ဟိုး တစ္ခ်ိန္ တုန္းကေပါ့ကြယ္ (ဟီးဟီး၊ ပံုေျပာဆရာ ေလသံနဲ႔ ေျပာၾကည့္တာ)။ အင္မတန္ ၾကီးမားတဲ့ ပန္းသီးပင္ၾကီး တစ္ပင္ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ပန္းသီးပင္ၾကီးကို အင္မတန္ ခ်စ္တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ေန႔တိုင္း ပန္းသီးပင္ၾကီးနား လာလာပီး ေဆာ့ေလ့ ရွိသတဲ့။ သစ္ပင္ၾကီးထိပ္ထိ တက္ျပီး ပန္းသီးေတြ ခူးစားလိုက္၊ ေဆာ့ကစားလို႔ ေမာလာရင္အပင္ရိပ္ေအာက္မွာ တေရးတေမာ အိပ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ သူက ပန္းသီးပင္ၾကီးကို ခ်စ္သလို ပန္းသီးပင္ၾကီးကလဲ အဲ့ဒီ ေကာင္ေလးနဲ႔ ကစားရတာ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၾကာလာေတာ့ သူလဲ ၾကီးျပင္းလာျပီး သစ္ပင္ၾကီးဆီကို ေန႔တိုင္းလာျပီး ေဆာ့ကစား မေနေတာ့ဘူး။
တစ္ခါေတာ့ ေကာင္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးဆီ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလဲ ဝမ္းနည္းေနပံုပါပဲ။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက ေကာင္ကေလးကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သစ္ပင္ၾကီးနား ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနရမဲ့ အရြယ္လဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
သူက ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ အရုပ္ေတြ လိုခ်င္တယ္။ အရုပ္ေတြ ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ေငြ လိုေနတယ္”
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ ငါ့မွာ မင္းလိုေနတဲ့ ေငြေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကိုယ္ေပၚက ပန္းသီးေတြကို ခူးျပီး မင္း ေစ်းထဲမွာ သြားေရာင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းလိုခ်င္တဲ့ေငြ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕”
သူလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွား ေက်နပ္ သြားတယ္။ သစ္ပင္ၾကီးဆီက ရွိသမွ် ပန္းသီးေတြကို ခူးဆြတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကရင္း သစ္ပင္ၾကီးဆီကို ေကာင္ကေလး ျပန္ မလာေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ ဝမ္းနည္းရံုက လြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေပါ့။
တစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ လူၾကီး တစ္ေယာက္လို ေျပာင္းလဲ သြားျပီျဖစ္တဲ့ ေကာင္ကေလး ကို ၾကည့္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက ဝမ္းပန္းတသာ ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကစားဖို႔ အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုအတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနဖို႔အတြက္ အိမ္လိုတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား ကူညီႏ္ုင္မလား”
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ ငါ့မွာလဲ အိမ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ရဲ႕ သစ္ကိုင္းေတြကို ခုတ္ယူျပီး မင္းအိမ္ေဆာက္လို႔ ရတန္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္”
သူလဲ သစ္ကိုင္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္ ယူငင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြား ခဲ့ျပန္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့ သူေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနေပမဲ့ သူက ေနာက္ထပ္ ေပၚမလာ ေတာ့ျပန္ဘူး။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ အထီးက်န္စြာနဲ႔ ပူေဆြးဝမ္းနည္း ေနရ ျပန္တာေပါ့။
အလြန္ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြေန႔ တစ္ေန႔ခင္းမွာေတာ့ သူ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့တဲ့ အတြက္ သစ္ပင္ၾကီးဟာ ၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္သြားတယ္။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ကို ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၾကီးလာျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြ အပန္းေျဖဖို႔ အတြက္ ပင္လယ္ထဲကို ရြက္လႊင့္ သြားခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလွ တစ္စီးေလာက္ ေပးႏိုင္မလား ” သူက ေမးလိုက္တယ္။
“ဒါဆိုရင္လဲ ငါ့ရဲ႕ ပင္စည္ကို အသံုးျပဳျပီး ေလွ တစ္စင္း ေဆာက္ လိုက္ပါကြယ္။ ဟိုး အေဝးၾကီးကို မင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရြက္လႊင့္ သြားႏိုင္မွာပါ”
ဒီလိုနဲ႔ သူလဲ ပင္စည္ကို ခုတ္လွဲျပီး ေလွတစ္စီး ေဆာက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ျပီး အေဝးၾကီးကို ရြက္လႊင့္ သြားလိုက္တာ၊ အခ်ိန္ အၾကာၾကီး အထိ ျပန္ကို ေပၚမလာ ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကာမွာ သူက ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ အခုေတာ့ ငါ့မွာ မင္းအတြက္ ေပးစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ ပါလားကြယ္။ မင္းအတြက္ ပန္းသီးေတြလဲ မသီး ေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” သစ္ပင္ၾကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ခါေတာ့ ေကာင္ကေလးက သစ္ပင္ၾကီးဆီ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလဲ ဝမ္းနည္းေနပံုပါပဲ။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက ေကာင္ကေလးကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သစ္ပင္ၾကီးနား ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ေနရမဲ့ အရြယ္လဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
သူက ျငင္းဆန္လိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ အရုပ္ေတြ လိုခ်င္တယ္။ အရုပ္ေတြ ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ေငြ လိုေနတယ္”
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ ငါ့မွာ မင္းလိုေနတဲ့ ေငြေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကိုယ္ေပၚက ပန္းသီးေတြကို ခူးျပီး မင္း ေစ်းထဲမွာ သြားေရာင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းလိုခ်င္တဲ့ေငြ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕”
သူလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွား ေက်နပ္ သြားတယ္။ သစ္ပင္ၾကီးဆီက ရွိသမွ် ပန္းသီးေတြကို ခူးဆြတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကရင္း သစ္ပင္ၾကီးဆီကို ေကာင္ကေလး ျပန္ မလာေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ ဝမ္းနည္းရံုက လြဲျပီး ဘာမွ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေပါ့။
တစ္ရက္ေတာ့ ေကာင္ကေလးက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ လူၾကီး တစ္ေယာက္လို ေျပာင္းလဲ သြားျပီျဖစ္တဲ့ ေကာင္ကေလး ကို ၾကည့္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးလဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက ဝမ္းပန္းတသာ ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကစားဖို႔ အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ မိသားစုအတြက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ရဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနဖို႔အတြက္ အိမ္လိုတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား ကူညီႏ္ုင္မလား”
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ ငါ့မွာလဲ အိမ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ရဲ႕ သစ္ကိုင္းေတြကို ခုတ္ယူျပီး မင္းအိမ္ေဆာက္လို႔ ရတန္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္”
သူလဲ သစ္ကိုင္းေတြကို ျဖတ္ေတာက္ ယူငင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြား ခဲ့ျပန္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးကေတာ့ သူေပ်ာ္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးေနေပမဲ့ သူက ေနာက္ထပ္ ေပၚမလာ ေတာ့ျပန္ဘူး။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ အထီးက်န္စြာနဲ႔ ပူေဆြးဝမ္းနည္း ေနရ ျပန္တာေပါ့။
အလြန္ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြေန႔ တစ္ေန႔ခင္းမွာေတာ့ သူ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့တဲ့ အတြက္ သစ္ပင္ၾကီးဟာ ၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္သြားတယ္။
“ငါနဲ႔ လာျပီး ကစားပါဦးကြယ္” သစ္ပင္ၾကီးက သူ႔ကို ေခၚလိုက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၾကီးလာျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြ အပန္းေျဖဖို႔ အတြက္ ပင္လယ္ထဲကို ရြက္လႊင့္ သြားခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေလွ တစ္စီးေလာက္ ေပးႏိုင္မလား ” သူက ေမးလိုက္တယ္။
“ဒါဆိုရင္လဲ ငါ့ရဲ႕ ပင္စည္ကို အသံုးျပဳျပီး ေလွ တစ္စင္း ေဆာက္ လိုက္ပါကြယ္။ ဟိုး အေဝးၾကီးကို မင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရြက္လႊင့္ သြားႏိုင္မွာပါ”
ဒီလိုနဲ႔ သူလဲ ပင္စည္ကို ခုတ္လွဲျပီး ေလွတစ္စီး ေဆာက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ျပီး အေဝးၾကီးကို ရြက္လႊင့္ သြားလိုက္တာ၊ အခ်ိန္ အၾကာၾကီး အထိ ျပန္ကို ေပၚမလာ ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကာမွာ သူက ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။
“စိတ္ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္။ အခုေတာ့ ငါ့မွာ မင္းအတြက္ ေပးစရာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ ပါလားကြယ္။ မင္းအတြက္ ပန္းသီးေတြလဲ မသီး ေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” သစ္ပင္ၾကီးက ေျပာလိုက္တယ္။
“ကိစၥမရွိပါဘူးဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာလဲ ကိုက္စရာ သြား တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး” သူက ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။
“မင္း အရင္လို တက္ေဆာ့ဖို႔ ပင္စည္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူး လူေလးရဲ႕”“ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သစ္ပင္ေပၚ မတက္ ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို အို ေနခဲ့ပါျပီဗ်ာ”
“ငါ့မွာတကယ္ပဲ မင္းကို ေပးစရာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ အခု ငါ့မွာ က်န္ေနတာ ဆိုလို႔ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ဒီ သစ္ျမစ္ဆံု တစ္ခုပါပဲကြာ” သစ္ပင္ၾကီးက မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ဝမ္းနညး္ပက္လက္ ေျပာလိုက္တယ္။
“အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာမွ သိပ္ျပီး မလိုအပ္ ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အနားယူလို႔ ရမဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပဲ လိုတာပါ။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ပင္ပန္းေနခဲ့တာ” သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။
“အိုး၊ ဒါဆို ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္။ သစ္ပင္အိုေတြရဲ႕ အျမစ္ဆံုေတြက လဲေလ်ာင္း အနားယူဖို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာပဲေပါ့။ ကဲ၊ ကဲ။ ငါနဲ႕ အတူ လာထိုင္ျပီး အနားယူေပေတာ့”
သူလဲ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔အတူ ထိုင္ခ် အနားယူလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ အတူ ျပံဳးလို႔။
“အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာမွ သိပ္ျပီး မလိုအပ္ ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အနားယူလို႔ ရမဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပဲ လိုတာပါ။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ပင္ပန္းေနခဲ့တာ” သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။
“အိုး၊ ဒါဆို ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္။ သစ္ပင္အိုေတြရဲ႕ အျမစ္ဆံုေတြက လဲေလ်ာင္း အနားယူဖို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာပဲေပါ့။ ကဲ၊ ကဲ။ ငါနဲ႕ အတူ လာထိုင္ျပီး အနားယူေပေတာ့”
သူလဲ သစ္ပင္ၾကီးနဲ႔အတူ ထိုင္ခ် အနားယူလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးလဲ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ အတူ ျပံဳးလို႔။
ဒီပံုျပင္ထဲက ပန္းသီးပင္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြရဲ႕ မိဘနဲ႔ တူပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္တုန္း ကေတာ့ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ေဆာ့ကစားရတာ အင္မတန္ ေပ်ာ္ၾက ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ၾကီးျပင္းလာေတာ့ မိဘေတြကို စြန္႔ခြာ သြားၾကျပီး ကိုယ္ တစ္ခုခု လိုအပ္မွ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဘးဒုကၡ တစ္ခုခု ၾကံဳရမွ မိဘေတြဆီ အပူကပ္ ၾကတယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြကေတာ့ သားသမီးေတြ လိုအပ္ သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းခြင့္ ရရင္၊ သားသမီးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ပဲ ေက်နပ္ ေနၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ပံုျပင္ထဲက ေကာင္ကေလးကို သိပ္ျပီး ရက္စက္တယ္လို႔ ထင္ေနၾကမွာ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မိဘေတြကို အဲ့ဒီလို ဆက္ဆံမိတဲ့ သားသမီးေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ မိဘေတြရဲ့ ေထာက္ပံ့မႈေတြကို ယူခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြကို ျပန္ဆပ္ဖို႔ရာကို ေတာ့ သိပ္ ေနာက္က်ျပီးမွ သတိရ တတ္ၾကပါတယ္။
သင္ေရာ ေနာက္က်ခဲ့ျပီလား။ ေနာက္မက်ေသးဘူးဆိုရင္လဲ သင့္မိဘကို ျပန္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ သားသမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ မွီပါေသးတယ္။
သင္ေရာ ေနာက္က်ခဲ့ျပီလား။ ေနာက္မက်ေသးဘူးဆိုရင္လဲ သင့္မိဘကို ျပန္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ သားသမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ မွီပါေသးတယ္။
သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။
ဘာသာျပန္သူ - မိုးကုတ္သား
ဘာသာျပန္သူ - မိုးကုတ္သား
No comments:
Post a Comment