ေမေမသို႔ တမ္းခ်င္း

ေမေမသို႔ တမ္းခ်င္း

ေအာက္တိုဘာ (၂၀)ရက္၊ ဒီေန႔က ေမေမ့ေမြးေန႔။ ေမေမတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ ဘာေတြ လုပ္ေနမွာပါလိမ့္။ အငယ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ညီမေလးကေရာ ေမေမ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား စီစဥ္ထားလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေမေမတစ္ေယာက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနမယ္၊ ဘုရား သြားခ်င္ သြားမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မွာပဲ တရားထိုင္ျပီး ေမတၱာ ပို႔ေနမယ္။ အင္မတန္ ေအးေဆးတဲ့ ေမေမက ထံုးစံအတိုင္း ပံုမွန္ေန႔ေတြလို သူမရဲ႕ ေမြးေန႕ကို ျဖတ္သန္း သြားမွာပါပဲ။

ရွဥ့္ကေလး ေမေမ ငယ္စဥ္က ပံုရိပ္


၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ရီက ေမေမ့ ပံုရိပ္
(ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ေမ့ရဲ႕ ေရွ႕သြားေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး မရွိေတာ့ဘူး၊ သြားတု စိုက္ထားတဲ့ ေမကေတာ့ အရင္လို ရယ္ရတာ ကို ရွက္ေနဆဲ။ ေမအဲ့ဒီလို ျပံဳးရယ္ေနတာ အင္မတန္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။)

မိုးကုတ္ျမိဳ႕ အေနာက္ပိုင္း၊ က်ပ္ျပင္ေစ်းသူ ေမေမ့ နာမည္က ေဒၚျမင့္ျမင့္စန္း။ ေဖေဖကေတာ့ ခ်စ္စနိဳးနဲ႔ ရွဥ္႕ကေလး လို႔ေခၚတယ္။ (ဟီး၊ ေဖနဲ႔ေမရဲ႕ ရီးစားစာေတြ ခိုးဖတ္ထားတာ ေပၚျပီ) ေမေမ့ ေရွ႕သြားေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေရွ႕ထြက္ေနလို႔ ေဖက အဲ့ဒီလို ေခၚခဲ့တာေနမွာ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ေမက အဲ့ဒီသြားေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ပိုခ်စ္စရာ ေကာင္းသြားတာ။
ေအးေဆးျပီး အပိုစကား သိပ္ မေျပာတတ္တဲ့ ေမက အင္မတန္ ရွက္တတ္သလို လွ်ိဳ႕၀ွက္ သိပ္သည္းတယ္။ ေဒါသၾကီးသလို ျပတ္သားတယ္။ ေျဖာင့္မတ္သလို စနစ္ဇယားလဲ အင္မတန္ ၾကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခ်စ္တယ္ လို႔ တစ္ခါမွ ေမေမ မေျပာခဲ့ဘူးပါ။ သားတို႔ကို ခ်စ္လား ေမးမိရင္လဲ အင္း လို႔ပဲ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျဖ တတ္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ စကားလံုးေတြ မလိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရား ကို ျမင္တတ္၊ ခံစားတတ္ေအာင္ ေမေမက လက္ေတြ႕ ျပခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ တုန္းကေတာ့ ေမေမ့ အခ်စ္ေတြကို မျမင္တတ္ ခဲ့ဘူး။ ေဖ့ကို ခြ်ဲသလိုမ်ား ေမ့ဆီ သြား ခြ်ဲလို႔ကေတာ့ ဘာမွ မပူဆာ ရေသးခင္ ငယ္ထိပ္ ဘုထြက္ေအာင္ ေဒါင္ကနဲ ေခါက္ထည့္ လိုက္ျပီသာမွတ္။ စာမရရင္၊ အတန္းထဲ အဆင့္ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး မ၀င္ရင္၊ အိမ္အလုပ္ကို ျပီးေအာင္ မလုပ္ဘဲ အေဆာ့မက္ေနရင္၊ အမွား တစ္ခုခု လုပ္မိရင္ အေမ့ လက္သံ ေျပာင္ေျပာင္ကို ေက်ာေကာ့ေနေအာင္ ခံရျမဲ။ ေဘးလူ ၀င္ဆြဲ လို႔ကေတာ့ ဆြဲတဲ့သူပါ နာျပီမွတ္။ အျပင္မွာမ်ား ရန္ျဖစ္ခဲ့လို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနလဲ မရ၊ တီးတာဘဲ။ စာေတြ မရမခ်င္း ေပးမအိပ္ဘဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ကာ စာအျမဲ စစ္သည္။ စာျပန္ခိုင္းလို႔ နဲနဲ ထစ္ေငါ့ ထစ္ေငါ့ မျဖစ္နဲ႔၊ နပန္ေမႊး ျပတ္မတတ္ လိမ္ဆြဲခံရသည္။ စာက်က္ရင္း အိပ္ငိုက္လို႔ကေတာ့ လက္ဖမိုးကို သစ္သား ေပတံေဇာင္းနဲ႔ ေခါက္ ခံရမည္။ ဒါမွ ဆက္ငိုက္ ေနလွ်င္ေတာ့ မ်က္လံုးကို ျဖဲျပီး သံပုရာသီးရည္ ညွစ္ထည့္ ခံရ လိမ့္မည္။
မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္တန္း တုန္းကေပါ့။ တစ္ခါ ေက်ာင္းကေန ရန္ျဖစ္ျပီး ျပန္လာေတာ့ အိမ္ ေပါက္၀မွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခါးေထာက္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ေမ့ကို ျမင္တာနဲ႔ အေျခအေန သိပ္ မဟန္မွန္း သိလိုက္ျပီ။ ေဒါသမီး ၀င္း၀င္းေတာက္ ေနတဲ့ ေမေမ့ မ်က္လံုးေတြက ရွင္းျပလို႔ နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ေၾကာက္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္က မွားတာ မဟုတ္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ အိမ္ထဲ၀င္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေမက ကြ်န္ေတာ့္ အက်ႌ ဂုတ္ကိုဆြဲျပီး အိမ္ထဲ ေခၚသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔အေမက အိမ္မွာ လာေစာင့္ေနတာကိုး။ အဲ့ဒီ သားအမိကို ေတာင္းပန္ခိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မေတာင္းပန္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ခိုးထားတဲ့ ေက်ာင္း စာအုပ္ကို ျပန္ေတာင္းတာ မေပးလို႔ ဆြဲထိုးလိုက္တာ၊ မေတာင္းပန္ႏိုင္ဘုူး ေျပာလို႔ ေဆာ္ပေလာ္ တီးပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္က အတီးမခံဘဲ အဲ့ဒီ အန္တီကို ခင္ဗ်ားသား သူခိုးကို ေသခ်ာ ဆံုးမထား၊ မဟုတ္ဘဲ က်ဳပ္ အရိုက္ ခံရရင္ ခင္ဗ်ားသား အေသဘဲ လို႔ေျပာေတာ့ ပိုဆိုးေရာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွိမ့္ လွိမ့္ျပီး ရုိက္ေနတဲ့ ေမ့ကို ဘယ္သူမွ ၀င္ဆြဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ မတရား ဗ်င္းခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ေမေမ့ကိုပါ ေဒါသေတြ ထြက္ျပီး မုန္းသြားတယ္။
ကိုယ့္သားဘက္က မွန္ေနတာကို မွန္တဲ့ဘက္က မရပ္ဘူး၊ သားသမီးကို ႏွိက္စက္ဖို႔ သက္သက္ ေမြးထားတာ မလား။ ရိုက္ ရိုက္ ေသေအာင္ရိုက္၊ အေမစိတ္မရွိတဲ့ ဘီလူးမၾကီး။
စိတ္ရွိရွိနဲ႔ နာနာက်ည္းက်ည္း ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီလို ေအာ္ေတာ့ ရုိက္လက္စ ေမေမ့လက္ေတြ ေလထဲမွာ ရပ္ သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး နာက်င္သြားပံုဘဲ။ ဆက္လဲ မရိုက္ေတာ့ဘူး။
ေဖ ျပန္လာေတာ့ အရွိဳးရာ အထပ္ ထပ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးလူး ေပးရတယ္။ ေမနဲ႔လဲ ရန္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ညစာ မစားဘူး။ ေဖက ေခ်ာ့ျပီး ေကြ်းေပမဲ့ မစားဘူး။ စာလဲ မလုပ္ဘဲ အေစာၾကီး ဝင္အိပ္ပစ္တယ္။ ေမက လာ မေခ်ာ့သလို အေရးလဲ မစိုက္ဘူး။ စာမက်က္ဘဲ ဝင္အိပ္ေနတာ ကိုလဲ ဘာမွ လာ မေျပာဘူး။ ညက် အားလံုး အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။
ညေတာ္ေတာ္ မိုးခ်ဳပ္လာတဲ့ထိ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ထြက္ ေျပးရမလဲ စဥ္းစားလို႔ မရေသးဘူး။ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ေျခသံ သဲ့သဲ့ကို ျကားလို႔ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ ေနလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ နဖူးကို ခပ္ဖြဖြ လာနမ္းတယ္။ ေဖေဖလား စိတ္ထဲ ထင္မိေပမဲ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ အနမ္းမွာ မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ရလို႔ပါ။ ေမေမလား။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ မနမ္း ဘူးပါဘူး။ မယံုမရဲနဲ႔ ခိုးျကည့္မိေတာ့ ေမေမမွ ေမေမပါပဲ။ အို၊ ေမေမ ငိုေနပါလား။ ခပ္မွိန္မွိန္ ထြန္းထားတဲ့ ေရနံဆီ မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္မွာ ဝိုးတစ္ဝါး ျမင္ရတဲ့ ေမေမ့ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ အသံ မထြက္ေအာင္ ျကိတ္ျပီး ငိုေနတဲ့ ေမေမ့ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလို႔ ေနတယ္။ ေမေမငိုတာ တစ္ခါမွ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ဘူးပါဘူး။ ေဖေဖကေတာင္ အသဲမာလြန္းတဲ့ မိန္းမ လို႔ သတ္မွတ္ ထားတာသာ ျကည့္။ ေမေမ့ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ျကင္နာ သနားမႈေတြနဲ႔ အျပည့္။ ကြ်န္ေတာ့္ နာက်ည္းမႈေတြ အားလံုး အရည္ေပ်ာ္ ဆင္းသြားတယ္။
ေတာ္ျပီ။ ေနာက္ဆို ေမေမ ငိုေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့စကားနားေထာင္ျပီး လိမ္လိမ္မာမာ ေနေတာ့မယ္။ ရန္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ျကီး ျဖစ္ေအာင ္ျကိဳးစားပါ့မယ္။ အဲ့ဒီလို ေမေမ့ကို စိတ္ထဲကေန ကြ်န္ေတာ္ ကတိ ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေမေမ့နား ဘယ္တုန္းကမွ မကပ္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမေမ့ကို ပိုျပီး ဂရုစိုက္ခဲ့ ကူခဲ့တယ္။ ေမေမက အခ်ိဳးေျပာင္းျပီး သိပ္မဆိုးေတာ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အံ့ဩသလို ရွိေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘာမွ မေမးဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အဲ့ဒီတုန္းကရင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမေမ သိပ္ျပီး မရိုက္ေတာ့တာပဲ။ ေမနဲ႔ အနီးကပ္ေနေလ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ သားသမီးေတြအေပၚ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျပီး ခ်စ္လဲ ပိုသိေလပဲ။ သားသမီးေတြ ပူဆာသမွ် အလုိ မလိုက္ေပမဲ့ တစ္ကယ္လိုအပ္ ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာ မငယ္ေစ ရေအာင္ ဆင္ေပးတတ္တဲ့ ေမက သူ႔အတြက္ အဝတ္အစား တစ္စံု ဝယ္ဖို႔ထက္ ဆန္အိုးထဲ ဆန္အျပည့္ ရွိဖို႔ ပိုဦးစား ေပးခဲ့ပါတယ္။
အလွဴ မဂၤလာေဆာင္ သြားရင္ အေရာင္ မွိန္တဲ့ ေမေမ့ကို တစ္ခ်ိဳ႕က အထင္ ေသးခ်င္သည္။ မျမင့္စန္းရယ္ တစ္ခါလာလဲ ဒီဝတ္စံုပဲ၊ ေနာက္တစ္ပြဲလဲ ဒီဝတ္စံုပဲ။ နဲနဲပါးပါးေတာ့ ဝယ္ဝတ္ပါဦး။ ေမ့ မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲ့ဒီလို ေျပာလာရင္လဲ အဲ့ဒါ အပို ကုန္ေတြပါ လို႔ ျပံဳးျပံဳးဘဲ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။
ထမင္းစားတဲ့ အခါတိုင္း ေဖနဲ႔ သားသမီးေတြ အတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြ ေရြးေပးျပီး ေမကေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္မျကိုက္တဲ့ အစား ကိုဘဲ စားေလ့ ရွိတယ္။ အျမဲတမ္းလဲ တစ္ကုပ္ကုပ္ အလုပ္ လုပ္ေနတာခ်ည္းပဲ။
အေနာက္ပိုင္းထိ သြားျပီး ရုံးတက္ရတဲ့ ေမက အေစာျကီး ထရကာ မနက္ညစာ ခ်က္ျပဳတ္ရတာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထား ေပးခဲ့ရတာ၊ ရုံးကေန ျပန္လာရင္လဲ ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွင္က ျပန္လာျကမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ စားဖို႔ အဆင္သင့္ ျပင္ေပးထားရတာ၊ ညတိုင္က်ရင္လဲ ရုံးက စားရင္းဇယားေတြ စစ္ရင္း တစ္ဖက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စာစစ္ရတာ၊ စေန တနဂၤေႏြ ရုံးနားရက္ ဆို တစ္ပါတ္စာ အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတိုက္ရ၊ အိမ္ သန္႔ရွင္းရနဲ႔ အျမဲ အလုပ္ရွဳပ္ ေနခဲ့ေပမဲ့ ေမာလိုက္တာ လို႔ ေမေမ တစ္ခါမွ မညည္းညူခဲ့။ ေမာတဲ့ပံုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကမွ ေမေမ့ကို နဲနဲပါးပါး ကူရျပီဆို ေျကာက္လို႔သာ ကူရတယ္။ လည္ခ်ိန္ ေဆာ့ခ်ိန္ ေလ်ာ့လို႔ သိပ္ျပီး မေက်နပ္ခ်င္။
ဘယ္မိဘက ကိုယ့္ သားသမီးေတြ အမုန္းကို ခံခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ ေနာ။ ေမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမုန္းကို သားသမီး ဘဝ ေကာင္းစားေရးနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီး လဲယူခဲ့ ပါတယ္။ ေမ့ကို ပိုျပီး နားလည္လာေလ ပိုျပီး ခ်စ္ေလဘဲ။
တစ္ရက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အိမ္ေသာ့ ခတ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဗိုက္နာတယ္ နာတယ္ နဲ႔ အလတ္ေကာင္ က ေအာ္ေရာ။ အဲ့ဒီတုန္းက သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အလယ္တန္း ဆိုေတာ့ မူလတန္းတက္ေနတဲ့ အငယ္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္း မတူေတာ့ဘူး။ ခေလးေတြလဲ ေက်ာင္းသြားျပီ။ ေဖကလဲ တြင္း သြားျပီ။ ေမလဲ ရုံး သြားခဲ့ျပီ။ ေက်ာင္းခ်ိန္ ကလဲ နီးေနျပီ။ အစားမက္တဲ့ ဒီေကာင္ ဘာခိုးစားျပန္ျပီလဲ မသကၤာလို႔ စစ္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ ျဖဴေလး တစ္ထုပ္။ အစကေတာ့ ႏို႔မႈန္႔ထုပ္ ေအာက္ေမ့တာ။ (အဲ့ဒီတုန္းက ႏို႔မႈန္႔ကို ဆယ္ျပားတန္ အထုပ္ေသးေလးေတြ ထုပ္ျပီး ေရာင္းတဲ့ ေခာတ္ေပါ့။) ဘယ္က ေကာက္ရျပီး စားမွန္းမသိဘူး။ အခုေလးပဲ ေက်ာင္းမသြားခင္ ထမင္းစားျပီးတယ္၊ ငတ္ရေကာင္းလား ဆို လက္ထဲရွိတဲ့ ေသာ့နဲ႔ ေဒါင္ကနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ထည့္ လိုက္တာ ထိပ္ျကီး ဖု သြားေရာ။ တီးျပီးမွ ကြ်န္ေတာ္လဲ စိတ္ မေကာင္းဘူး။ ေဒါသျကီးျပီး သူ႔ အသားနာရင္ မရတဲ့ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္ကို နာသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိမ္းစိမ္းျကီး ျကည့္ရင္း ပါးစပ္က အျမွဳပ္ေတြ ထြက္လာေတာ့မွ ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေအာ္ဟစ္ျပီး အကူအညီ ေတာင္းေတာ့မွ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ေဆးရံု လိုက္ပို႔ ေပးျကတယ္။ ဒီေကာင္ ငတ္ျကီးက်ျပီး ေကာက္စား ထားတာ ႏို႔မႈန္႔ထုပ္ မဟုတ္ဘဲ တြင္းသားေတြ ျပဳတ္က် က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ယမ္းမႈန္႔ထုပ္ျကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကံေကာင္းလို႔ မေသတယ္။ ေဆးရုံမွာ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ အလတ္ေကာင္ကို ျကည့္ျပီး ငတ္ရလား၊ ငတ္ရလားဆို နာရင္းခ်ည္း ပိတ္တီး ျပစ္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ခ်စ္တာေရာ၊ စိုးရိမ္တာေရာ၊ စိတ္တိုင္းမက်တာေရာ၊ စုျပံဳျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ဒီ စိတ္ ခံစားမႈကို ျကံဳရမွ ေမေမ့ရဲ႕ ဂရုဏာ ေဒါသကို နားလည္ ပါေတာ့တယ္။
ေမေမ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္း ေပးခ်င္စိတ္နဲ႔ အင္မတန္ ဆိုးသြမ္းခ်င္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မဆိုး ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကိုပဲ ဦးစားေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ သလိုပဲေပါ့။ ေလာကၾကီးမွာ စကားလံုးေတြ မလိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရား ကို ျမင္တတ္၊ ခံစားတတ္ေအာင္ ေမေမက လက္ေတြ႕ ျပခဲ့ပါတယ္။
ေမေမ ခ်စ္တဲ့ သားျကီး၊ အေဝးဆီ ေရာက္ေနျပီ....။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အဲ့ဒီ သီခ်င္းသံကို လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး ျကားရတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္ ဝဲရျမဲ။ ေမ့ကို သတိရတိုင္း ေမေမ ျဖစ္ေစလိုေသာ ထူးခြ်န္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝတစ္ခု ရဖို႔ ဇြဲစိတ္မာန္ တို႔ ပိုရျမဲ။ ႏွိမ္ခ် ဖိႏွိပ္မႈေတြ ျကံဳရတိုင္း အျပံဳးမပ်က္ စတမ္း ကိုယ့္ယံုျကည္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ ေမ့ဆီက ရျမဲ။
မျပည့္စံုေသးေသာ္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ခိုကိုးရာ အျဖစ္ ေမေမ့ ဘဝအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရွိခ်င္သည္။ သားသမီး ေတြကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္ေသာ ေမေမ့အတြက္ ထိပ္ဆံုး မေရာက္ေတာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ျကိဳးစားခ်င္သည္။ ေမေမ့ဘဝကို ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တန္ လွ်င္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ရွိရာ အေရာက္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။
၂၀၀၈၊ေအာက္တိုဘာ ႏုစ္ဆယ္ရက္မွာ အသက္ (၅၉)နွစ္ျပည့္မဲ့ ေမေမ့ကို လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရဲ႔ တမ္းခ်င္းပါ။ ေမေမတစ္ေယာက္ က်န္းမာခ်မ္းသာျခင္းမ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ။ ဘဝရဲ႔ အစစ္အမွန္တရားကို လက္မလြတ္တမ္း က်င့္သံုးရင္း ဓမၼရိပ္မွာ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမႏိုင္ပါေစ။