မေန႔ညလယ္ေလာက္က မိုးေတာ္ေတာ္ရြာထားသျဖင့္ ေတာင္က်စမ္းေခ်ာင္းတေလ်ာက္မွာရိွတဲ႔ ဇလုပ္
(ရုတ္တရက္နိမ့္ဆင္းသြားတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းမွ ခ်ိဳင့္) ေတြမွာ ျဗံဳးေတြေတာ္ေတာ္ေလး တင္က်န္ေနရစ္မွာေသခ်ာသည္။
ဒီလိုေန႔မ်ိဳး ဖိုးခ်ိဳ အရမ္းေပ်ာ္သည္။ ဇလုပ္တစ္ခုကို ဗုေဒၶါ
(ဝါးျဖင့္ရက္ထားေသာ ေက်ာက္ေဆးဇကာ) ေလးငါးဇကာေလာက္ရနိုင္သည္။ ခါတိုင္းလို တေနကုန္ေအာင္အေဝးႀကီးေလ်ာက္ၿပီး ဗုေဒၶါ ေဆးစရာမလိုေတာ့။
မိုးေအးေနလို႔ထင္သည္။ ခါတိုင္းလို ၿဗံဳးလုေဆးမဲ့ ရြယ္တူကေလးေတြလဲမရိွသျဖင့္ စိတ္ႀကိဳက္ တစ္ေယာက္ထဲ ေဆးေနရံုသာ။ ေတာင္ေစာင္းတေလ်ာက္ျဖတ္စီးလာေသာ သည္စမ္းေခ်ာင္းေလးက သူတို႔ ေျမးအဖြားအတြက္
အေတာ္အသင့္ ဝမ္းစာေျဖရွင္းေပးေနနိုင္ခဲ့သည္။ ညကမိုးေၾကာင့္ စမ္းေခ်ာင္းမွ ေရတို႔ လကၻက္ရည္ေရာင္ျဖစ္ေန၏။ ေဆာင္းတြင္းက ဝါထိန္ေနေအာင္ပြင့္ခဲ့ေသာ ေတာင္ေနၾကာတို႔ အစား တံျမက္စည္းပင္တို႔ အျပိဳင္းအရိုင္းမင္းမူေနသည္။
ဝတ္ထားေသာစစ္အက်ၤ ီပြပြေအာက္ပိုင္း ေရစိုေနရာကို လံုးၿပီးေရညွစ္လိုက္ကာ ဇလုပ္ထဲမွ လက္က်န္ၿဗံဳးကို ႏိႈက္ကာ ဗုေဒၶါထဲ သဲ့ယူလိုက္သည္။ ဒီတဝိုင္းေဆးၿပီးလွ်င္ ဇလုပ္မွာ လက္က်န္ၿဗံဳး မရိွေတာ့ ေနာက္ဇလုပ္တခုေျပာငး္ရမည္။
ငါးမူးတင္အညံ့ပန္း ေလးငါးပြင့္သာ ရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးဇကာ လွည့္ၿပီးေတာ့လဲ ကလပ္တင္
(မိုးကုတ္တြင္းထြက္မ်ား ရတီနွင့္မတြက္ပါ) ေမ်ာတပြင့္သာပါသည္
(အျဖဴေရာင္ေက်ာက္)။ ထိုေမ်ာမွာလဲ အခိုးသာပါၿပီး ႀကိဳးမပါေတာ့ အသံုးမတည့္လွ။ သူသက္ျပင္းခ်ရင္း ဇကာေမွာက္ထားတဲ့ သဲပြင့္ေတြေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ေဝ့ ...လွ်ိဳေအာက္ကဖိုးခ်ိဳလား” ေမာေမာနွင့္ထိုင္ေနရင္း ေတာင္အီအီစဥ္းစားေနခိုက္ ေတာင္ေစာင္းေပၚမွ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွမ္းသံဝဲဝဲႏွင့္ ကုန္းဆင္းေလးအတိုင္းဆင္းလာေသာ ကိုႀကီးစိုင္းပီ ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ႀကိဳးစားလွခ်ည့္လား ဖိုးခ်ိဳရဲ့ ေနေတာင္ေကာင္းေကာင္းမထြက္ေသးဘူး”
“တတ္နိုင္ဘူး ကိုႀကီးရာ အဖြားက ေစ်းမထြက္နိုင္ဘူး ညကလဲ မိုးၾကမ္းထားေတာ့ သူမ်ား လုပ္ကြက္ေတြက ၿဗံဳးေတြပိုၿပီး ပါလာမွာပဲဆိုၿပီး ေစာေစာထြက္လာတာ...လုေဆးစရာလဲမလိုေတာ့ဘူးေပါ့”
“မင္းေဆးထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီပဲ ဘာေတြရၿပီလဲ” သူေဆးထားေသာ သဲဖတ္ပံုၾကည့္ရင္း ကိုႀကီးစိုင္းပီ သူ႔ေဘးဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ျပန္႔ျပန္႔ေလးျဖစ္ေနေသာေက်ာက္တံုးျပားေပၚတင္ထားသည့္ ေက်ာက္ပြင့္ေလးမ်ားကို ေမးဆတ္ျပရင္း
“ဒါပဲရေသးတယ္ ကိုႀကီးရာ..ထာပြဲ အမွီ ထမင္းစားေက်ာက္ အစင္ေလးတပြင့္ေလာက္ ရခ်င္တယ္ ။ အဖြားက မေန႔ညက တညလံုးေခ်ာင္းေတြဆိုးေနတာ”
(ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္လုပ္သည့္ ဌာနပြဲ ကို ထာပြဲဟုေခၚသည္)
“အင္း...ငါလဲ ညေနက်ရင္ မင္းတို႔တဲဖက္လာခဲ့ပါဦးမယ္ကြာ” ကိုႀကီးစိုင္းပီ သက္ျပင္းခ်လိုက္သံ သူၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္၏ ။
“ကိုႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ျပန္မွာလဲ”
“ဘာလဲ မင္းအတြက္ ျမက္တစီး ပိုျဖတ္ထားေပးရမွာလား...ေအးပါကြာ မင္းအဆင္မေျပေတာ့ ေတာင္ေစာင္းဖက္တက္လာေပါ့..လုပ္လုပ္..မင္းၿဗံဳးဆက္ေဆးေန ငါျမက္ဆက္ျဖတ္လိုက္ဦးမယ္”
စကားဆံုးေတာ့ ကိုႀကီးစိုင္းပီ ထိုင္ေနရာမွထၿပီး ေတာင္ေစာင္းေပၚျပန္တက္သြားသည္။ တကယ္လို႔ ေက်ာက္မပြင့္လဲ ကိုႀကီး ျဖတ္စည္းထားတဲ့ ျမက္
(ႏြားစားတဲ့ျမက္မဟုတ္ပါ...ေလးပင္တြင္းတူးရာတြင္ နံရံမွ ႀကံဖတ္ေျမႀကီးမ်ား ကြာမက်ေအာင္ သစ္သား၊ဝါးတို႔ၾကားတြင္ ကပ္ၿပီးညွပ္ရေသာ၊ ေရထိလ်င္ အလြယ္တကူမပုပ္ မေဆြးေသာသစ္ရြက္) တစ္စည္းထမ္းကူလွ်င္ ဆန္တစ္ဘူးစာေလာက္ေတာ့ရမည္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တြင္းပစၥည္းမ်ားေရာင္းေသာ ကိုႀကီးက သူ႔တနိုင္အတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ပိုေပးမွန္းသူသိသည္။
ဖိုးခ်ိဳ ကိုႀကီးစိုင္းပီကိုခ်စ္သည္။ ဘယ္လိုမွ မေတာ္စပ္ပါပဲႏွင့္ သူ လူမွန္းသိကတည္းက အတန္အသင့္ ေျပလည္ေသာ ကိုႀကီးစိုင္းပီက သူတို႔ေျမးအဘြားကို တတ္နိုင္သမွ် ၾကည့္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံ သူ႔ႏွင့္ရြယ္တူ ေကာင္ေလးေတြဝိုင္း အနိုင္က်င့္လွ်င္လဲ သူ႔ဖက္ကရပ္တည္ေပးသူမွာ ကိုႀကီးစိုင္းပီ တစ္ေယာက္ထဲသာရိွသည္..။ အဖြားေျပာေျပာေနတတ္သည့္ သူ႔ဘဝက ေရနည္းငါး တစ္ေကာင္သာသာ။ အမွန္ေတာ့ ဆိုလိုရင္းကို အတိအက်သူမသိ ။
သိေလာက္ေအာင္လဲ အတန္းစာေလာက္ေလာက္ငွငွသူမသင္ခဲ့ရ။ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းေမာခ်လိုက္ရင္း စမ္းေခ်ာင္းအထက္ဖက္ ေနာက္တေနရာေျပာင္း ဖို႔သူျပင္လိုက္သည္။ ေနေရာင္က ျမဴေတြၾကားက ခုထက္ထိရုန္းမထြက္နိုင္ေသး။
.........
ဖိုးခ်ိဳတို႔အရင္အိမ္က မိုးကုတ္ၿမိဳ႔၏ အစြန္ဆံုးရပ္ကြက္ မိုးမိတ္အထြက္ ကာလမ္းေဘးက လည္ဦး ေက်းရြာအပိုင္ ေၾကးနီေတာင္ေအာက္ေျခမွာျဖစ္သည္။ ဖိုးခ်ိဳအေဖက သပိတ္က်င္းဇာတိ၊ မိုးကုတ္မွာေက်ာက္လာတူးရင္း ဖိုးခ်ိဳအေမႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မိုးကုတ္မွာပဲ ေနျဖစ္ရင္း သူ႔ကိုေမြးခဲ့သည္။ တနယ္သား အေဖက ေက်ာက္တြင္းမွ ရေသာ ေအာက္ေက်ာက္ေလးမ်ား ထာပြဲတြင္ေရာင္းရင္း ထာပြဲ အေရာင္းအဝယ္ထြက္သည့္အေမႏွင့္ဆံုၿပီး ညားခဲ့ၾကသည္ဟု အဖြားေျပာ၍ သိခဲ့ရသည္။ သူငယ္ငယ္က အေမ ထာပြဲကျပန္လာလွ်င္ သူ႔အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုေတာ့ပါလာၿမဲ။ အေမကိုင္ေသာ ေက်ာက္ က အစပ္ထုပ္
(တစ္ကာရက္ ေလးပြင့္ ၊ ငါးပြင့္ ရိွ ေအာက္အရပ္သံုး ျခယ္ေက်ာက္)။ စားေသာက္ဖို႔ ေလာက္ငွရံုသာ အျမတ္ရ၏။ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ အေဖ့ တြင္းလုပ္ေနျခင္းအေပၚသာ မေရမရာ အားထားေနရသည္။ အေဖက အဖြား(အေမ့ အေမ ) အပါအဝင္ သူတို႔မိသားစုအေပၚ ရိုးသားစြာ လုပ္ကိုင္ရွာေဖြေၾကြးခဲ့သည္။ အေဖ သူ ၆ ႏွစ္သားေလာက္မွာ ေက်ာက္တခါေအာင္ေတာ့ ရြာထိပ္နာကအိမ္ေလး ဝယ္ၿပီး အေျခခ်ခဲ့သည္။ အေမ ကလဲ အရင္းအႏွီးရိွလာေတာ့ တဆင့္တက္ၿပီး ပြင့္ေကာက္
(ကလပ္တင္ေက်ာက္) ကိုင္သည္။
လူမွန္းသိတတ္စ ဖိုးခ်ိဳဘဝက အစစအရာရာအဆင္ေျပေနခဲ့သည္။ မိသားစု ေပ်ာ္ရြင္စရာဘဝေလး ခုခ်ိန္ထိသူမွတ္မိေနဆဲပါ။
မိုးေတြးသဲသဲမဲမဲရြာတဲ့ ညတစ္ည ဖိုးခ်ိဳရင္ထဲ ဒီေန႔ထက္ထိ ဘယ္လိုမွေမ့မရ။နုနုနယ္နယ္ သူ႕ႏွလံုးသားထဲ ခုထက္တိုင္စြဲေနတုန္းေလ...။ အေဖ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုတာ မယံုခ်င္ေသး၍ ရပ္ကြက္ လမ္း ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ကို အထက္စီးမွ ျမင္ရသည့္ ဥမင္ေရထြက္ ေတာင္ေစာင္းေပၚ ၁၁ႏွစ္သား အရြယ္ ခုခ်ိန္ထိ တက္ေမွ်ာ္ေနတတ္တုန္း။ စိန္နားပန္ ခ်ံဳေတာ စပ္က ေတာင္ေစာင္းမွာ အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ေနမိတတ္သည္။ ေလေတြတိုက္ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲက်ၿပီး နုတ္ခမ္းေတြ ျပာလာတဲ့အထိ အေအးဒဏ္ကို ႀကိတ္မွိတ္ခံရင္း အေဖ့ကိုေမွ်ာ္ရသည္က ဖိုးခ်ိဳ ရဲ႕ အလုပ္တခု။ အဖြားျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကီးစိုင္းပိ ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ေခၚမွ အိမ္ျပန္ျဖစ္တာ သူ႔ဘဝရဲ႕ ေရးစရာမလိုတဲ့ မိုးတြင္းမွတ္တမ္း။
ဓတ္ေတာ္ေတာင္မွာ ေတာင္ၿပိဳၿပီး တြင္းပိ ေသသြားတဲ့လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ထဲမွာ အေဖတစ္ေယာက္လဲ ကံဆိုးစြာ ပါသြားခဲ့သည္တဲ့။
အေဖဆံုးၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာတင္ ဖိုးခ်ိဳတို႔အိမ္ရဲ့ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ေလးယိုင္လာသည္။ အေမ ခါတိုင္းလို ထာပြဲအျပန္ ဝယ္လာေသာ သူ႔အတြက္မုန္႔ေတြက ရက္ျခားလာသလို အေရအတြက္ နဲနဲလာသည္။ ဒီၾကားထဲ အဖြားကပါလူႀကီးေရာဂါႏွင့္ တေရွာင္ေရွာင္။ ေနာက္ဆံုးအေျဖက သူ ၃ တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသည္ကာလေတြမွာ ညေန အေမအျပန္ကို ေတာင္ေစာင္းေလးေပၚက သူတက္ေစာင့္ေနခဲ့ သည္။
.........
မွတ္မွတ္ရရ မိုးေတြရြာေနတဲ့ တညေနမွာပဲ အိမ္ေဘးအိမ္က လီေရွာမႀကီးက အဖြားဆီလာၿပီး အေမ မႏၱေလးဆင္းရင္း ေနာက္ေယာက်ၤားယူသြားၿပီ ဟုသတင္းလာေပးသျဖင့္ ဖိုးခ်ိဳမီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဆန္ေဆးေနရင္း အဖြားႏွင့္ လီေရွာမႀကီးတို႔ ေျပာေနတာေတြကို ၾကားေနရသည္။ လီေရွာမႀကီးထြက္သြားေတာ့ အဖြား အိမ္ေရွ႕က မီးပံုေဘးမွာ ငိုင္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနသည္ကို သူ မီးဖိုေခ်ာင္ေပါက္မွ ရပ္ႀကည့္ေနမိသည္။ အဖြားရိူက္ေနတာ အေတာ္ႀကာေတာ့ အဖြားကို သနားၿပီး၊ အဖြားကို ေနာက္ေက်ာမွဖက္ရင္း
“အဖြားရယ္ ငိုမေနပါနဲ႔ အေမ ေနာက္ေယာက်ၤားယူသြားလဲ သားတို႔နဲ႔ အတူတူျပန္လာေနမွာပဲဟာ” ဟု ကေလးအေတြးနဲ႔ ေျပာခဲ့ေတာ့ ေနာက္ဖက္မွ ဖိုးခ်ိဳကိုလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲပိုက္ေပြ႔ရင္း “သားအေမဘယ္ေတာ့မွျပန္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဟူေသာစကား ေျပာခဲ့သည့္ေနာက္ပိုင္း အဖြား အေမ့အေၾကာင္း လံုးဝမေျပာေတာ့။
ဖိုးခ်ိဳမွာသာ အေဖနွင့္ အေမ ျပန္လာတာ ေမွ်ာ္ေနက်ျဖစ္သည့္ ေတာင္ေစာင္းေလးေပၚ တက္တက္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ အေမထြက္သြားၿပီး ၆ လေလာက္ေနေတာ့ အဆင္မေျပတာနဲ႔ အေဖအေမတို႔ႏွင့္ အတူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုေရာင္းၿပီး အဖြားႏွင့္သူ ေတာင္ယာခင္းစပ္နားကေ တာေလးထဲမွာ တဲထိုးၿပီးေနလာခဲ့တာ သူဒီအရြယ္ထိပါပဲ။ အိမ္ေျပာင္းေတာ့ “သားတို႔ဒီအိမ္မွာမေနရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္” ဟုသူေျပာေတာ့ အဖြားက သူ႔ေခါင္းေလးကို အသာပြတ္ေနခဲ့သည္။
ယာခင္းနားက တဲေလးမွာေနရင္း ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ အဖြားက သူမ်ားယာထြက္သီးႏွံေတြ ေရာင္းရင္း သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။
သူ ၁၀ႏွစ္သားေရာက္ေတာ့ အဖြားပင္ပန္းသည့္ဒဏ္ မခံနိုင္ေတာ့၍လား၊ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား မသိ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္လာသည္။ အဖြား ေဈးေရာင္းထြက္လိုက္ မထြက္လိုက္ ျဖစ္လာေတာ့ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလာတာ သိသာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေငြရွာမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ရြာထဲက သူ႔ထက္ႀကီးေသာ ကေလးေတြ ဥမင္ေရထြက္ ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေက်ာက္သြားေဆးၾကတာ၊ အနဲဆံုးေတာ့ ထမင္းစားေက်ာက္ေလာက္ရေနၾကတာ၊ ဟိုတေလာက ရြာထဲက ဖိုးသားဆိုေသာေကာင္ေလး ဗုေဒၶါေဆးရင္း သိန္းေက်ာက္တစ္ပြင့္ ရသြားတာ သူသိရသည္။ အဖြားေျပာတဲ့ စကားအရ မိုးကုတ္က ထြက္တဲ့ ေက်ာက္ေတြထဲမွာ ဒီဥမင္ေရထြက္က ထြက္တဲ့ေက်ာက္က ေက်ာက္သားအေကာင္းဆံုး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္ဘယ္ေလာက္ေသးေသး ေဂၚ သို႔မဟုတ္ ေဂၚႀကိဳး
(ေက်ာက္သားထဲမွာပါေသာ အျဖဴေရာင္အႏွစ္၊ ၾကယ္ပံုစံေျပးေနေသာႀကိဳး) ပါေနတတ္သည္တဲ့။ အမွန္က သူ ဇကာ မလွည့္တတ္ပါ၊ အဖြားေျပာေတာ့ ဆန္ေရြးတဲ့အခါ စေကာလွည့္တာနဲ႔ တူတယ္၊ သာမန္သဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြထက္ ေလးတဲ့ ေက်ာက္ေတြက ဇကာအလယ္ေအာက္ေျခမွာလွည့္ပါမ်ားေတာ့ စုစုလာၿပီး ဇကာေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေမွာက္ခ်လိုက္တဲ့အခါ အလယ္အေပၚဆံုးမွာ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ လက္အလိုက္သင့္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းတတ္လာသည္။ ေျခေထာက္မွာ ကနယ္
(ရြံ႕ေစး) ကိုက္ၿပီး တေနကုန္ ခါးကုန္း ဇကာလွည့္ေနရေသာေၾကာင့္ ခါးနာတာကလြဲ၍ ထမင္းစားေက်ာက္ပင္မရခဲ့။ ဒါကလဲ သူမ်ားေတြ ေဆးတဲ့ေအာက္ပိုင္းမွာ လုပ္လို႔လဲျဖစ္နိုင္သည္။
အဖြား ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ ရက္မွာ သူ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး တြင္းေတာ
(ေက်ာက္တူးသည့္လုပ္ကြက္) အေပၚဖက္ ေတာင္တဝက္ေလာက္အထိ တက္ၿပီး ေက်ာက္ေဆးေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာတင္ ပန္းရည္တက္ ေက်ာက္ေလး ၃ပြင့္ ရခဲ့သည္။ သူအျပန္လမ္းမွာ ေက်ာက္လိုက္ေကာက္တဲ့ အမႀကီး၂ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေရာင္းလိုက္တာ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရသည္။ ေက်ာက္ေရာင္းရေသာ ေငြေလး တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို အဖြားလက္ထဲ အပ္ရေသာေန႔က သူအလြန္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အဖြားကိုလည္း ျပန္လုပ္ေကၽြးလို႔ရၿပီဟု ေတြးရင္း သူေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေျမးအဖြားရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးက သူ႔အေပၚ လံုးလံုးမဟုတ္ေတာင္ ခပ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာခဲ့သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုႀကီးစိုင္းပီက အဲသည္ေန႔ညမွာ အိမ္ကို ေခါပုတ္ကင္လာပို႔ရင္း သူေက်ာက္ရတာသိသြားေတာ့ ေက်ာက္အရြယ္အစား အရည္ပံုစံေတြေမးၿပီး ေဒါသေတြထြက္ေနသည္။
" ေတာက္...နားမလည္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာ..ဖိုးခ်ိဳ ေနာက္ဘာပဲရရ ကိုႀကီးကိုလာျပ ကိုႀကီးေရာင္းေပးမယ္"
“ဟုတ္ ကိုႀကီး” ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူေပ်ာ္ေနခဲ့တာေသခ်ာသည္။
........
ဖိုးခ်ိဳ ေတာင္ေစာင္းေလးေပၚမွ ဆင္းလာေတာ့ ေနလံုးႀကီးကအေနာက္ဖက္ေတာင္ထိပ္မွာေမးတင္ေနေလၿပီ။ ဒီေန႔ အေဖႏွင့္အေမကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အရမ္းသတိရေနမိ၏ ။ ယာခင္းစပ္မွတဲေလးထဲမဝင္ခင္ ေအာက္ပိုင္းရြာထဲမွ ကေလးတစ္သိုက္ ေဆာ့ေနတာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔အေမ ရိွစဥ္တုန္းကေတာ့ ရြာထဲမွာ ရြယ္တူကေလးမ်ားႏွင့္ မ်ိဳးစံုေဆာ့ခဲ့တာ အေမ သို႔မဟုတ္ အဖြား တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုက္ေခၚမွ အိမ္ျပန္တတ္တာေတြ ေတြးရင္း အေမ့ကို တမ္းတေနမိသည္။
“သားရယ္ ေဆာ့ခ်င္ရင္သြားေဆာ့ပါလား” သူဘယ္ေလာက္ထိ အေတြးထဲ နစ္ေနမွန္းမသိ ေနာက္ဖက္မွ အဖြားအသံၾကားေတာ့ အသိျပန္ကပ္ကာ အဖြားကိုလွည့္ၾကည့္မိ၏။
ဖိုးခ်ိဳ အျပံဳးႏွင့္ ခါလိုက္ေသာ ေခါင္း အဓိပၸာယ္ကို အဖြား နားလည္နိုင္ေလာက္မွာပါ။ ဒီႏွစ္ပိုင္းအတြင္း အဖြား ေတာ္ေတာ္ေလး က်သြားတာ သိသာလွသည္။
သူ႔စိတ္ထဲ အခုလကုန္ရင္ ကိုႀကီး စိုင္းပိ စိုက္ထားတဲ့ေငြ ျပန္ဆပ္ဖို႔ ျပည့္မွျပည့္ပါ့မလား ဟူသည့္အေတြးက ႀကီးစိုးေနသည္။ အရင္ ၂ပတ္က အဖြားအေတာ္ေလးေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ ကိုႀကီးစိုင္းပိ ေဆးခန္းျပခ ေဆးဖိုးခေတြ စိုက္ထားေပးတာ နဲတာမွမဟုတ္တာ။ ဒီအတိုင္း ဗုေဒၶါ ေဆးေနလို႔ကလဲ အေသးအမႊား ေက်ာက္ေလးေတြကလြဲလို႔ ေက်ာက္ေကာင္းေကာင္း ပြင့္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္မွန္း မိုးကုတ္မွာ ႀကီးလာတဲ့သူတိုင္း သိေနတာပဲ။
အျပင္မွာ တြင္းသားလိုက္လုပ္ရေအာင္ကလဲ သူက ကေလးသာသာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူကေခၚမွာလဲ။ အဖြားကို တြဲေခၚၿပီး တဲေလးဆီျပန္ေတာ့ ေနေရာင္က ျပျပေလးသာ ရိွေတာ့သည္။
......
ေအးစိမ့္ေနေသာေလက ဝါးကပ္ေလးေထာင္ကာထားေသာ တဲအေပါက္ဝဆီမွ တိုးဝင္လာေနသည္။ ထင္းျမစ္ဆ ံုထည့္ထားေသာ တဲအလယ္မွ မီးပံုကေတာ့ အရိွန္မက်ေသး။ ဖိုးခ်ိဳ ညဦးပိုင္းကတည္းက အေတြးမ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္နိုင္။ မီးပံုတစ္ဖက္ျခမ္းမွ အဖြားကေတာ့ ေသာက္ထားေသာ ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ထုတ္တမ္းတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေရနံဆီမီးအိမ္ေလး၏ မွိန္ျပျပ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ထထိုင္လိုက္ ျပန္အိပ္လိုက္ ႏွင့္ စိတ္ကမတင္မက် ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ထထိုင္လိုက္သည္။ ဂုန္နီအိပ္ေတြကို ထပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခ်ံဳေစာင္ၾကားထဲ လက္နိုက္ၿပီး မၾကာခန အဖြားမသိေအာင ္ခိုးၾကည့္ရေသာ အေဖနဲ႔အေမ တြဲရက္ ဓါတ္ပံုေလး ထုတ္လိုက္သည္။
တညက အေမ့ပံုေလး သူထုတ္ၾကည့္ေနတုန္း အဖြားအိပ္ရာအနိုးႏွင့္ သြားတိုးေတာ့ အဖြားက ဓာတ္ပံုကို ေဒါသတႀကီး ဆုတ္ျဖဲရင္း သံုးေလးရက္ သူ႔ကိုစကားမေျပာေတာ့။ သူ အေဖနဲ႔အေမ ပံုကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။
“သား အရမ္းလြမ္းတာပဲ ေမေမရယ္...သားဆီဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ...”
အရြယ္က သိတတ္လာေတာ့ အေဖ တြင္းပိၿပီးဆံုးတာ သူလက္ခံတတ္လာေပမဲ့ အေမ ဆိုတာ အသက္ရွင္ရက ္ရိွေနေသးမွန္း သူသိေနသည္။ အေမရိွစဥ္က အေဖကိုေမွ်ာ္ေသာ ကမ္းပါးရံေလးက အေမျပန္အလာကို ေမွ်ာ္စရာအျဖစ္အစားထိုး ေနရာယူခဲ့သည္။
“အင္းဟင္း...ဟင္း.. ” အဖြားဆီမွ အိပ္ေနရင္း ညည္းသံေၾကာင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးကို ျပန္ဖြက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ ျခံဳထားသည့္ ဂုန္နီအိပ္ေစာင္ကို အဖြားေပၚ ထပ္ျခံဳေပးရင္း တဲအျပင္ဖက္ ထြက္လိုက္၏။
တေမာင္းေမာင္းက်ေနေသာ ႏွင္းတို႔က သူ႔မ်က္ႏွာကို က်င္ကနဲေနေအာင္ ျဖတ္ရိုက္လိုက္သည္။ တဲေဘးနားက ေျမြေရခြံအိပ္တလံုး ေကာက္ယူရင္း ေတာင္တက္လမ္းဖက္ ထြက္ခဲ့သည္။
.........
ပိ္တ္ေနေအာင္က်ေနသာ ႏွင္းထုက ေရွ့ဖက္ေျခ ေလးငါးလွမ္းစာထက္ ပိုမျမင္ရ။ ယဥ္ပါးေနက်လမ္း ျဖစ္၍သာ သူ ဆက္သြားေနနိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“အဲဒီ အစိုးရပိုင္လုပ္ကြက္က ေက်ာက္အရမ္းထြက္တာပဲ...ၿပီးခဲ့တက္အပတ္ကလဲ ၁၀ ကလပ္(ကာရက္)ေက်ာ္ ၆ပြင့္ေတာင္ထြက္သြားတယ္”
တေန႔က ဗုေဒၶါေဆးရင္း ရြာထဲက လီေရွာေလး ဘာသာရပ္
(လီေရွာနံမည္) ေျပာစကား သူ ႔ နားထ ဲျပန္ၾကားေနမိသည္။ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္ေတြရိွတဲ့ လုပ္ကြက္ထဲ အမွန္က သူမသြားခ်င္ ၊ မသြားရဲပါ...။ ခက္တာက တေန႔တျခား ပိုဆိုးလာတဲ့ အဖြားအေျခအေနက ေဆးခန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆးရံုျဖစ္ျဖစ္ ျပမွျဖစ္ေတာ့မည္။ ကိုႀကီးစိုင္းပိကလဲ သပိတ္က်င္းဖက္ ေမ်ာသစ္ႏွင့္ မီးေသြး သြားတုိက္ရင္း သပိတ္က်င္းမွာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ေဆးရံုတင္ထားရသည္ဟု သိရသည္။
“ေသခ်င္ရင္ စိန္မစားနဲ႔ ကင္း၊ ကပိုင္ ကိုသြား..အဲတာမွမေသေသး ဝါးျဖဴေတာင္ကိုေျပး” ဆိုတဲ့ အရပ္စကား အရ ငွက္ဖ်ားၾကမ္းတဲ့ေဒသ ဝါးျဖဴေတာင္ဆိုတာ သပိတ္က်င္းနယ္ထဲက ေရႊေတာတခုျဖစ္သည္။
သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ ကိုႀကီးစိုင္းပိ ျမန္ျမန္ သက္သာလာပါေစဟုဆုေတာငး္မိသည္။
သူ အေတြးတသီတတန္းႏွင့္ ေတာင္ေပၚဖက္ပိုင္း တက္လာရင္း လူသြားလမ္းမွ ခြဲထြက္ကာ ေတာင္ကမ္းပါးဖက္ တိုးတက္ခဲ့သည္။ စိန္နားပန္ ပန္းခ်ံဳေတြ တိုးေဝွ႔ရင္း တက္လာတာ အစိုးရလုပ္ကြက္ ေျမာတိုက္တဲ့ ေတာင္ထိပ္ဖက္ သူေရာက္လာျပီ။ ေတာင္ကမ္းပါးနံရံကို ေရပန္းရိုက္ထားတဲ့ အသံကို ၾကားေနရသည္။ မေန႔ကညေန အလုပ္သိမ္းကတည္းက ရိုက္ထားတဲ့ ျဗံဳးေတြ ခုေလာက္ဆုိ ေတာ္ေတာ္ ေၾကေနေလာက္ေရာေပါ့။ လုပ္ကြက္ထိပ္ပိုင္းမွာ သူထိုင္ခ်လိုက္ရင္း အေျခအေန ၾကည့္လိုက္၏။ သုည နား ကပ္ေနေသာ ရာသီဥတုေအာက္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္လာတဲ့ ပါးျပင္ကို ပြတ္မိေတာ့ ေသြးစေလးေတြ လက္ခံုမွာကပ္ပါလာသည္။ စိန္နားပန္ဆူးေတြ ျခစ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ျဗံဳးခြက္ကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ တဖက္ကမ္းပါးထိပ္မွာ မီးေရာင္သဲ့သဲ့ကို ပိတ္ေနေသာ နွင္းထုႀကားမွာ တခ်က္တခ်က္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ အေစာင့္ကင္းတဲမွ မီးေရာင္ျဖစ္မည္။
ဒီေလာက္ ႏွင္းေတြက်ေနတာ မျမင္ေလာက္ပါဘူး ဟု အားတင္းရင္း ျဗံဳးခြက္ရိွရာ ဖင္တရြတ္တိုက္ ေလ်ာဆင္းလိုက္သည္။
လုပ္ကြက္လ်ိဳထဲ အေရာက္ ကမ္းပါးရံျဗံဳးေက်ာကို ရိုက္ထားတဲ့ေရပန္းက ေရေတြကို ဘယ္လိုမွေရွာင္မရ။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေမးရိုက္သံ တဂတ္ဂတ္ေပၚလာသည္။ ေရနူးေနေသာ ျဗံဳးေတြထဲ နင္းခ်လိုက္ေတာ့ စစ္ကနဲ ေျခဖဝါးက နာသြားသည္။ မုေက်ာက္ရွသြားျပီဟုသိလိုက္သည္၊ မတတ္နိုင္။ ျမင္မွမျမင္နိုင္တဲ့ကိစၥ ဟု ေျဖေတြးလိုက္သည္။
(မုေက်ာက္=ငုေက်ာက္၊ ႀကီးႀကီးေသးေသး ဆႏြင္းမကင္း ပံုအသြားထက္ေသာ ေစာင္းမ်ားပါသည့္ ေက်ာက္ျဖဴ)ေျမြေရခြံအိပ္ထဲ ဇလုပ္ခြက္မွ သဲဖတ္ေတြ အျမန္ဆံုး က်ံဳးထည့္သည္။ ထံုက်င္လာေသာေျခလက္ေတြထက္ စိုးရိမ္စိတ္က အသက္ရူပိုက်ပ္လာသည္။
အိတ္ျပည့္ေတာ့ အိတ္အဝ စုခ်ည္းျပီး ပခံုးေပၚ တင္လိုက္သည္။ အိတ္က ၾကြမတက္လာ။ သူအိတ္ထဲမွ ျဗံဳးတစ္ဝက္ေလာက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ျပီး ထမ္းတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္အားစိုက္မွ ပခံုးေပၚ ေရာက္ေတာ့၏။ အဆင္းတုန္းက ေလ်ာဆင္းလိုက္ရံု ကမ္းပါးရံက ျပန္အတက္မွာ အိတ္ပါပါေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ တက္ယူရသည္။ ခဏခဏ လဲေနသျဖင့္ စိန္နားပန္ဆူးခ်ံဳေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ျခစ္မိသည္။ အကာအကြယ္မဲ့ ေျခလက္မ်က္ႏွာေတြ ျခစ္ရာစင္းေၾကာင္း ေတြ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ ျပည့္ေနသည္။ ကမ္းပါးထိပ္ေရာက္ေတာ့ သူ အေတာ့ကိုေမာေနျပီ။ အထုတ္ေဘးခ်ျပီး ထိုင္ရံုရိွေသး “ေဖါင္း”ကနဲ ဂ်ီတူး ေသနပ္သံက သူ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရႊီကနဲ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ ရမ္းပစ္တာလား ေျခာက္ပစ္တာလား သူမစဥ္းစားနိုင္ အထုတ္ထမ္းရင္း ဆူးျခံဳေတြၾကား တိုးကာ အိမ္ဖက္ အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။
...........
ကိုႀကီးစိုင္းပိ ယူလာေသာ မုန္ညင္းေပါင္းကို ယူလိုက္ရင္း ဖလင္ဘူးေလးထဲမွ ေက်ာက္ကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။
“ကိုႀကီးျပန္အလာစာင့္ေနတာ...က်ေနာ္ရထားတာ တပတ္ေက်ာ္ၿပီ” ကိုႀကီးစိုင္းပိ မီးပံုေဘးဝင္ထိုင္ရင္း သူေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာက္ကို ယူူၾကည့္သည္။ တဲအျပင္ဖက္ ထြက္ကာ ပနာ
(ေနေရာင္) ေအာက္မွာ ေက်ာက္ကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း
“ဖိုးခ်ိဳ ခဏလာဦး”
“ဟုတ္” ဟု ေျဖရင္း သူပါတဲအျပင္ဖက္ ထြက္လိုက္သည္။ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ သူ လမ္းေလ်ာက္ပံုကို ၾကည့္ရင္း ကိုႀကီးစိုင္းပိ မေမးခင္ “မုေက်ာက္ရွတာပါ” ဟုသူေျဖလိုက္သည္။
အျပင္ဖက္က အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဒဏ္ရာေတြနွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဖိုးခ်ိဳမ်က္ႏွာက အစင္းေၾကာင္းေတ ျမင္ေတာ့ ကိုႀကီးစိုင္းပီ လက္နွင့္ညင္သာစြာ ပြတ္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်သည္။
“ကံဆိုးလိုက္တာ ဖိုးခ်ိဳရယ္”
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ ကံဆိုးကံေကာင္းဆိုတာ သူ႔အတြက္ ခြဲျခမ္းေနနိုင္တဲ့ အရာ၊ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ရိွတဲ့ အရာမဟုတ္မွန္း သူသိထားတာပဲ။
“မင္းေက်ာက္က အေပၚမွာ ဥႆဖယားဂ်ိဳးေတြ အုပ္ေနတာ..။ ႀကိဳးကေတာ့ေဂၚႀကိဳး..။ အျမင္အတိုင္းေရာင္းရင္ ေစ်းသိပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး”
“ခြဲလိုက္လို႔ အာလံုးပဲ့သြားရင္လဲ အလကား ျဖစ္သြားမယ္...။ အဆင္ေျပသြားရင္ေတာ့ သိန္းေက်ာက္ပဲ...။ မင္းဘာလုပ္မလဲ”
”ကိုႀကီးသေဘာေလ..၊ က်ေနာ္မွနားမလည္တာ”
“အင္း..ဒါဆိုခဏေစာင့္။ ကိုႀကီး ေက်ာက္ညွပ္တဲ့ ကြမ္းညွပ္သြားငွားလိုက္မယ္..။ ေရာ့.. ေက်ာက္ခဏျပန္သိမ္းထား”
သူ႔လက္ထဲ ေက်ာက္ျပန္ထည့္ေပးျပီး ကိုႀကီးစိုင္းပိ ရြာထဲဖက္ ဆင္းသြားသည္။
သူ႔စိတ္ထဲ ဒီေက်ာက္ေလး ေအာင္ပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ အိပ္ရာထဲ လဲေနေသာ အဖြားအတြက္ ေဆးမဝယ္နိုင္တာလဲ အေတာ္ႀကာၿပီ။ သူလဲ ေျခေထာက္က ဟက္တက္ကြဲေနတဲ့ အနာေၾကာင့္ ဗုေဒၶါေဆးဖို႔ ေနေနသာသာ လမ္းပင္ အားတင္း ေလ်ာက္ေနရသည္။ ကိုႀကီးစိုင္းပိ ယူလာေသာမုန္ညင္းေပါင္း ကို ပန္းကန္ထဲထည့္ၿပီး အိပ္ရာမွနိုးလာေသာ အဖြားကို သူခြံ႔ေၾကြးေနစဥ္ ကိုႀကီးစိုင္းပိ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“အဖြားသက္သာလား” ကိုႀကီးစိုင္းပိက အဖြားေဘးမွာဝင္ထိုင္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
“သက္သာပါဘူး ကြယ္... ငါ့ေျမးေလးလဲ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ပင္ပန္းေနလိုက္တာ ငါကလဲ ဝန္ထုပ ္ပိုဆင့္ေပးေနသလို ပါပဲ”
“ဒီလိုလဲဘယ္ဟုတ္မလဲအဖြားရယ္...ဖိုးခ်ိဳအတြက္ အဖြားပဲတြယ္တာစရာရိွတာကိုး”
“ငါ့ေျမးေလး ပင္ပန္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ ပိန္သြားသလဲ ၾကည့္ပါလား”
အဖြားႏွင့္ကိုႀကီးစိုင္းပိ အခ်ီအခ်ေျပာေနစဥ္ သူအေမ့ကို အရမ္းသတိရ ေနမိသည္။ အေမသာ အနားမွာရိွရင္ သူ ဒီေလာက္ပင္ပန္းပါ့မလား။
“ ကဲ ဖိုးခ်ိဳ ေက်ာက္ဂ်ိဳးဖတ္ခြာၾကည့္ရေအာင္”
သူေပးလိုက္ေသာ ေက်ာက္ကို ေက်ာက္ၾကည့္သည့္ ဓါတ္မီးေလးနွင့္ ေသခ်ာထိုးၾကည့္ျပီး ကြမ္းညွပ္ႏွင့္ ေသခ်ာ ညွပ္ထုတ္ေနသည္။ ဖိုးခ်ိဳ ကိုႀကီးမ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ေနမိ၏။
“အာ...ဖိုးခ်ိဳ မင္းေတာ့ေထာၿပ.ီ... အနဲဆံုး သိန္းေလးေက်ာက္ပဲ”
“ဟုတ္လားကိုႀကီး.. ဒါဆို အဖြားကို ေဆးေကာင္းေကာင္း ကုနိုင္ၿပီေပါ့”
ဖိုးခ်ိဳေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း...။ မန္းဝင္ေနေသာသူ႔ေျခေထာက္မွ အနာကိုလဲ ေဆးခန္းျပနိုင္ေတာ့မည္။
“နက္ဖန္ ထာပြဲမွာ ကိုႀကီးသြားေရာင္းေပးမယ္.. ဟုတ္လား.. ။ ကဲ အဖြားေရ..က်ေနာ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္..”
အဖြား ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးစိုင္းပီ ထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။ သူ တဲအဝလိုက္ပို႔ေတာ့ သူ႔ေထာ့ေနေသာ ေျခေထာက္ကို ကိုႀကီးစိုင္းပီ ငံု႔ၾကည့္ရင္း
“မင္းေျခေထာက္လဲ ညေနက် ေဆးခန္းသြားျပလိုက္ဦး”
“ဟုတ္၊ ကိုႀကီး” ဟုသူျပန္ေျပာေတာ့ ကိုႀကီးစိုင္းပိကသူ႔အိပ္ထဲမွ ရာတန္ ၂ရြက္ထုတ္ေပးသည္။
ေဆးခန္းျပဖို႔ထက္ အိမ္မွာဆန္မရိွေတာ့တာ သူမေျပာျဖစ္ေတာ့။
................
ညေနေစာင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရြာလမ္းေလးကို ဖိုးခ်ိဳ သည္ေနရာမွ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာျပီ...။ ဖိုးခ်ိဳ ေက်ာက္ေဆးမထြက္တာ ၂ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ။ ပိုးဝင္သြားေသာ ေျခေထာက္က ေဆးခန္းျပ အေတာ္ကို ေနာက္က်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ခုထက္ထိ ေကာင္းေကာင္းမေထာက္နိုင္။ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပြင့္ထားေသာေက်ာက္ေၾကာင့္ လတ္တေလာ ပူစရာမလိုေတာ့။ ခက္တာက အဖြားက်န္းမာေရးက ထူးျခားၿပီး ေကာင္းမလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေသာ အဖြားအနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေနခ်င္ေပမဲ့ ဒီလိုညေနေစာင္းတိုင္း ဒီေနရာေလးမွာ အေမ့ကို သူ ငတ္မြတ္စြာ တမ္းတေမွ်ာ္ေနမိသည္။ အေမ တေန႔ ျပန္လာမွာပဲ ဟု ခုထက္ထိ ထင္ေနဆဲ။
"“ဖိုးခ်ိဳေရ...ေက်ာက္သြားမေဆးဘူးလား”
ကမ္းပါးရံ လမ္းေကြ႔ေလးအတိုင္း တက္လာေသာ ဘာသာရပ္ က လက္ထဲမွ ဗုေဒၶါ ကို ခ်ျပီး သူ႔ေဘးဝင္ထိုင္ကာ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။
“ေျခေထာက္မွ မေကာင္းေသးတာကြာ..။ ဆရာဝန္က ေရမထိရဘူးေျပာထားတယ္”
“ဟုတ္လား..၊ ငါ မင္းအိမ္ဝင္ေခၚေသးတယ္..။ မင္းအဖြားက ေတာင္ေပၚတက္သြားတယ္ ဆိုလို႔..။ ဒါနဲ႔ မင္းအဖြားနားမွာ ေဒၚႀကီးတေယာက္ေတြ႔ခဲ့တယ္...။ မင္းအဖြားကေတာ့ ေဒါသတႀကီး ေမာင္းထုတ္ေနတာပဲ..။ အဲဒီမိန္းမႀကီး မ်က္ ႏွာလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းတဲ့ပံု ေပၚေနတယ္”
ဘာသာရပ္ စကားေၾကာင့္ ဖိုးခ်ိဳစိတ္ထဲ အေမ့ကို သတိရလာသည္။ အေမမ်ားျဖစ္ေနမလား။ ဖိုးခ်ိဳ ထိုင္ရာမွ ရုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ေတာ့ နာေနတဲ့ေျခေထာက္ကိုအားျပဳရက္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ဘာသာရပ္ ေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး
ထိန္းရပ္လိုက္ရသည္။
“အဲဒီ မိန္းမႀကီးဘယ္ဘက္ပါးမွာ .. ဟို.. စပါးတင္မွဲ႔ပါလားဟင္”
သူ သိခ်င္စိတ္က ဘာသာရပ္က ိုဆြဲထခိုင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။
”ဘာလဲ စပါးတင္မွဲ႔... ”
ဘာသာရပ္ က သူ႔ကို မအူမလည္ ျပန္ၾကည့္ေနေတာ့ သူပါးေပၚေထာက္ျပျပီး ဒီေနရာက မွဲ႔ကို ေျပာတာ ဟု သူေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာသာရပ္က
“ ေအး ပါတယ္ ဟ ထင္ထင္ရွားရွားပဲ”
ဘာသာရပ္ စကားဆံုးေတာ့ သူ ေတာင္ဆင္းလမ္းအတိုင္း ရုတ္တရက္ ေျပးဆင္းခဲ့သည္။ နာေနေသာ ေျခေထာက္အနာက ဘယ္ဆီ လြင့္သြားမွန္းမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ သူ႔ဆီျပန္လာခဲ့ျပီေပါ့။
ကုန္းဆင္းလမ္းအတိုင္း အျမန္ ေျပးဆင္းလာေသာ ဖိုးခ်ိဳ နာေနေသာ ေျခေထာက္က ေက်ာက္ခဲတခုရဲ့ ေစာင္းကို နင္းမိလိုက္ခ်ိန္၊ နာလြန္းလို႔ေျခကို ဖြလိုက္ခ်ိန္၊ ေျပးဆင္းလာတဲ့အရိွန္ကို မထိမ္းနိုင္ပဲ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး လိမ့္ဆင့္သြားသည္။ ခႏၱာကိုယ္တခုလံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေနေသာ္လည္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေဝးေနခဲ့ေသာ အေမ့ကိုသာ တမ္းတေနမိသည္။
အေမရယ္ သားကို အျမန္လာေခၚပါေတာ့ ။
သားေလ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ျမန္ျမန္ နားခိုေနခ်င္လွၿပီ။
သားေလ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဆိုတာ ဆံုးရံူးခဲ့ရၿပီး အေမ့ရဲ့ ပစ္ထားျခင္းခံခဲ့ရတာပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ သား အေမ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။
...........
ဖိုးခ်ိဳ စိတ္ေတြ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေနၿပီး၊ အရမ္းကိုေပါ့ပါးေနသည္။
ဖိုးခ်ိဳတို႔ ေျမးအဖြား ေနေသာ ယာခင္းေဘးက တဲေရွ႕ေျမကြက္လပ္ကေလးမွာ အဖြားနဲ႔အေမက ဖိုးခ်ိဳကို အျပံဳးေတြနွင့္ ဆီးႀကိဳေနက်သည္။ ေျပးလာေသာ ဖိုးခ်ိဳကို တဲနားမေရာက္ခင္ လူတစ္ေယာက္က ေပြ႔ၿပီး ခ်ီေျမာက္လိုက္သည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ အေဖရယ္ေလ..။ အေဖမွ အေဖအစစ္..။ သူအေဖ့ကို ဘယ္ညာပါးႏွစ္ဖက္ အားရပါးရနမ္းမိသည္။ အေဖ့မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္စေတြ ရီးေလးခိုေနသည္။
သူနဲ႔အေဖ တဲဖက္က အေမ့ဆီ ေျပးလာေတာ့ ခါတိုင္း တိုက္မိလွ်င္ ညိွေနက် စိန္နားပန္ဆူးတို႔က စိုးစဥ္းမွ် ျခစ္ရာမျဖစ္သလို နာေနေသာ ေျခေထာက္ေအာက္မွ အာလူးေက်ာက္(အာလူးပံုစံေက်ာက္ခဲ) တို႔ကလည္း
နူးညံ့လြန္းတဲ့ ဂြမ္းဖတ္ေလးေတြလို...။ အေဖက သူ႔လက္ကိုဆြဲၿပီး လမ္းေကြ႔မွ ကာထားေသာ ျခံစည္းရိုးကို တည့္တည့္ ျဖတ္ဝင္သြားေတာ့ သူပါေရာပါသြားသည္။ မခုန္မေက်ာ္ပဲ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သလဲ သူမစဥ္းစားအားေပ..။ ရင္ထဲမွာ အေမ့ကိုလြမ္းလြန္းလို႔ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ဝင္ျပီး ငိုခ်လိုက္ခ်င္တာပဲ သိေတာ့သည္...။
သားေလ အေမ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္အေမ...။
သားေလ..သားေလ...အေမ့ကို အရမ္းလြမ္း အရမ္းသတိရ ေနတာ အေမသိရဲ႕လား....ဟင္..။
သားေလ...အေမ့ကို အ..ရမ္း....ခ်စ္..တယ္..အေမ...။
