.
..
...
“လိုအပ္ေသာ......... ရင္ခြင္ အေႏြးဓာတ္”
ခင္မင္တြယ္တာမႈ၊ သံေယာဇဥ္တို႔ကို တန္ဖိုးထားတတ္သူမ်ား အတြက္ေတာ့ ေတြ႔ဆံုျခင္းသည္ စိတ္ႏွလံုး ၾကည္ေမြ႔ခ်မ္းေျမ႕ေစႏိုင္သေလာက္... ခြဲခြာျခင္း၏ ေလာင္ကြ်မ္းမႈသည္လည္း ထပ္တူက်ႏိုင္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ေသာ္လည္း ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ တြယ္တာေသာ သူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရျခင္းကို ႏွစ္သက္ေနတတ္ႏိုင္ခဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဒီေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္ အတူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္မ်ားထဲက ႏွင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ရမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။
"ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ..."ရံုးေနာက္က်ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာေတာ့ ျပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္တတ္သူမွာ ႏွင္း တစ္ေယာက္သာ..။ အင္း..... ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ရံုးကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ဆီးၾကိဳသူမ့ဲစြာ အဘယ္မွ် ေအးစက္သြားလိမ့္မည္လဲ..။
ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အျပံဳးတို႔က အရင္ေန႔ေတြကလို လန္းဆန္းတက္ၾကြမလာႏိုင္ခဲ့...။
"ဟားးး.......... ႏိုင္"ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ခံုမွာ ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ေနတုန္း ႏွင္းက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးတြင္ လာရပ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးတစ္ဘက္အား တင္းတင္း ဖ်စ္ညွစ္ရင္း တစ္ခ်က္ေခၚ၏။ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွ သံေယာဇဥ္လွ်ပ္စီးမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္ ပခံုးမွတစ္ဆင့္ တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ ပ်ံ႕ဝင္သြားသလို...။ ခြဲရမည္ဆိုေသာ အသိတို႔ျဖင့္ ႏွင္းသည္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ နားလည္ပါသည္..။
ရံုးသို႔ စေရာက္လာကာစမွာ ဂ်စ္ကန္ကန္ပံုစံရွိေသာ ႏွင္း ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ရင္းႏွီးခင္မင္စိတ္ မရွိခဲ့ေသးပါ။ ေန႔စာ စားခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း စီနီယာမ်ားက ႏွင္းအား စကားစမည္ ေျပာၾကေသာ္လည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ စကားျပန္ေျပာခ်င္သလို မေျပာခ်င္သလိုပံုစံ ရွိေသာ သူ႔အသြင္ေၾကာင့္ ၾကာေတာ့ သူ႔ကို စကား သိပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ အခ်င္းခ်င္းသာ စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ နားေထာင္သူသက္သက္..၊ တစ္ခြန္းေမးမွ တစ္ခြန္းေျဖတတ္သူ ဆိုတာ တစ္ရံုးလံုး သိျပီးၾကေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ စကားမေျပာျခင္းသည္ သူတို႔အတြက္ ဘာမျဖစ္ေသာ္လည္း.. စကားဝိုင္းထဲ ဝင္မပါပဲ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းစားျပီး ဆိုင္မွာ အိပ္ငိုက္ေနတတ္ေသာ ႏွင္းကို ရံုးကလူေတြ နားမလည္ၾက။ မခင္လ်င္ ဘာမွ သိပ္ဂရုမစိုက္တတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ “မာနၾကီးေလသလား” ေတြးမိသည္အထိ ႏွင္းက ကြ်တ္ဆတ္ဆတ္ႏိုင္ကာ ထီမထင္ေသာပံု ေပါက္ေနခဲ့သည္။
တစ္ရံုးလံုးမွာ အျပံဳးႏွင္႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္သူက ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ထင္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ဆိတ္ေန ေန တတ္ေသာ ႏွင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ စကားေျပာဖို႔ ၾကိဳးစားတတ္သည္။ မနက္ ရံုးေရာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ မနက္စာစားရာ အခန္းေလးထဲ သူ႔ေရဗူးကို ေရလာျဖည့္ရင္း ႏွင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားေျပာတတ္သည္။ ရံုးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူက သူ႔ေနရာမွာ တိတ္တဆိတ္ထိုင္ကာ သေဌး ဒါမွမဟုတ္ စီနီယာတစ္ေယာက္ေယာက္က ေပးထားေသာ အလုပ္ကို လုပ္ေနတတ္၏။
ရံုးက လုပ္ငန္းသေဘာတရားႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြကို သူ ဆက္မလုပ္တတ္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရဗူး ေရထျဖည့္သည့္အခါမ်ိဳးမွာ ေနာက္က လိုက္လာျပီး ေမးတတ္သည္..။ သူ သိလိုသည္မ်ားကို ေျပာျပတိုင္း
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ဟု လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာတတ္ေသာ ႏွင္းအား ကြ်န္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း ခင္သြား၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မွာ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ တျခားသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ စိုးရြံ႕ေနတာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိသြားခဲ့သည္။
ကိုယ္ နားမလည္တာ ရွိလွ်င္ ျပန္ေမးဖို႔၊ ကိုယ္ တတ္သမွ် စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စကားကို ၾကိဳးစားေျပာဖို႔...၊ ကြ်န္ေတာ္ ရံုးကို ေရာက္ကာစ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ျပန္ေျပာျပရင္း... ကြ်န္ေတာ္သည္ ႏွင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့၏။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏွင္းသည္ ရံုးက တျခားသူမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္လာသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့... သူ႔ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ လွစ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ကာ ႏွင္းကို ပို ခင္တြယ္သြား၏။
ထိုေန႔က သေဌးအိမ္မွာ ရံုးသူရံုးသား အားလံုး တီဗြီစုကာ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။
မွတ္မွတ္ရရ American Idol (အေမရိကားမွ သီခ်င္းဆိုျပိဳင္ပြဲ) ေနာက္ဆံုး စကာတင္ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုသည့္ တီဗြီ အစီအစဥ္။
ဝယ္ထားေသာ မုန္႔ေတြစားလိုက္၊ ဘီယာေသာက္လိုက္၊ ဆိုသြားေသာ သီခ်င္းေတြကို ေဝဖန္လိုက္..၊ ဘယ္သူ ပထမ ရမလဲ ခန္႔မွန္းရင္း ျငင္းခုန္လိုက္ျဖင့္ အားလံုး ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကျပီး အလုပ္ခ်ိန္မွာ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရမႈေတြက သက္သာရာလည္း ရကာ ေပါ့ပါးသြားခဲ့ရ၏။
အစီအစဥ္ျပီးေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ျပန္သြားေသာ္လည္း ႏွင္းက မျပန္ခ်င္ေသး။ ေသာက္လက္စ ဘီယာကို ဇိမ္ဆြဲကာ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ခ်င္ေနေသးသည္။ သူေဌးကလည္း သူ၏ ေခြးေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေပးဖို႔ အျပင္ထြက္အံုးမည္။ ဒီေတာ့ ႏွင္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုမျပန္ပဲ ခဏေနေပးဖို႔ ေျပာ၏။
ကြ်န္ေတာ္ မေနခ်င္ပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ခ်စ္သူက အင္တာနက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ပံုရိပ္ကို WebCam ထဲကေန ျမင္ရဖို႔ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားေျပာ အလြမ္းသယ္ဖို႔ ေစာင့္ေနေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ.. ခ်စ္သူႏွင့္ ဆံုေနက် ထိုအခ်ိန္ေလးသာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးရသည္မဟုတ္လား။
ျငင္းလိုက္ရမွာ အားနာစိတ္တို႔ႏွင့္ ေတြေဝေနဆဲ...
“အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ငါတစ္ေယာက္တညး္ အထီးက်န္ေနလို႔ပါ...”ထိုစကားတစ္ခြန္းက အိမ္ျပန္ခ်င္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကို တုပ္ဆြဲထားၾကသည္။
မိသားစုကို ခြဲခြာထြက္ျပီး ေရေျမရပ္ျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနရသူခ်င္းမို႔ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ အေသအခ်ာ နားလည္သည္။ ဒီေတာ့ အင္တာနက္မွာ ေစာင့္ေနမည့္ ခ်စ္သူကို ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်မည့္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ထားလိုက္ရေတာ့သည္။
“ငါ.. ဒီမွာ.. အလုပ္လုပ္လာတာ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာလာျပီ။ ဒီေန႔လိုမ်ိဳးက ငါအေပ်ာ္ဆံုးပဲ”
စကားရပ္ကာ ဘီယာကို မွ်င္းေသာက္ေနေသာ ႏွင္း၏ မ်က္ႏွာက စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို အထင္းသား ျမင္ေနရ၏။
“မင္းသိလား...၊ ရံုးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး.. အလုပ္.. အလုပ္ နဲ႔.. အားလံုး ရႈပ္ေနၾကရတာ။ ငါတို႔က အလုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ ေခါင္းထဲ ရွိတဲ့ စက္ရုပ္ေတြလား။ ငါတို႔ရဲ႕ ကိိုယ္ပိုင္ခံစားမႈဘဝ အတြက္ အခ်ိန္က အလုပ္ခ်ိန္ ျပင္ပ တစ္ခုတည္းလား”
ဘီယာ သံုးေလးဗူးေလာက္ ေသာက္ျပီး ႏွင္းမ်ား မူးေနသလား ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္မိေတာ့ မူးေနဟန္လဲ မေတြ႔ရပါ။
“ငါတို႔ ရံုးကိုလာတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး အလုပ္အေၾကာင္းေျပာၾက.. တစ္ေနကုန္ အလုပ္ လုပ္ၾက.... ဘယ္မွာလဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ခင္မင္မႈေတြ..၊ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ.. ငါ လိုခ်င္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈေတြကို ရတယ္။ ငါတို႔ အားလံုး မိသားစု လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါ ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္တယ္”
မိသားစု...၊ ေႏြးေထြးမႈ.....
ထိုစကား ႏွစ္ခြန္းက ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုထဲမွာ အရိုက္ခတ္ႏိုင္ဆံုး...
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးမွာ အားလံုးလိုလိုက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိၾက။ ရံုးထဲ ဝင္လာလွ်င္ ကိုယ့္စားပြဲမွာ ကိုယ္ထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ၾကျပီး ရံုးဆင္းခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ သိမ္းကာ ျပန္ၾကသည္။ ရံုးခ်ိန္အတြင္းမွာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားသာ စကားေျပာျဖစ္ၾကျပီး တရံုးလံုးက ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ ျပန္လန္႔ရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနတတ္ျမဲ။
ေရာက္တတ္ရာရာ၊ ေထြရာေလးပါး စကားမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကခ်ိန္ေတြက ေန႔စာ ထမင္းထြက္စားခ်ိန္ တစ္ခုတည္းသာ။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရံုးက ျပန္လာလွ်င္ စကားေျပာစရာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုးထား အခ်ိန္ေပးရသည့္ ခ်စ္သူလည္း ရွိသည္။ ႏွင္းေရာ ဒီႏိုင္ငံမွာ သူငယ္ခ်င္း မရွိဘူးလား။ ဘယ္တုန္းကရင္း ဒီလို အထီးက်န္ေနတဲ့ ေဝဒနာကို တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရတာပါလိမ့္။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္းကို ေငးေမာၾကည့္ကာ ေတြးေနမိသည္။ ႏွင္းက ေသာက္လက္စ ဘီယာဗူးကို လက္စသပ္ကာ ျဗဳန္းခနဲ သူထိုင္ေနရာ ခံုမွ ထလာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ထိုင္ခံုရွိရာဘက္သို႔႔လာကာ ပုခံုးကို တင္းတင္း ဖက္ေပြ႔၏။
"ငါတို႔က မိသားစုေတြ..။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဘရားသား"ႏွင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အလိုက္သင့္ ျပန္ေပြ႕ဖက္ထားရင္း သူ႔ေက်ာျပင္ကို ညင္သာဖြဖြ ပြတ္ေပးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းလဲ မညိတ္.. ေခါင္းလဲမခါ... ျပန္လဲ မေျဖျဖစ္ပါ......။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာကိုေတာ့ ႏွင္း ခံစားရပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္ေတာ့္ထံပါးမွ ခြာျပီး သူ႔ေနရာမွာသူ ျပန္သြားထိုင္ေနေသာ ႏွင္းကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္...။ ႏွင္း မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္စ တစ္ခ်ိဳ႕က ေဝ့ဝဲလို႔...။
“မင္း မိသားစုကို လြမ္းေနတာလား”ေမးခ်င္ေသာ ေမးခြန္းကို ျပန္သိမ္းဆည္းကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ႏွင္းအား တစ္ခ်က္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
မိသားစုကို ခင္တြယ္ေသာ...၊ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈကို ေပးဆပ္... လိုအပ္တတ္ေသာ.....၊ ေနာက္ျပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား စစ္စစ္ေတြ....ကို... ငတ္မြတ္ေနေသာ၊ မိသားစုအေဝးမွာ ဘဝကို က်င္လည္ လႈပ္ရွားေနရေသာ.... အထီးက်န္ ႏွလံုးသားေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဒီေခာတ္ၾကီးမွာ... ရွိေနၾကျပီလဲ..။
ထိုေန႔ေနာက္ပိုင္းမွ စျပီး ႏွင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မိသားစုတစ္ေယာက္လို ေႏြးေထြးစြာ ဆက္ဆံ ဂရုစိုက္ျဖစ္ သြားေတာ့သည္။ ညေနစာ စားခ်ိန္ေတြမွာလဲ တခါတရံ ႏွင္းႏွင့္အတူ ယိုးဒယားစာ လိုက္စားျဖစ္သလို ႏွင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ အစားအစာေတြကို လိုက္စားျဖစ္သည္။
ရံုးမွာ ထမင္းစားနားခ်ိန္..၊ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စေနာက္ရင္း..၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ စိတ္ကူးအိမ္မက္မ်ားကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးရင္း.. နားလည္မႈ.. ရင္းႏွီးမႈေတြက ခိုင္မာလာၾက၏။
တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ဆယ့္တစ္လတိတိ တစ္ရံုးထဲ အတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရင္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္စဥ္မ်ား ျဖစ္လာမွာကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေနခဲ့မိ၏။ အင္း...... အခုေတာ့ ခြဲခြာရျပန္အံုးေတာ့မည္....။
“မင္းရွိေနတဲ့အတြက္ ရံုးမွာ ငါ့စိတ္ေတြ ေႏြးေထြး လံုျခံဳခဲ့ရတယ္..။ ငါ့ရဲ႕ အထီးက်န္ အားငယ္မႈေတြ သက္သာရာ ရခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ငါမင္းကို သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ႏွင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပြဲညစာ စားအျပီး လူစုခြဲကာ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကားေစာင့္ရမည့္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ထိ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးကို မလႊတ္တမ္းဖက္ထားလ်က္ ႏွင္းက လိုက္လာကာ ကားအတူ ေစာင့္ေပးရင္း ေျပာေလသည္။
“မနက္ဖန္ မနက္ေလယာဥ္နဲ႔ ငါ ျပန္ရေတာ့မွာ..။ ဒါက ငါ့ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္၊ ဒါက ငါ့ရဲ႕ အီးေမးလ္ လိပ္စာ၊ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ပါနဲ႔....”
“ဘိုင္..”ကြ်န္ေတာ္ စီးရမည့္ ကား ေရာက္လာေတာ့ ႏွင္းက ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းျဖစ္ညွစ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ဘိုင္..”ႏွင္း မ်က္ဝန္းမွ ေဝ့ဝဲဝဲ မ်က္ရည္စမ်ားကို မသိက်ိဳးက်ဥ္ရင္း ႏွင္းကို ကြ်န္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဘတ္စ္ကား ထြက္သြားရာထိ မ်က္စိတဆံုး ႏွင္း ေငးၾကည့္က်န္ခဲ့မည္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိေနပါသည္။
မိသားစု...၊ ေႏြးေထြးမႈ.....
ႏွင္း၏ အသံ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း ဆံုေတြ႕ျခင္း၊ ပိုင္ဆိုင္ျခင္း အရာရာ အားလံုးသည္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ခြဲခြာျခင္း၊ ဆံုးရံႈးျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ရျခင္း မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထပ္ထပ္ သတိေပးေနရ၏။ အတိတ္ေတြက ျပန္မရႏိုင္သလို အနာဂါတ္ဆိုသည္မွာလဲ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မ်ားအား လြဲေခ်ာ္ေစတတ္သည္။ ေသခ်ာသည္က ပစၥဳပၸန္ တစ္ခုတည္းသာ...။ ဒီေတာ့ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္မွာ ဒီ သံေယာဇဥ္ေတြကို တြယ္တာျမတ္ႏိုးျပီး.... ပိုင္ဆိုင္ခ်ိန္မွာ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔သာ လိုအပ္သည္ မဟုတ္လား။
ဘတ္စ္ကားက တရိပ္ရိပ္ေျပးေန၏။ မွတ္တိုင္ေတြမွာ လူေတြ တက္လာၾကသည္။ ဆင္းသြားၾကသည္..။
ခရီးသြားေနသူေတြထဲမွာ.....
မိသားစု...၊ ေႏြးေထြးမႈ..... ေတြကို လိုအပ္ေနေသာ အထီးက်န္ ႏွလံုးသားေပါင္း အဘယ္မွ် ရွိေနမည္လဲ...။
သံသရာက ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ေသာ ၀တ္မႈန္အခ်ိဳ မ်ား
အာရံုကို အာရံုခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ယွက္သြယ္ထားလိုက္ ပံု
...........................
ဆန္းျပားတယ္.။
ေမတၱာနဲ႔ႏူးညံ့ေနတဲ့ စိတ္ခင္းကဗၺလာ
ေမတၱာနဲ႔ ေသြးေလလည္ပတ္မႈအေႏြး
ခံစားနားလည္ေပးနိုင္မႈခ်င္း ထံုကူးၾက
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကိုယ္ ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕က ေႏြးေထြးစြာ ျပံဳးျပလို႔...။
ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား
သူ႔၀တ္ဆံ ၀ါ၀ါေလးေတြကို ပ်ားပိတုန္းေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြ ရစ္၀ဲ ၾကည္စယ္ၾကေလမလား။ အေတြးနဲ႔တင္ သူက ရင္ခုန္တိမ္းမူးလို႔။ အခန့္မသင့္လို႔ ခူးေျခြလက္ေတြထဲ ပါသြားရင္ေတာင္ ဘုရားတန္ေဆာင္မွာ စီရရီ သီကံုး ေမႊးျမျပခြင့္ရရင္ အင္မတန္ ကံေကာင္းမွာပဲ။
ေနရွိန္ျမင့္လာလို႔ သူ သိပ္ပူေလာင္ မလာခင္ ျဖတ္ခနဲ ခုန္ခ် ေၾကြက်ပစ္ခ်င္လဲ ေၾကြက်လိုက္မယ္ေလ။ တခဏ ေလာက္ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ခြင့္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ႔တင္ သူက ေၾကြက်ႏြမ္းေျခာက္လိုက္ဖို႔ ရဲ၀ံ့လို႔ ေနေလတယ္။ သူ ပြင့္ေၾကြခဲ့တဲ့ စံပယ္ရံုေလးကေတာ့ေနာက္ထပ္ သူ႔လို စံပယ္ျဖဴေလးေတြ ထပ္ျပီး ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေပးလို႔ ေနပါအံုးမယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စံပယ္ရံုေလး သူ႔ကိုသတိထား အမွတ္ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ လြမး္ဆြတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမ့ေလ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ၊ သူကေတာ့ ေခတၱ ပြင့္ေ၀ခြင့္ရေသာ စံပယ္ရံုေလးကို သူ ႏြမ္းေၾကြသည္အထိ သစၥာရွိစြာ ေမႊးျမ ျဖဴဆြတ္ျပလို႔ ေနပါဦးမည္ေလ။
သူ႔၀တ္ဆံ ၀ါ၀ါေလးေတြကို ပ်ားပိတုန္းေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြ ရစ္၀ဲ ၾကည္စယ္ၾကေလမလား။ အေတြးနဲ႔တင္ သူက ရင္ခုန္တိမ္းမူးလို႔။ အခန့္မသင့္လို႔ ခူးေျခြလက္ေတြထဲ ပါသြားရင္ေတာင္ ဘုရားတန္ေဆာင္မွာ စီရရီ သီကံုး ေမႊးျမျပခြင့္ရရင္ အင္မတန္ ကံေကာင္းမွာပဲ။
ေနရွိန္ျမင့္လာလို႔ သူ သိပ္ပူေလာင္ မလာခင္ ျဖတ္ခနဲ ခုန္ခ် ေၾကြက်ပစ္ခ်င္လဲ ေၾကြက်လိုက္မယ္ေလ။ တခဏ ေလာက္ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ခြင့္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ႔တင္ သူက ေၾကြက်ႏြမ္းေျခာက္လိုက္ဖို႔ ရဲ၀ံ့လို႔ ေနေလတယ္။ သူ ပြင့္ေၾကြခဲ့တဲ့ စံပယ္ရံုေလးကေတာ့ေနာက္ထပ္ သူ႔လို စံပယ္ျဖဴေလးေတြ ထပ္ျပီး ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေပးလို႔ ေနပါအံုးမယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စံပယ္ရံုေလး သူ႔ကိုသတိထား အမွတ္ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ လြမး္ဆြတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမ့ေလ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ၊ သူကေတာ့ ေခတၱ ပြင့္ေ၀ခြင့္ရေသာ စံပယ္ရံုေလးကို သူ ႏြမ္းေၾကြသည္အထိ သစၥာရွိစြာ ေမႊးျမ ျဖဴဆြတ္ျပလို႔ ေနပါဦးမည္ေလ။
