တစ္စစီကြဲအက္ဆက္သီထားေသာ

 "တစ္စစီကြဲအက္ဆက္သီထားေသာ"

အိပ္မက္ထဲကေန လန္႔ႏိုးလာေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းတစ္ခုလံုးဟာ ပူေလာင္တင္းက်ပ္လို႔။ ကိုက္ခဲနာက်င္လို႔။

ကုတင္ေဘးက ေရဗူးကို လက္လွမ္းယူဖို႔ရာေတာင္ ကိုယ္ဟာလွဳပ္မရဘူး။

လက္ေခ်ာင္းေတြခ်င္း ယွက္ကာ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ရင္း လက္ဖမိုးႏွစ္ဖက္နဲ႔ နားထင္ကိုဖိထားလိုက္တယ္။

စိတ္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထားဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။

နားထင္ကေန တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲ ခုန္လွဳပ္ေနမွဳဟာ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးေၾကာခုန္လွဳပ္ေနမွဳဆီကို ကူးစက္လာတယ္။

လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ဆန္တက္လာတဲ့ ေသြးေတြဟာ စံုမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အေႏွးျပကြက္ေတြလို
ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ တကြက္ခ်င္း ေပၚလာတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔ ေပါင္းစည္းမိသြားတဲ့အခါ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားဆီကို ေရခဲျမစ္တစ္ခုလို အျငိဳးတၾကီး စီးဆင္းလာေတာ့တာ။

ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတဲ့ အိပ္မက္ကို အျမင္အာရံုက ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ မရဘူး..။

အိပ္မက္ဟာ ပို ထင္ရွားလာတယ္။ ကိုယ့္ ႏွလံုးသားဟာ ပို ေအးခဲ နာက်င္လာတယ္။

တင္းက်ပ္ ေမွာင္ပိတ္သြားေအာင္ မ်က္လံုးေတြကို အားကုန္ဖိမွိတ္ထားေပမဲ့
အိပ္မက္ထဲက ပံုရိပ္ေတြဟာ ဖန္တလဲလဲ ေပၚလာတယ္။ ပိုထင္ရွားလာတယ္။ ပိုျမန္ဆန္လာတယ္။

ေနာက္ ပူေလာင္နာက်င္မွဳဟာ ကိုယ့္ဆံထိပ္ဖ်ားကေန ဟိုး ေျခဖ်ားထိ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားခဲ့တယ္။

ဟင့္အင္း.... မင္း ဒီလို ခံစားမေနနဲ႔၊ နာက်င္မေနနဲ႔။

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ ကိုယ့္အိပ္မက္ပံုရိပ္ေတြကို လိုက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။
အိပ္မက္ထဲက ေအးစက္စက္၊ မထိတထိအျပံဳးေတြကို သယ္ေဆာင္ျပီး
ေရခဲျမစ္လို ကိုယ့္ ႏွလံုးဆီ စီး၀င္လာတဲ့ ေသြးေတြကို စိတ္နာက်ည္းမွဳနဲ႔ တိုက္ထုတ္ဖို႔ သတိေပးတယ္။

မရဘူး...။

တစ တစ နဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ လြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြဟာ ပိုပိုျပီး အားေကာင္းလာခဲ့တဲ့အခါ၊

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ ကိုယ့္ စိတ္ခံစားမွဳနဲ႔ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနမွဳမွာ ရံွဳးနိမ့္လာတဲ့အခါ၊

ဝုန္းခနဲ အိပ္ယာထဲက ခုန္ထမိတယ္။

အခန္းမီးကို ဖြင့္လိုက္ပီး အိပ္ယာေပၚ ျပန္ထိုင္ခ်ရင္း မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ 

ေက်ာကို ေရွ႕ထိုးေနာက္ငင္ ယိမ္းခါရင္း ကို္ယ့္ တကိုယ္လံုး
ေအးခဲနာက်င္လာေနမွဳကို တိုက္ထုတ္ေႏြးေထြးလာေစမလား ၾကိဳးစားတယ္။

မေထ့တေထ့အျပံဳးနဲ႔ ကိုယ့္ကို ေအာင္ႏိုင္သူလို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထုတ္လို႔ မရဘူး။

ကိုယ္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရံွဳးနိမ့္ေနရမွာပါလိမ့္။

အိပ္မက္ထဲထိ မင္းက ရက္စက္ႏိုင္တယ္။ ငါ့ကို ဥေပကၡာျပဳႏိုင္တယ္။ မာေက်ာႏိုင္တယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ အိပ္မက္ထဲထိ ....

သြားစမ္းပါ။ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့တဲ့ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာၾကီးကို မင္းရင္ဘတ္ထဲက ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။

ဟင့္အင္း... သူ ဘာျဖစ္ေနေန ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ဆက္ခ်စ္မယ္...။

သတ္ပစ္လိုက္ အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာကို.. သူက အခု မင္းကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး.. တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔...

မပိုင္ဆုိုင္ရတဲ့အခါ မခ်စ္ရေတာ့ဘူးဆိုတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး ....

 သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြ သူ႔ေဘးမွာ ဒီေလာက္ ေပါမ်ားေနတာ.. မင္းအခ်စ္ကို တန္ဖိုးမွ မထားတာ...

ဒါေပမဲ့ ငါက သူ႔ကို တန္ဖိုးထားတယ္၊ ခ်စ္တယ္ေလ...

သူ႕မွာ မင္းအျပင္ တျခား ခ်စ္သူေတြ ရွိေနေသးတာ။ ဒါကို မင္း လက္မခံႏိုင္ဘူးမလား

ငါ့ကို အခ်စ္ဆံုးပါလို႔ သူ အျမဲ ေျပာပါတယ္..

မင္းဟာ အရူးပဲ... မင္းကို ဘာေပ်ာ္ရႊင္မွဳမွမေပးႏိုင္သူကို ဆက္ခ်စ္ေနတဲ့ မင္းဟာ အခ်စ္ရူးပဲ။
တကယ္ အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ပဲ။ ဘာမွ မေရရာတဲ့ အဲဒီအခ်စ္ဆိုတာၾကီးကို....

ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႕ ကိုယ့္ စိတ္ခံစားမွဳ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနတာ ပို ဆိုးဝါးလာတယ္။

အသိစိတ္ဟာ နာက်င္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားမွဳကို အရံွဳး မေပးလိုဘူး။

ခါးကို မတ္မတ္ထားျပီး ထိုင္တယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴတယ္။ စိတ္ကို ျငိမ္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။

မင္းမရွိလဲ သူဟာဘာမျဖစ္ဘူး။ မင္းကို သူ မလိုအပ္ဘူ။

ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ သူလဲ ငါ့ကို ခ်စ္ပါတယ္။

သူခ်စ္တာ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး..။

အိပ္မက္ထဲက ပံုရိပ္ေတြဟာထပ္ခါ ထပ္ခါ ေပၚလာျပန္တယ္။

အသိစိတ္က အဲဒီ ပံုရိပ္ေတြကို လိုက္ဖ်က္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္မွန္း သိလာတဲ့အခါ  ကိုယ့္ေခါင္းကို ကိုယ္ ထုႏွက္ေနမိတယ္။

သတိမရနဲ႔.. မလာခဲ့နဲ႔.... မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အတိတ္ေတြဆီ မသြားနဲ႔

အိပ္မက္ဟာ တားဆီးေလ ပိုထင္ရွားျမန္ဆန္စြာနဲ႔ အထပ္ထပ္ ျပန္ေပၚလာတယ္

သိစိတ္ဟာ ေဆာက္တည္ရာ မဲ့လာတယ္။

တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ မွန္ေဘာင္သြင္းပီး ေထာင္ထားတဲ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဓာတ္ပံုကို ဆြဲယူျပီး နံရံကို အားကုန္ လႊဲေပါက္လိုက္တယ္။

ခြမ္းခနဲ မွန္စေတြ ကြဲေၾက ပ်ံ႕ၾကဲသြားေပမဲ႔ အိပ္မက္ထဲက ေအးစက္စက္ အၾကည့္နဲ႔ မေထ့တေထ့ အျပံဳးဟာ

မေမ့ႏိုင္ပါဘူးကြာ လို႔ ေျပာေနျပန္တယ္။

ကုတင္ေပၚထိုင္ေနရာက ဝုန္းကနဲ႔ ထျပီး နံရံကို လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ လႊဲလႊဲျပီး ထိုးပစ္လိုက္တယ္။

လက္ရိုးေတြ က်ိဳးထြက္ ျပဳတ္ထြက္သြားမတတ္ နာက်င္လာေပမဲ့ အဲဒီ နာက်င္မွဳဟာရင္ဘတ္ထဲက နာက်င္ေနမွဳကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ဘူး

လက္က ထြက္တဲ့ ေသြးေတြဟာ နံရံကို ေပက်ံကုန္တယ္

ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာတယ္

အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ္က အဲဒီ ေအးစက္စက္ အၾကည့္နဲ႔ မေထ့တေထ့ အျပံဳးရွိရာကို တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားေနခဲ့တာ။

အရွံဳးေပး ဒူးေထာက္လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ဟင့္အင္း..... မင္း.... ဆီ ငါ ျပန္မလာဘူး...

ငါ မင္းနဲ႔ ေဝးရာကို ေျပးထြက္ႏိုင္ရမယ္....

ကိုယ့္ အသိစိတ္ဟာ သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္႔ နဖူးနဲ႔ နံရံကိုတိုက္ရင္း၊
လက္ပန္းက်လာရာက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အားကုန္သြားတဲ့ အထိ နံရံကို ဆက္ထိုးေနရင္း၊

ငိုေၾကြးေနမိတယ္၊
ကိုယ္.... ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္။  ။

ေမတၱာျဖင့္

မိုးကုတ္သား