ကြ်န္ေတာ့္ လယ္ထဲက အိမ္ကေလးကို ျပဳျပင္ မြန္းမံဖို႔ လက္သမား တစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္တယ္။ စစခ်င္း တစ္ရက္မွာပဲ အေျခခံ အလုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပီးသြား ခဲ့ျပီ။ ဒါေတာင္ ျပားကပ္ေနတဲ့ သူ႔ ကားတာယာကို ျပင္ေနရတာ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ ပုပ္သြားေပလို႔။ အခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အိုေဟာင္းေနတဲ့ ပစ္ကပ္ကားေလးက စက္စ ႏိႈးဖို႔ ျငင္းဆန္ ေနျပန္ျပီ။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးေတာ့ သူက ေက်ာက္တံုးၾကီး ခ်ထားသလို တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ျပီး လိုက္လာ ခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔အိမ္ထဲ လိုက္သြားတယ္။ အိမ္တံခါးဝဆီကို ေလွ်ာက္ေနတုန္း သူ႔အိမ္ အဝင္လမ္းကေလးရဲ႔ ေဘးက သစ္ပင္တစ္ပင္ အနားေရာက္ေတာ့ သူက သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို လက္နွစ္ဘက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ ဆြဲယူျပီး မ်က္စိေတြကို မွိတ္ထားလိုက္ရင္း အသက္ကို တစ္ဝၾကီး ခပ္ျပင္ျပင္း ရွဴလိုက္ေသးတယ္။
သူ႔အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး စဝင္ကတည္းက သူ႔မ်က္နွာက အေစာနကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အံ့ဩစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခုေတာ့ ျပံဳးရႊင္ ခ်ိဳျမလို႔။ သူ႕ ခေလးေလး နွစ္ေယာက္ကို ဖက္ေပြ႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔မိန္းမကို အနမ္း တစ္ပြင့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ေသးတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ ကားနားကို ျပန္လိုက္ပို႔ေတာ့ သိခ်င္စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ခ်ဳပ္တညး္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ လတ္တေလာ ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရတာ ေတြကို ေမးၾကည့္မိတယ္။
"အိုးဟိုး၊ ဒါက ငါ့ရဲ႕ ဒုကၡ သစ္ပင္ေပါ့" သူအိမ္အဝင္ မွာတုန္းက ဆြဲကိုင္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ညႊန္ျပတယ္။
"ငါ့ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာ ၾကံဳရမယ္ ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြက အိမ္မွာရွိတဲ့ ငါ့မိန္းမ၊ ခေလးေတြနဲ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ အိမ္ကို ျပန္လာတိုင္း အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ဒီ ဒုကၡသစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ခ်န္ထားခဲ့ျပီးမွ အိမ္ထဲ ငါဝင္တာ။ ျပီးေတာ့ မိုးလင္းလို႔ ငါ အလုပ္ သြားျပီ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ငါ ျပန္သယ္သြားတယ္။ ရီစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုက..." သူက တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္ရင္း ဆက္ေျပာတယ္။
"ငါ အိမ္အျပင္ေရာက္လို႔ ဒုကၡသစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ျပန္ေကာက္ ယူလိုက္ရင္ မေန႔ညက ငါ ခ်ိတ္ဆြဲထားသေလာက္ သူတို႔က က်န္မေနေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ဒီ ဒုကၡ သစ္ပင္မွာ ဘာဒုကၡမွကို က်န္မေနခဲ့ေတာ့တာ"
အျမဲ သတိရေနရမွာက....ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးေတာ့ သူက ေက်ာက္တံုးၾကီး ခ်ထားသလို တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ျပီး လိုက္လာ ခဲ့တယ္။ သူ႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ႔အိမ္ထဲ လိုက္သြားတယ္။ အိမ္တံခါးဝဆီကို ေလွ်ာက္ေနတုန္း သူ႔အိမ္ အဝင္လမ္းကေလးရဲ႔ ေဘးက သစ္ပင္တစ္ပင္ အနားေရာက္ေတာ့ သူက သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို လက္နွစ္ဘက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ ဆြဲယူျပီး မ်က္စိေတြကို မွိတ္ထားလိုက္ရင္း အသက္ကို တစ္ဝၾကီး ခပ္ျပင္ျပင္း ရွဴလိုက္ေသးတယ္။
သူ႔အိမ္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး စဝင္ကတည္းက သူ႔မ်က္နွာက အေစာနကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အံ့ဩစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ စိတ္ရွဳပ္ေထြးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခုေတာ့ ျပံဳးရႊင္ ခ်ိဳျမလို႔။ သူ႕ ခေလးေလး နွစ္ေယာက္ကို ဖက္ေပြ႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔မိန္းမကို အနမ္း တစ္ပြင့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ေသးတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ ကားနားကို ျပန္လိုက္ပို႔ေတာ့ သိခ်င္စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ခ်ဳပ္တညး္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ လတ္တေလာ ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရတာ ေတြကို ေမးၾကည့္မိတယ္။
"အိုးဟိုး၊ ဒါက ငါ့ရဲ႕ ဒုကၡ သစ္ပင္ေပါ့" သူအိမ္အဝင္ မွာတုန္းက ဆြဲကိုင္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို ညႊန္ျပတယ္။
"ငါ့ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာ ၾကံဳရမယ္ ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြက အိမ္မွာရွိတဲ့ ငါ့မိန္းမ၊ ခေလးေတြနဲ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ အိမ္ကို ျပန္လာတိုင္း အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ဒီ ဒုကၡသစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ခ်န္ထားခဲ့ျပီးမွ အိမ္ထဲ ငါဝင္တာ။ ျပီးေတာ့ မိုးလင္းလို႔ ငါ အလုပ္ သြားျပီ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ငါ ျပန္သယ္သြားတယ္။ ရီစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုက..." သူက တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္ရင္း ဆက္ေျပာတယ္။
"ငါ အိမ္အျပင္ေရာက္လို႔ ဒုကၡသစ္ပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အဲ့ဒီ ဒုကၡေတြကို ျပန္ေကာက္ ယူလိုက္ရင္ မေန႔ညက ငါ ခ်ိတ္ဆြဲထားသေလာက္ သူတို႔က က်န္မေနေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါဆို ဒီ ဒုကၡ သစ္ပင္မွာ ဘာဒုကၡမွကို က်န္မေနခဲ့ေတာ့တာ"
"ပူပန္ေသာက ဆိုတာ လႈပ္ေနတဲ့ ခံုတစ္လံုးနဲ႔တူတယ္။ သူက ကိုယ့္ကို လႈပ္ရွားေနဖို႔၊ အျငိမ္မေနဖို႔ အလုပ္ တစ္ခုခုေတာ့ ေပးထားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ိဳးရွိတဲ့ ရလာဒ္ကို မေပးဘူးေလ။"
သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။
ဘာသာျပန္သူ - မိုးကုတ္သား
ဘာသာျပန္သူ - မိုးကုတ္သား
2 comments:
ပူပင္ေသာက ဆိုတဲ့ ခံုမ်ဳိး ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္..
ေကာင္းလိုက္တာ အျပင္ကမီးကို အိမ္ထဲအဝင္မခံပဲ အတြင္းကမိီးကိုလညး္ အျပင္မသယ္သြားပဲ ေနတတ္တာအေကာင္းဆံုးပဲေနာ္ ကိုယ့္အပုူကို သျခားသူမကူးမိေအာင္ေနနိုင္တာလည္းလူေတာ္လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲေနာ္
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစေနာ္
မုိး
Post a Comment