နံနက္ခင္းသစ္တစ္ခုမွာ အရာရာအားလံုး အသစ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူမ ခံစားရတယ္။ ေဆးရံုနံရံက ျပဴတင္းေပါက္ ရွည္ရွည္ေလးေတြကေန ေနေရာင္ျခည္က ေႏြးေထြးစြာ ျဖာက်လို႔။ ခန္းဆီးစေလးေတြ လြန္႔လြန္႔လူးလူး ျဖစ္ေအာင္ ၾကည္ဆယ္ေဆာ့ကစားရင္း ၀င္လာတဲ့ ေလျပည္ ႏုေအးကလဲ စိတ္ျခမ္းေျမ႕စရာ။ မိခင္သစ္တစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ မဂၤလာရွိလိုက္သလဲ။ ဒီေန႔ နံနက္ခင္း ေစာေစာမွာပဲ သူမ သားဦးေလးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။ အိုး၊ ကြ်န္မသားေလးကို ေတြ႔ခ်င္ လြန္းလွပါျပီ။
“ကြ်န္မသားေလးကို ေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္မလားဆရာ”
ဆရာ၀န္က ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သားေလးကို သူမထံပါး ေခၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေဆးရံုက နံရံျဖဴျဖဴေတြဆီ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးေမာလို႔ေနတယ္။ သားေလးက သူ႔အေဖလို ခန္႔ခန္႔ျငားျငားနဲ႔ ေခ်ာတဲ့ အေဖတူသားေလးလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမလို ႏုႏုနယ္နယ္နဲ႔ ေခ်ာမဲ့ အေမတူသားေလး ျဖစ္မလား။ သူမရင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ရင္း သားေလးမ်က္ႏွာကို သိုင္းထုပ္ထားတဲ့ အႏွီးစေလးကို ေျဖၾကည့္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ေခ်ာလိုက္တဲ့သားေလး။ သူမနဲ့ပဲ တူသလိုလို၊ သူ႔အေဖနဲ႔ပဲ တူသလိုလို။ သားေလးေခါင္းေပၚက အႏွီးစေလးေတြ ေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးတစ္စံုလံုး ခုန္ထြက္သြားမတတ္ နာက်င္သြားရျပီး ဘုရား တမိတယ္။ သားေလးမွာ နား၇ြက္ေလး ႏွစ္ဘက္ ပါမလာဘူး။ နားရြက္ေလးေတြ ေနရာမွာ အေပါက္ေလးေတြ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔။ ဘယ္လို ကံၾကမၼာကမ်ား သားေလးကို ရက္စက္ လိုက္တာပါလိမ့္။ သားေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ရိွဳက္ငင္ ငိုေၾကြးမိတယ္။ သူမ ေယာက်္ားက သူမပခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ေထြေပြ႔ရင္း သားေလးမွာ နားရြက္ေလး ႏွစ္ဘက္ ပါမလာတာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း အားလံုး ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္ေနတယ္။
တျဖည္းျဖည္း ရက္ေတြ ရလာေတာ့ သားေလးရဲ႔ အၾကားအာရံုက ထင္ထားသလို မခ်ိဳ႔ယြင္းပဲ ေကာင္းမြန္တာ သိသာလာတ့ဲအခါ သူမ ေပ်ာ္လိုက္တာ။
ဒီလိုနဲ႔ သားေလး တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထားရတဲ့ အရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာေတာ့ သားက သူမရင္ခြင္ထဲ ေျပး၀င္ ငိုရိွဳက္ေနခဲ့တယ္။ သူမ စိုးရိမ္ထားခဲ့သလိုပဲ။ သားေလးက သူတပါး ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကို ခံႏိုင္ရည္ မရွိရွာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားက ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ပဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့တယ္။ သားေလး အားမငယ္ေအာင္ သူမ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သားက ဘယ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မွ မေဆာ့ကစားသလို အိမ္ခန္းနဲ႔ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာသာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လံုးေထြး ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ သားေလးက ဥာဏ္အင္မတန္ ေကာင္းသလို စာလဲ အင္မတန္ေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ သူက အျမဲ ထိပ္ဆံုးက။ တစ္ခုဆိုးတာက သားေလး လူေတာ မတိုးတာပဲ။ ေက်ာင္းက ဆုေပးပြဲတစ္ခုမွာ သူစင္ေပၚတက္ေတာ့ လူေတြ ၀ိုင္းရီတာ ခံရျပီးေနာက္ပိုင္း အဲဒီေက်ာင္းကပြဲ၊ ဆုေပးပြဲေတြကို ဘယ္လို ေခၚေခၚ မရေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ သားဟာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ပရိတ္သတ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာမလဲ။ ဒါေပမဲ့ သားကို ဘယ္လို အားေပးေပး စင္ျမင့္ေပၚတက္ဖို႔ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ေတာ့တယ္။ နားရြက္ေလးေတြ မပါတာဟာ အညြန့္တလူလူနဲ႔ သားေလးရဲ႕ဘ၀ကို ရိုက္ခ်ိဳးခ်ဖို႔ထိ ဖန္တီးခဲ့ျပီလား။ သူမ အျမဲ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သားေလး တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေျဖရမဲ့ အရြယ္ေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးက အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ပညာေတာ္သင္ဆုရဖို႔အတြက္ သားေလး လ်ာထားခံရေပမဲ့ သားက မတက္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ သားေလးစိတ္မွာ အရိုးစြဲေနတဲ့ သိမ္ငယ္မႈေၾကာင္းမွန္း သူမသိတယ္။ အဲ့ဒီ သိမ္ငယ္မႈကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ေအာင္ သူမ ဘယ္လိုၾကိဳးစားၾကိဳးစား မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူမတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သားေလး ဘ၀ေရွ႔ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျပီး သားေလးကို နားရြက္တစ္စံု တပ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ ၾကတယ္။
ဆရာ၀န္က ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သားေလးကို သူမထံပါး ေခၚလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်ျပီး ေဆးရံုက နံရံျဖဴျဖဴေတြဆီ အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးေမာလို႔ေနတယ္။ သားေလးက သူ႔အေဖလို ခန္႔ခန္႔ျငားျငားနဲ႔ ေခ်ာတဲ့ အေဖတူသားေလးလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမလို ႏုႏုနယ္နယ္နဲ႔ ေခ်ာမဲ့ အေမတူသားေလး ျဖစ္မလား။ သူမရင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ရင္း သားေလးမ်က္ႏွာကို သိုင္းထုပ္ထားတဲ့ အႏွီးစေလးကို ေျဖၾကည့္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ေခ်ာလိုက္တဲ့သားေလး။ သူမနဲ့ပဲ တူသလိုလို၊ သူ႔အေဖနဲ႔ပဲ တူသလိုလို။ သားေလးေခါင္းေပၚက အႏွီးစေလးေတြ ေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးတစ္စံုလံုး ခုန္ထြက္သြားမတတ္ နာက်င္သြားရျပီး ဘုရား တမိတယ္။ သားေလးမွာ နား၇ြက္ေလး ႏွစ္ဘက္ ပါမလာဘူး။ နားရြက္ေလးေတြ ေနရာမွာ အေပါက္ေလးေတြ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔။ ဘယ္လို ကံၾကမၼာကမ်ား သားေလးကို ရက္စက္ လိုက္တာပါလိမ့္။ သားေလးကို ၾကည့္ရင္း သူမ ရိွဳက္ငင္ ငိုေၾကြးမိတယ္။ သူမ ေယာက်္ားက သူမပခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ေထြေပြ႔ရင္း သားေလးမွာ နားရြက္ေလး ႏွစ္ဘက္ ပါမလာတာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း အားလံုး ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ႏွစ္သိမ့္ေနတယ္။
တျဖည္းျဖည္း ရက္ေတြ ရလာေတာ့ သားေလးရဲ႔ အၾကားအာရံုက ထင္ထားသလို မခ်ိဳ႔ယြင္းပဲ ေကာင္းမြန္တာ သိသာလာတ့ဲအခါ သူမ ေပ်ာ္လိုက္တာ။
ဒီလိုနဲ႔ သားေလး တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာခဲ့ျပီး ေက်ာင္းထားရတဲ့ အရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာေတာ့ သားက သူမရင္ခြင္ထဲ ေျပး၀င္ ငိုရိွဳက္ေနခဲ့တယ္။ သူမ စိုးရိမ္ထားခဲ့သလိုပဲ။ သားေလးက သူတပါး ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကို ခံႏိုင္ရည္ မရွိရွာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သားက ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ပဲ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့တယ္။ သားေလး အားမငယ္ေအာင္ သူမ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သားက ဘယ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မွ မေဆာ့ကစားသလို အိမ္ခန္းနဲ႔ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာသာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လံုးေထြး ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ သားေလးက ဥာဏ္အင္မတန္ ေကာင္းသလို စာလဲ အင္မတန္ေတာ္တယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ သူက အျမဲ ထိပ္ဆံုးက။ တစ္ခုဆိုးတာက သားေလး လူေတာ မတိုးတာပဲ။ ေက်ာင္းက ဆုေပးပြဲတစ္ခုမွာ သူစင္ေပၚတက္ေတာ့ လူေတြ ၀ိုင္းရီတာ ခံရျပီးေနာက္ပိုင္း အဲဒီေက်ာင္းကပြဲ၊ ဆုေပးပြဲေတြကို ဘယ္လို ေခၚေခၚ မရေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ သားဟာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ပရိတ္သတ္ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာမလဲ။ ဒါေပမဲ့ သားကို ဘယ္လို အားေပးေပး စင္ျမင့္ေပၚတက္ဖို႔ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ေတာ့တယ္။ နားရြက္ေလးေတြ မပါတာဟာ အညြန့္တလူလူနဲ႔ သားေလးရဲ႕ဘ၀ကို ရိုက္ခ်ိဳးခ်ဖို႔ထိ ဖန္တီးခဲ့ျပီလား။ သူမ အျမဲ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သားေလး တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေျဖရမဲ့ အရြယ္ေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးက အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ပညာေတာ္သင္ဆုရဖို႔အတြက္ သားေလး လ်ာထားခံရေပမဲ့ သားက မတက္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ သားေလးစိတ္မွာ အရိုးစြဲေနတဲ့ သိမ္ငယ္မႈေၾကာင္းမွန္း သူမသိတယ္။ အဲ့ဒီ သိမ္ငယ္မႈကို ဖယ္ရွားေပးႏိုင္ေအာင္ သူမ ဘယ္လိုၾကိဳးစားၾကိဳးစား မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူမတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သားေလး ဘ၀ေရွ႔ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျပီး သားေလးကို နားရြက္တစ္စံု တပ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ ၾကတယ္။
ေမေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က နားမလည္ခဲ့ဘူး။ နားရြက္ေလးႏွစ္ဘက္ ပါမလာေအာင္ ေမြးေပးခဲ့တဲ့အတြက္လဲ မုန္းခ်င္ခ်င္ရယ္။ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ရင္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မရ၊ စၾကေနာက္ၾက ႏွိမ္ၾကလြန္းလို႔ အေပါင္းအသင္း မထားခ်င္ပါဘူး ဆိုရင္လဲ မရ။ ေက်ာင္းကို ဇြတ္သြားခိုင္းတတ္သလို ေက်ာင္းက အတန္းေဖာ္ ေတြကိုေတာင္ အိမ္ေခၚ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးျပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကစားခိုင္းလိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးဘ၀ကို ေဆာ့ကစားျပီး မျဖတ္သန္းခ်င္ဘူး။ သူတို႔ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလွာင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွ မေလွာင္တဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေနခဲ့တာ အျပစ္မွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ ေက်ာင္းကပြဲေတြဆိုလဲ ဇြတ္သြားခိုင္း၊ စင္ေပၚလဲ ဇြတ္တက္ခိုင္းနဲ႔။ သူတို႕ေတြက အိမ္က ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလို ကြ်န္ေတာ့္ကို အားေပးၾကဖို႔ထက္ ေလွာင္ေျပာင္ၾကဖို႔ပဲ သိတာ ေမေမ နားလည္မေပးခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ နားရြက္ေလး ႏွစ္ဘက္ မပါတဲ့အတြက္ လူၾကားထဲ ဘယ္ေလာက္ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕ခဲရလဲ ေမေမ မသိခဲ့ဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္ မသြားခ်င္တဲ့ ဆုေပးပြဲေတြ ေမေမက ေခၚရင္ ေမ့ေမ့ကို သိပ္ စိတ္ဆိုးတာပဲ။ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ လူေတြနဲ႔ေ၀းရာမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေနခ်င္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ၀င္တန္း တက္ရတဲ့နွစ္မွာ နားရြက္အစားထိုးတပ္ဖို႔ အလွဴရွင္တစ္ေယာက္ ေပၚလာတယ္။ ေဆးရံုသြားျပီး ခြဲစိပ္ကုသလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လွပတဲ့ နားရြက္ေလးတစ္စံု ရွိလာခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ပါ၀င္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက အားကစားပြဲေတြ၊ အကပြဲေတြမွာ ပါ၀င္လို႔ ရခဲ့ျပီ။ ဆုေပးပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာလဲ စင္ျမင့္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ၾကြားၾကြား၀င့္၀င့္ တက္ႏိုင္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူထူးလူဆန္းလို ၾကည့္ၾကတဲ့ မ်က္လံုးေတြ မရွိေတာ့သလို ျဂိဳလ္သားလို႔ ေလွာင္ေျပာင္ၾကတဲ့ ပါးစပ္ေတြလဲ ပိတ္သြားခဲ့ၾကျပီ။
တစ္ခုပဲ ရင္ထဲ မတင္မက်ျဖစ္ေနခဲ့တာက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ နားရြက္ အလွဴရွင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း မသိရတာပဲ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးတိုင္း သိဖို႔အခ်ိန္မတန္ေသးလို႕ ကတိမဖ်က္ပါရေစနဲ႔ လို႔ပဲ ေျဖၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တက္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ကိုလဲ အဆင့္ျမင္ေအာင္ခဲ့ရံုမက ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းေတာင္ ျပီးခဲ့ျပီ။ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းလက္မွတ္ကို တက္ယူျပီး စင္ေပၚကေန ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ မ်က္ႏွာမွာ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔။ ေမေမမ်ားဆို ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်လို႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေမေမ့ နဖူးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းမိတယ္။ အေမတူသား လို႔ ေျပာခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေမေမ့လို ေခ်ာေမြ႔ က်က္သေရ ရွိေနမွာေပါ့။ ေမေမ့နဖူးကို နမ္းဖို႔ေမေမ့ေခါင္းကို အုပ္မိုးကိုင္မိခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ ကမၻာတစ္ခုလံုး အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာလည္သြားခဲ့တယ္။ ေမေမ့မွာ နားရြက္ေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေမေမ့ ဆံႏြယ္စေတြကို ကပ်ာကယာ ကြ်န္ေတာ္ ဖယ္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ...။ ေမေမရယ္။ ေမေမ့ဆံပင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကလို မစုသိမ္း မထံုးဖြဲ႔ေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္ သိသြားပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္၊ေတြ႔ခ်င္လြန္းလွတဲ့ နားရြက္ပိုင္ရွင္ဟာ ေမေမကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေမေမ့မွာ နားရြက္ေလးေတြ မရွိတာေတာင္ လံုး၀မသိရသလို ေမေမ့အလွကလဲ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္လို လူေတာမတိုးလဲ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကသာ ေမေမ႔ နားရြက္ေလး တစ္စံုေၾကာင့္ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ရတာပါ။ ေမေမ့ကို တင္းတင္းဖက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ငိုေၾကြးမိတယ္။
ေမေမ နားရြက္ေတြ မရွိေတာ့ သားေဖေဖေတာင္ ေမေမ့အတြက္ နားကပ္ ၀ယ္ဆင္ေပးရတာ သက္သာေသးတယ္” အဲဒီလိုေတာင္ ေမေမက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ ေျပာႏိုင္ခဲ့ပါေသးရဲ႕။
ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ အတန္းထဲမွာ နံပါတ္တစ္ျဖစ္ဖို႔ေလာက္သာ ၊ ထူးခြ်န္ေအာင္ျမင္မႈေေတြေနာက္ လိုက္ဖို႔သာ အာသာပ်င္းျပခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲကို ေမေမ့ရဲ႔ တုႏိႈင္းမမွီတဲ့ မိဘ ေမတၱာတရားက အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း တိုး၀င္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က စလို႔ေပါ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈဘ၀တစ္ခုကို ရဖို႔ မေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့သလို ေမေမ့ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ကြက္ေတာ့ပါဘူး။ ေမေမ့ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို ျပန္ဆပ္မကုန္ႏိုင္ေပမဲ့ အခ်ိန္မွီ ဆပ္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တကယ္ပါ။
ေမလ ဆယ္ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မဲ့ မိခင္မ်ားေန႔အတြက္ ဖတ္မိတဲ့စာတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ခံစားမိသလို ျပန္ေရးဖြဲ႔ ပါတယ္။ မူရင္းစာကို ဘယ္မွာဖတ္မိမွန္းမသိတဲ့အတြက္ မညႊန္ျပႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။
မိခင္မ်ားအားလံုးကို ထာ၀ရ ဂုဏ္ျပဳလ်က္
ေမတၱာျဖင့္
မွ်ေ၀ခံစားသူ - မိုးကုတ္သား
ေမတၱာျဖင့္
မွ်ေ၀ခံစားသူ - မိုးကုတ္သား
4 comments:
သိပ္လွတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အႏုစိတ္ေလး ဘာသာျပန္ေရးဖြဲ ့ထားတာကို ႏွစ္သက္ခံစားမိပါတယ္။
ူဒီစာပုဒ္ေလးဖတ္မိၿပီး မိခင္ေတြရဲ႔ ေမတၱာကို မ်က္ရည္လည္ေလာက္ေအာင္ ခံစားမိပါတယ္။
ဖတ္ေနရင္း မ်က္ရည္ ဘယ္ကေနက်လာမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္ ..အေမ့ကို သတိရမိတယ္
အေမ့ ကိုလဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့မယ္........ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္
Post a Comment