"လူေတြ ညာတတ္ေပမဲ့ သမိုင္းဟာ ညာလို႔ မရဘူး၊ လူေတြေမ့တတ္ေပမဲ့ သမိုင္းဟာ မေမ့တတ္ဘူး"

"လူေတြ ညာတတ္ေပမဲ့ သမိုင္းဟာ ညာလို႔ မရဘူး၊ လူေတြေမ့တတ္ေပမဲ့ သမိုင္းဟာ မေမ့တတ္ဘူး"
                     ......................................................................

မေန႔တုန္းက အျဖဴေရာင္ႏွင္းဆီပင္ရဲ႕ ျမရြက္စိမ္းေတြၾကား အနီေရာင္ႏွင္းဆီမ်ား ပြင့္ဖူးသြားခ်ိန္

ေလာကဟာ ေမွာင္အတိက်တယ္

တခ်ိဳ႕လူေတြက အလင္းအတြက္ ဖေယာင္းတိုင္မီး  ထြန္းျငိၾက တခ်ိဳ႕က မွဳတ္ျငိမ္းၾက

ဒီကေန႔ ကြ်န္ေတာ့္ကန္ထဲက ေရႊငါးကေလး ေသသြားတယ္

ေမွာင္အတိက်ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ သည္းၾကီးမည္းၾကီး ငိုေၾကြးလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာ

ေအာင္ႏိုင္သူဆိုကာ သူတို႔ လက္ခေမာင္းခတ္ ေပ်ာ္ပြဲႏႊဲေနခဲ့ၾက

သူတို႔ ဂုဏ္သိကၡာဟာ အလင္းမဲ့ ေမွးမွိန္ေသဆံုးသြားၾကတာ သူတို႔ဘာသာ မသိလိုက္ခဲ့ၾကဘူး

ရွက္ဖြယ္...။

မိုးကုတ္သား
(၁၀ရက္ေန႔ နံနက္ခင္း ၁၀နာရီ ၁၀မိနစ္ မတ္လ ၂၀၁၅  အမွတ္တရ)

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္စြပ္မ်ားက ေျပာေသာစကား

" ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လက္စြပ္မ်ားက ေျပာေသာစကား"

ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္တန္ရံုနဲ႔ လက္စြပ္ေတြ၊ ဆြဲၾကိဳးေတြ ရတနာပစၥည္းေတြကို ႏွစ္လိုစြာ ၀တ္ဆင္တတ္သူမဟုတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ဖက္ရွင္က်ေသာ ဖန္စီလက္ပတ္ၾကိဳးမ်ား၊  ဆြဲၾကိဳးမ်ား၊ လက္စြပ္မ်ားကို ႏွစ္သက္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

လက္ပတ္ၾကိဳးဆိုလွ်င္ပင္ လက္ေကာက္၀တ္မွာ ပတ္ရသည္ထက္ လက္ေမာင္းမွာ ပတ္ရေသာ လက္ပတ္ၾကိဳးမ်ားကို ပို သေဘာက်တတ္သည္။

လက္စြပ္ဆိုလ်ွင္လည္း ဘယ္ဖက္ လက္သူၾကြယ္ ဒါမွမဟုတ္ လက္သန္းမွာမွ ၀တ္ဆင္ရတာကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္သူမ်ိဳး။

မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္ေတာ့္ ဘယ္ဖက္ လက္သန္းမွာ ပထမဆံုး ၀တ္ဆင္ဖူးသည့္လက္စြပ္က အစိမ္းညိဳအေရာင္ရင့္ေက်ာက္ကို ေငြႏွင့္ကြင္းထားေသာ လက္စြပ္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ပန္းထိမ္ဆရာတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္တရ ဆုခ်ေသာ လက္စြပ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ထို လက္စြပ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ တျမတ္တႏိုး ၀တ္ဆင္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အသားက ေငြႏွင့္မတည့္ေခ်။

ထိုလက္စြပ္ကို ၀တ္ထားလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္လက္သန္းေရာ လက္စြပ္ေလးပါ ရက္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ မဲသြားေလ့ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုလက္စြပ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္ဆင္ခဲ့ဖူးသည္။

ညီမေလးက ထိုလက္စြပ္ေလးကို ၀တ္ခ်င္လြန္းလွသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ႏွေမ်ာေသာ္လည္း ေပးခဲ့လိုက္ရပါသည္။

ေနာက္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ၀တ္ျဖစ္ေသာ လက္စြပ္မွာလည္း လက္သန္းမွာပဲ ျဖစ္သည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖက္ရွင္က်ျပီး ရိုးရွင္းေသာ ပလက္တီနမ္လက္စြပ္ပါးပါးေလးႏွစ္ကြင္းျဖစ္သည္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုလက္စြပ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္သေဘာက်ေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ မၾကာခင္မွာပဲ ေပ်ာက္ရွသြားခဲ့သည္လား၊ အိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ရင္း အထားမွားသည္လား မသိ။

ရွာ မေတြ႕ေတာ့ေခ်။

တတိယေျမာက္ကေတာ့ ဒီဇိုင္နာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းထုတ္ျပီး လုပ္ထားေသာသံုးကြင္းဆက္ လက္စြပ္ကေလးျဖစ္သည္။

ထိုလက္စြပ္ကေလးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ခ်စ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္စြပ္မွ နာမည္ဝွက္ပံုေဖာ္ထားေသာ စာတန္းမွာ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာအဝတ္မ်ားႏွင့္ ျငိမိတတ္ေသာေၾကာင့္ တခါတရံမွသာ ဝတ္ျဖစ္သည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္သည္။

စတုတၳေျမာက္ လက္စြပ္ကေတာ့ ေရႊျဖဴႏွင့္ကြင္းထားေသာ  ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္ျဖစ္ပီး ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ တန္ဖိုးထားေသာ လက္စြပ္ျဖစ္သည္။

ထိုလက္စြပ္ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွ လက္ေဆာင္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ျပီး ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။

လက္စြပ္ေတြနဲ႔ အက်ိဳးမေပးပါဘူးဟု သေဘာထားခဲ့ျပီး မည္သည့္လက္စြပ္ကိုမွ် ၀ယ္ယူ၀တ္ဆင္ဖို႔ စိတ္ဆႏၵ မရွိေသာ္လည္း လက္စြပ္၀တ္ရဖို႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာခဲ့ျပန္သည္။

အေမ့ ဆႏၵႏွင့္ ေဗဒင္သြားၾကည့္ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက ဥႆႆဖယား လက္စြပ္ကို အေဆာင္အျဖစ္ ၀တ္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ လက္စြပ္လုပ္ရျပန္သည္။

ထိုလက္စြပ္ကိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္အျဖစ္ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။

(ဟမ္ ရွိသမွ် လက္စြပ္အားလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးထားတာခ်ည္းပါပဲလား)

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ ေရႊဆိုင္မွာ ပန္းထိမ္ဆရာႏွင့္ လက္စြပ္အပ္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဘယ္ဖက္ လက္သူၾကြယ္ကိုသာ လက္စြပ္အတိုင္း ေပးခဲ့လိုက္မိေလသည္။

ထိုလက္စြပ္ကို စြပ္လ်က္ စလံုးသို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်ေလျပီဟု ထင္ၾကေလေသာအခါမွ 'ဟိုက္၊ ျပႆနာပဲ' ေတြးမိကာ သင့္ေတာ္မည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဆီ ေျပာင္းဝတ္ဖို႔ လိုက္စြပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း လက္စြပ္ေလးက ဘယ္ဖက္ လက္သူၾကြယ္တစ္ခုထဲသာ ဝတ္ဆင္လို႔ ရေလသည္။ ခက္ျပီ။

မိုးကုတ္သား တို႔ ဘူ ပိတ္သထက္ ပိတ္ေလျပီ။

ညာဖက္ လက္သူၾကြယ္ႏွင့္ မဆိုစေလာက္ေလး ေတာ္ေသာေၾကာင့္ ေျပာင္း၀တ္ေသာ္လည္း တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္မွာပင္ လက္စြပ္ႏွင့္ထိေနေသာ အသားမ်ား ပြန္းကာ လက္စြပ္ရာတစ္ေလွ်ာက္ ညိဳမည္းေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ဖက္ လက္သူၾကြယ္မွာသာ ဝတ္ဆင္ရေလေတာ့သည္။ ဘူပိတ္လဲ ပိတ္ေစေတာ့ေပါ့။

ထိုအခါက်မွ လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ လက္စြပ္မ်ားက ေျပာေသာ စကားကို နားလည္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္က ၾကိဳးစားမိေတာ့တာျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္စြပ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႕၏ ပံုရိပ္ကို ထင္ဟပ္ေနေၾကာင္း နားလည္လာေတာ့ လက္စြပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ႏွစ္သက္ရာအတိုင္း ဝတ္ခ်င္သလို ဝတ္လို႔ မျဖစ္တာ သေဘာေပါက္လာရသည္။

• လက္သန္း (Pinky Finger) မွာ မာက်ဴရီနတ္ဘုရား ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး အသိဥာဏ္ပညာ၊ ယံုၾကည္သက္ဝင္မွဳ တို႔ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ moonstone, amber, or citrine အစရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လက္စြပ္မ်ိဳးကို ဝတ္ဆင္သင့္ပါတယ္။
• လက္သူၾကြယ္(Ring Finger) ဟာ အပိုလိုနတ္ဘုရား ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး ခ်စ္ေမတၱာဆက္ႏြယ္မွဳ ၊ လွပျခင္း၊ တီထြင္ဆန္းသစ္ျခင္းတို႔ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ စိန္လက္စြပ္ကို လက္ထပ္လက္စြပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပီး တျခား moonstone, jade, amethyst, sapphire, turquoise အစရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လက္စြပ္မ်ားကိုလည္း ဝတ္ဆင္လို႔ ရပါတယ္။
• လက္ခလယ္ (Middle Finger) ဟာ ေစတန္နတ္ဘုရား ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး တရားမွ်တမွဳ ၊ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွဳ၊ ၊ စိတ္ဝိဥာဥ္ရွာေဖြျခင္း တို႔ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ စိတ္/ ကိုယ္ခႏၶာ ကို ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမေစတဲ့ rose quartz, coral, aquamarine အစရွိတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ကို ဝတ္ဆင္သင့္ပါတယ္။
• လက္ညိွဳး (Index Finger) ဟာ ဂ်ဴပီတာနတ္ဘုရား ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ ၊ ေခါင္းေဆာင္ျခင္း ၊ ရည္မွန္းခ်က္ နဲ႔ စိတ္ဝိဥာဥ္ တို႔ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ lapis lazuli, amethyst, blue topaz အစရွိတဲ့ ေက်ာက္မ်က္မ်ားကို လက္စြပ္လုပ္ဝတ္ဖို႔ သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။
• လက္မ (Thumb) ဟာ ဘယ္ ဂရိနတ္ဘုရားကိုမွ ကိုယ္စားမျပဳထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းျဖစ္ျပီး စိတ္တန္ခိုးနဲ႔ အာဏာ ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ carnelian, garnet, ruby အစရွိတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ လက္စြပ္ကို ဝတ္ဆင္ဖို႕ သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။

( အေသးစိတ္ကို ဆက္ဖတ္လိုရင္ ဒီ လင့္ခင့္ေတြမွာ ဖတ္လို႔ ရပါတယ္ခင္ဗ်။

http://jewelry.lovetoknow.com/What_Is_the_Meaning_of_Each_Finger_for_Rings 
http://www.realmenrealstyle.com/ring-finger-meaning/    
....)

လက္စြပ္မ်ားကို ဝတ္ဆင္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္လို စိတ္ကူးေပါက္ရာ ကိုယ္ႏွစ္သက္သလို ဝတ္ခ်င္ရာ မဝတ္ပဲ သင့္ေလ်ာ္ရာ ဝတ္ဆင္ၾကေစဖို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္။

"ဘယ္စြံမလဲ လက္သူၾကြယ္မွာ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လက္စြပ္ၾကီး ဝတ္ထားတာကိုး။ ဘူ ပိတ္ပီေပါ့"  ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ားက ေျပာလာတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျပံဳးလို႔သာ ေနမိပါေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ျပံဳးသလဲ မည္သူ႔ကိုမွ် ေျပာျပျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။   ။

ေမတၱာျဖင့္

မိုးကုတ္သား

တစ္စစီကြဲအက္ဆက္သီထားေသာ

 "တစ္စစီကြဲအက္ဆက္သီထားေသာ"

အိပ္မက္ထဲကေန လန္႔ႏိုးလာေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းတစ္ခုလံုးဟာ ပူေလာင္တင္းက်ပ္လို႔။ ကိုက္ခဲနာက်င္လို႔။

ကုတင္ေဘးက ေရဗူးကို လက္လွမ္းယူဖို႔ရာေတာင္ ကိုယ္ဟာလွဳပ္မရဘူး။

လက္ေခ်ာင္းေတြခ်င္း ယွက္ကာ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ရင္း လက္ဖမိုးႏွစ္ဖက္နဲ႔ နားထင္ကိုဖိထားလိုက္တယ္။

စိတ္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထားဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။

နားထင္ကေန တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲ ခုန္လွဳပ္ေနမွဳဟာ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးေၾကာခုန္လွဳပ္ေနမွဳဆီကို ကူးစက္လာတယ္။

လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဆန္တက္လာတဲ့ ေသြးေတြဟာ စံုမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အေႏွးျပကြက္ေတြလို
ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ တကြက္ခ်င္း ေပၚလာတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔ ေပါင္းစည္းမိသြားတဲ့အခါ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားဆီကို ေရခဲျမစ္တစ္ခုလို အျငိဳးတၾကီး စီးဆင္းလာေတာ့တာ။

ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတဲ့ အိပ္မက္ကို အျမင္အာရံုက ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ မရဘူး..။

အိပ္မက္ဟာ ပို ထင္ရွားလာတယ္။ ကိုယ့္ ႏွလံုးသားဟာ ပို ေအးခဲ နာက်င္လာတယ္။

တင္းက်ပ္ ေမွာင္ပိတ္သြားေအာင္ မ်က္လံုးေတြကို အားကုန္ဖိမွိတ္ထားေပမဲ့
အိပ္မက္ထဲက ပံုရိပ္ေတြဟာ ဖန္တလဲလဲ ေပၚလာတယ္။ ပိုထင္ရွားလာတယ္။ ပိုျမန္ဆန္လာတယ္။

ေနာက္ ပူေလာင္နာက်င္မွဳဟာ ကိုယ့္ဆံထိပ္ဖ်ားကေန ဟိုး ေျခဖ်ားထိ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားခဲ့တယ္။

ဟင့္အင္း.... မင္း ဒီလို ခံစားမေနနဲ႔၊ နာက်င္မေနနဲ႔။

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ ကိုယ့္အိပ္မက္ပံုရိပ္ေတြကို လိုက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။
အိပ္မက္ထဲက ေအးစက္စက္၊ မထိတထိအျပံဳးေတြကို သယ္ေဆာင္ျပီး
ေရခဲျမစ္လို ကိုယ့္ ႏွလံုးဆီ စီး၀င္လာတဲ့ ေသြးေတြကို စိတ္နာက်ည္းမွဳနဲ႔ တိုက္ထုတ္ဖို႔ သတိေပးတယ္။

မရဘူး...။

တစ တစ နဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ လြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြဟာ ပိုပိုျပီး အားေကာင္းလာခဲ့တဲ့အခါ၊

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ ကိုယ့္ စိတ္ခံစားမွဳနဲ႔ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနမွဳမွာ ရံွဳးနိမ့္လာတဲ့အခါ၊

ဝုန္းခနဲ အိပ္ယာထဲက ခုန္ထမိတယ္။

အခန္းမီးကို ဖြင့္လိုက္ပီး အိပ္ယာေပၚ ျပန္ထိုင္ခ်ရင္း မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ 

ေက်ာကို ေရွ႕ထိုးေနာက္ငင္ ယိမ္းခါရင္း ကို္ယ့္ တကိုယ္လံုး
ေအးခဲနာက်င္လာေနမွဳကို တိုက္ထုတ္ေႏြးေထြးလာေစမလား ၾကိဳးစားတယ္။

မေထ့တေထ့အျပံဳးနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေအာင္ႏိုင္သူလို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထုတ္လို႔ မရဘူး။

ကိုယ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရံွဳးနိမ့္ေနရမွာပါလိမ့္။

အိပ္မက္ထဲထိ မင္းက ရက္စက္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ဥေပကၡာျပဳႏိုင္တယ္။ မာေက်ာႏိုင္တယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ အိပ္မက္ထဲထိ ....

သြားစမ္းပါ။ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့တဲ့ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာၾကီးကို မင္းရင္ဘတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

ဟင့္အင္း... သူ ဘာျဖစ္ေနေန ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ဆက္ခ်စ္မယ္...။

သတ္ပစ္လိုက္ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာကို.. သူက အခု မင္းကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး.. တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔...

မပိုင္ဆုိုင္ရတဲ့အခါ မခ်စ္ရေတာ့ဘူးဆိုတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး ....

 သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြ သူ႔ေဘးမွာ ဒီေလာက္ ေပါမ်ားေနတာ.. မင္းအခ်စ္ကို တန္ဖိုးမွ မထားတာ...

ဒါေပမဲ့ ငါက သူ႔ကို တန္ဖိုးထားတယ္၊ ခ်စ္တယ္ေလ...

သူ႕မွာ မင္းအျပင္ တျခား ခ်စ္သူေတြ ရွိေနေသးတာ။ ဒါကို မင္း လက္မခံႏိုင္ဘူးမလား

ငါ့ကို အခ်စ္ဆံုးပါလို႔ သူ အျမဲ ေျပာပါတယ္..

မင္းဟာ အရူးပဲ... မင္းကို ဘာေပ်ာ္ရႊင္မွဳမွမေပးႏိုင္သူကို ဆက္ခ်စ္ေနတဲ့ မင္းဟာ အခ်စ္ရူးပဲ။
တကယ္ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ပဲ။ ဘာမွ မေရရာတဲ့ အဲဒီအခ်စ္ဆိုတာၾကီးကို....

ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႕ ကိုယ့္ စိတ္ခံစားမွဳ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနတာ ပို ဆိုးဝါးလာတယ္။

အသိစိတ္ဟာ နာက်င္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားမွဳကို အရံွဳး မေပးလိုဘူး။

ခါးကို မတ္မတ္ထားျပီး ထိုင္တယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴတယ္။ စိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။

မင္းမရွိလဲ သူဟာဘာမျဖစ္ဘူး။ မင္းကို သူ မလိုအပ္ဘူ။

ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ သူလဲ ငါ့ကို ခ်စ္ပါတယ္။

သူခ်စ္တာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး..။

အိပ္မက္ထဲက ပံုရိပ္ေတြဟာထပ္ခါ ထပ္ခါ ေပၚလာျပန္တယ္။

အသိစိတ္က အဲဒီ ပံုရိပ္ေတြကို လိုက္ဖ်က္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္မွန္း သိလာတဲ့အခါ  ကိုယ့္ေခါင္းကို ကိုယ္ ထုႏွက္ေနမိတယ္။

သတိမရနဲ႔.. မလာခဲ့နဲ႔.... မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အတိတ္ေတြဆီ မသြားနဲ႔

အိပ္မက္ဟာ တားဆီးေလ ပိုထင္ရွားျမန္ဆန္စြာနဲ႔ အထပ္ထပ္ ျပန္ေပၚလာတယ္

သိစိတ္ဟာ ေဆာက္တည္ရာ မဲ့လာတယ္။

တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ မွန္ေဘာင္သြင္းပီး ေထာင္ထားတဲ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဓာတ္ပံုကို ဆြဲယူျပီး နံရံကို အားကုန္ လႊဲေပါက္လိုက္တယ္။

ခြမ္းခနဲ မွန္စေတြ ကြဲေၾက ပ်ံ႕ၾကဲသြားေပမဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ေအးစက္စက္ အၾကည့္နဲ႔ မေထ့တေထ့ အျပံဳးဟာ

မေမ့ႏိုင္ပါဘူးကြာ လို႔ ေျပာေနျပန္တယ္။

ကုတင္ေပၚထိုင္ေနရာက ဝုန္းကနဲ႔ ထျပီး နံရံကို လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ လႊဲလႊဲျပီး ထိုးပစ္လိုက္တယ္။

လက္ရိုးေတြ က်ိဳးထြက္ ျပဳတ္ထြက္သြားမတတ္ နာက်င္လာေပမဲ့ အဲဒီ နာက်င္မွဳဟာရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္ေနမွဳကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ဘူး

လက္က ထြက္တဲ့ ေသြးေတြဟာ နံရံကို ေပက်ံကုန္တယ္

ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာတယ္

အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္က အဲဒီ ေအးစက္စက္ အၾကည့္နဲ႔ မေထ့တေထ့ အျပံဳးရွိရာကို တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားေနခဲ့တာ။

အရွံဳးေပး ဒူးေထာက္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ဟင့္အင္း..... မင္း.... ဆီ ငါ ျပန္မလာဘူး...

ငါ မင္းနဲ႔ ေဝးရာကို ေျပးထြက္ႏိုင္ရမယ္....

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္႔ နဖူးနဲ႔ နံရံကိုတိုက္ရင္း၊
လက္ပန္းက်လာရာက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အားကုန္သြားတဲ့ အထိ နံရံကို ဆက္ထိုးေနရင္း၊

ငိုေၾကြးေနမိတယ္၊
ကိုယ္.... ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္။  ။

ေမတၱာျဖင့္

မိုးကုတ္သား