေရာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို မိသားစုေတြလို ခ်စ္ခင္ ရင္းနွီး ၾကျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့၏။ ဆရာ့ရံုးမွာေရာ အခုလက္ရွိ ဆရာအကို ရံုးမွာေရာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အားလံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို ထိုသို႔ ခ်စ္ခင္ၾကျခင္းသည္ အိမ္လြမ္းကာ မိသားစုႏွင့္ ေ၀းေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အားေဆးေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအတြက္လည္း သယ္ရင္း မိတ္ေဆြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လြန္း လွပါသည္။)

စေနသား ကြ်န္ေတာ္ စေနျဂိဳလ္ က်ေနသလား ထင္ရေအာင္ပင္ အလုပ္ေရာ မိသားစုအေရးေတြပါ ထိုအခ်ိန္က အေတာ္ ကေသာင္းကနင္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စုေဆာင္းထားေသာ ေငြကေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ ညီအလတ္အတြက္ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ၀ယ္ေရာင္းလုပ္ဖို႔ ထုတ္ေပးထားတာေတြက အဆင္မေျပ။ ေငြရင္းေလး ျပန္ေပၚလာႏိုး လိုက္ရင္းလိုက္ရင္း ညီေတာ္ေမာင္ တရုတ္ျပည္ကေန မိုးကုတ္ကို ဆိုင္ကယ္ အကူး လမ္းမွာ အဖမ္းခံရ၊ ပစၥည္းေတြ အသိမ္းခံရႏွင့္ လိုက္ေရြးရေတာ့ ျခစ္ခ်ဳပ္စုထားတာေလးေတြ ေျပာင္ျပန္၏။ ေျပာင္ရံုမက အေဖ့ အိမ္ဂရံေလးပင္ အဆစ္ပါသြားလိုက္ေသးသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ့္၀င္ေငြသည္ အိမ္မိသားစု စား၀တ္ေနေရး၊ ညီ ညီမေတြ သင္တန္းေၾကး၊ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္စားရိတ္၊ တိုး တိုးလာေသာ အေဆာင္လခမ်ား ေတြတင္မက အိမ္ဂရံေပါင္ထားေတာ့ တလတလ ဆပ္ရေသာ ေငြတိုးေတြပါ တာ၀န္ပိုလာ၏။
ကြ်န္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုးေလးကို ထားေပးသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေၾကးကလည္း တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္က မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ဒုကၡေတြ ၾကံဳခဲ့ရသလိုမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုးကို မျဖစ္ေစလိုပါ။ ထိုအခ်ိန္က သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ေခၚျပီး ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း တက္ထားခိုင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ညီအလတ္ကလည္း အရင္လို ေက်ာက္ေသြးအလုပ္ေတြေရာ၊ ဆိုင္ကယ္လုပ္ငန္းပါ အဆင္မေျပပဲ သူ႔မိသားစုေလးႏွင့္ မနည္း ရုန္းကန္ေနရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေထာက္ပံ့ရတာ ခံသာေသးသည္။ တတိယညီကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ အားကိုးမရ။ ဟိုေယာင္ေယာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္။ ညီမေလးကေတာ့ သူတက္ေနေသာ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းကို သင္တန္းေၾကး ေပးစရာမလိုေတာ့ေပမဲ့ ၀င္ေငြက မရွိေသး။ မိသားစုတာ၀န္ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚမွာ။ ခါးနာေရာဂါႏွင့္ ပင္ပင္ပန္းပန္းဒဏ္ေတြ မခံႏိုင္ေတာ့ေသာ အေဖ့ကိုေရာ၊ ေျခလက္ေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ့သည့္ အေမ့ကိုေရာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့။ ေနာက္ျပီး အေဖႏွင့္ အေမ့ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေနေစခ်င္လွျပီ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကံၾကမၼာကို ေလာင္းေၾကးထပ္ကာ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ၾကံစည္မိေတာ့သည္။ ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းပင္တည္း။
တကယ္တမ္းေတာ့ ရန္ကုန္မွာပင္ မေပ်ာ္ဘဲ “ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာ ေန”ေနရေသာ ကြန္ေတာ္ အိမ္လြမ္းတိုင္း မၾကာခဏေတာ့ ျပန္ႏိုင္ေသးသည္။ ႏိုင္ငံျခား သြားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္လြမ္းတိုင္း ျပန္ႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္။ သြားလည္း မသြားခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုအတြက္ သြားကိုသြားမွ ျဖစ္မည္။
သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လက္ထဲ ေငြစ အနည္းငယ္သာ ရွိ၏။ ခက္ျပီ။ ျမိဳ႔ကေလးရဲ႔ က်ဆင္းခြ်တ္ျခံဳေနေသာ စီးပြားေရးေတြေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလးတို႔ မိသားစုတေတြကလည္း အဆင္ သိပ္မေျပလွ။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကူးကို သူတို႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း မျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ မိုးကုတ္မွာကလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြက ေကာင္းမြန္လွေသာ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားၾကီး။ တကယ့္သူေထးေတြပင္ ညည္းေနရေလာက္ေအာင္ စီးပြားေရးက ေကာင္းလြန္းလွသည္ေလ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အကူအညီ မေတာင္းရက္ပါ။ ျမိဳ႔ကေလးမွ လူအားလံုးက ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ ကိုယ္။ အေမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သြားေစခ်င္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ “မင္းလိုတဲ့ေငြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ငါတို႔ စုျပီး စိုက္ေပးမယ္” ဆိုေသာ အားေပးစကားေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ သယ္ရင္း တစ္ခိ်ဳ႕ ထံမွ ၾကားရေတာ့ အားေတာ္ေတာ္ တက္သြားသည္။ အဆင္မေျပလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ကို အကူအညီ ေတာင္းရမွာေပါ့။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ တျခားနည္းလမ္း ရွာခ်င္ေသးသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဒုကၡ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ခုလို ေစတနာ ရွိၾကျခင္းကိုပင္ ေက်းဇူးတင္လြန္းလွျပီ။ အေမႏွင့္ တိုင္ပင္ေတာ့ အေမ့မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ထံမွ ေငြတိုးေခ်းဖို႔ အေမက ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရဲပါ။ မေတာ္တဆ အဆင္ မေျပျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သိန္းနွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ျပန္ဆပ္ႏိုင္မွာလဲ။ စိတ္ေတြက ရွဳပ္ေထြးလာသည္။ ခ်စ္ေသာ အမိေျမကို စြန္႔ျပီး ကြ်န္ေတာ္ မသြားခ်င္သလို မိသားစု၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႔ကေလးႏွင့္ ေ၀းေ၀းမွာ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ မစြန္႔စားလွ်င္ ဘယ္လိုမွ ေရရွည္ လြယ္မည္ မဟုတ္တာ အေသအခ်ာ။ ဒီေတာ့ ေငြတိုးေခ်းရံုကလြဲျပီး ကြ်န္ေတာ္ တျခားနည္းလမ္းကို မေတြးေတာ့။
စကၤာပူသြားဖို႔ လုပ္ေနတာကိုလည္း အလုပ္ရွင္ ဆရာအကို႔ကို ေျပာျပျပီး အလုပ္ ထြက္ဖို႔ ေျပာေတာ့ အကိုက မသြားမခ်င္း သူ႔ဆီမွာ အလုပ္ လုပ္ဖို႔ ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာအကို႔ကို ခြင့္ေတာင္းကာ တစ္လ ခြင့္ယူျပီး အိမ္ျပန္လိုက္သည္။ တကယ္လို႔ စကၤာပူ သြားျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွာ ျပန္ေနရဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္ပါ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ ေနခ်င္ပါေသးသည္။ စိတ္ပင္ပန္းရေသာ ဒဏ္ေတြႏွင့္ အရိုးေပၚအေရတင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ျပန္သြားေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာ ရပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေမေတာင္ မမွတ္မိပါ။ ဘယ္က ဘိန္းစားေကာင္လဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာ “အေမ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေခၚမွ မွတ္မိျပီး “ေအာင္မေလး သားၾကီးရယ္” ဆိုကာ ငိုေလေတာ့သည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက အေဖျပန္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး ရင္ေတြဆို႔ကာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလို႔။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ခြင့္ရရခ်င္း အိမ္ကို တန္းျပီး ေျပးသြားေတာ့ ၾကားမွာ အားျပည့္ေအာင္ အနားမယူႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ အေဖႏွင့္ အေမ ရင္နင့္ေအာင္ လုပ္မိသလို ျဖစ္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ မေကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္ အပူရုပ္ေတြကို ဖံုးဖိကာ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုတာ အေဖႏွင့္ အေမ့ကို ကတိေပးထားသည္။ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ဓာတ္က်ေနလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ မွီခိုေနရေသာ အေဖႏွင့္ အေမက ဘယ္လို အားကိုးႏိုင္မလဲ။ တခါတရံမွာ အဆင္မေျပလွ်င္ဆိုတဲ့ အပူလံုးၾကီးက ရင္ထဲ ျပည့္က်ပ္ခဲ ေနေသာ္လည္း အိမ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အပူေတြ မွ်မေပး။ အိမ္မွာ ေနတဲ့ တလအတြင္း ကြ်န္ေတာ္ အေဖႏွင့္အေမ့ေဘးမွာ၊ ေမာင္ႏွမေတြ ေဘးမွာ အခ်ိန္ျပည့္ လိုလို ေနသည္။ ဦးေလးေတြဆီ သြားကာ လုပ္ကိုင္ ကူစရာရွိသည္မ်ား အရင္လို သြားလုပ္ေပးသည္။ ရိပ္သာကို ဆယ္ရက္စခန္း ၀င္လိုက္ေသးသည္။ ရိပ္သာ မ၀င္တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ ရွိေနခဲ့ျပီ။ ေနာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေအးလက္ေအး ၀င္ခြင့္ ရမွာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ရိပ္သာ ၀င္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ရင္ထဲက အပူလံုးၾကီး သက္သာရာ ရသြားပါသည္။
ရိပ္သာမွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေနေသာ အေမ့ ညီမက သူ စုေဆာင္းထားေသာ လက္၀တ္လက္စားေတြကို အေပါင္ခံပစၥည္းထားဖို႔ ထုတ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အေပါင္ခံပစၥည္း မထားဘဲ ေငြတိုး ေခ်းလွ်င္ အတိုးေတြ အမ်ားၾကီး ေပးရေသာေၾကာင့္ အေမ့ညီမက အတိုးေပးရ သက္သာရန္ ကူညီေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွရေသာေငြ၊ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ကေန ေပးေသာ ဆုေၾကးေငြ၊ ျမစ္ၾကီးနားက သယ္ရင္း ေခ်းေပးေသာ ေငြ၊ ေနာက္ျပီး အလုပ္မွာ ေမာင္ႏွမ လိုခင္ေသာ အမတစ္ေယာက္ ထုတ္ေပးသည့္ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာ။ အားလံုး ၾကက္အစာ ေကာက္သလို စုေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စကၤာပူသို႔ ထြက္ျပီး အလုပ္ရွာႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာ ရရံုမက အိမ္ကိုလဲ သံုး၊ ေလးလစာ ဖူလံုေအာင္ ခ်န္ထားေပးႏိုင္ခဲ့၏။ ညီအလတ္ရဲ့ ဆိုင္ကယ္၀ယ္ေရာင္း လုပ္ငန္းကလည္း အေျခအေန ျပန္ေကာင္းလာေသာအခါ ထို ေငြေတြထဲက အိမ္အတြက္ အစု ရွယ္ယာ အရင္း အႏွီးကို ထုတ္ေပးခဲ့ေတာ့ ေငြက စကၤာပူမွာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္သာ ေနႏိုင္သည့္ အေနအထားသာ က်န္သည္။ တကယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္သာ အလုပ္အဆင္မေျပပဲ ျပန္လာခဲ့ရလွ်င္ သူ႔၀င္ေငြႏွင့္ အိမ္ကို ခဏ ထိန္းထားႏိုင္မည္မဟုတ္လား။ အေၾကြးမ်ားကို ျမန္ျမန္ ဆပ္ႏိုင္ဖို႔၊ အိမ္ဂရမ္ႏွင့္ အေမ့ညီမ လက္၀တ္လက္စားေတြ ျပန္ေရြးေပးႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီမွာ အလုပ္ရမွ ျဖစ္မည္။ မရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆက္မေတြးေတာ့။ မိုက္ရူးရဲစြာႏွင့္ စကၤာပူသို႔ သြားကာ အလုပ္ရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီးျပီ။
ကဲ ျဂိဳလ္ေမႊတဲ့ စေနေရ၊ မင္းကပဲ ျဂိဳလ္ဘယ္ေလာက္ေမႊ မလဲ။ ငါကပဲ ဒီျဂိဳလ္ကို အေကာင္းဘက္ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးပမ္းႏိုင္မလဲ။ ကံၾကမၼာကို ေလာင္းေၾကးထပ္ကာ ကြ်န္ေတာ္ စိန္ေခၚေတာ့မည္။


(ဆက္ေရးပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဖြင့္သံေတြကို ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးေနၾကတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အားေပးၾကတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

ပံုကေလးကို ဒီကေန ယူထားတာပါခင္ဗ်ာ။

ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား