ရန႔ံစိမ္း

ရန႔ံစိမ္း

ျမတ္ႏိုးအမွတ္တရ ရွိမႈေတြမွာ အမည္သညာ သတ္မွတ္စရာ မလိုအပ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ ဆိုပါက မိတ္ေဆြတို႔ အံ့ဩၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ထိုေန႔ ညေနခင္းက မိုးေတြ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာေနခဲ့သည္။ အလုပ္က အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ရင္း ညေနခင္း ဘယ္မွ မသြားေတာ့ပဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ စာတစ္အုပ္ကို ဖတ္ဖို႔ စိတ္ကူးကာ အိမ္တန္းျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ဘတ္စ္ကား မွန္မွတဆင့္ သည္းၾကီးမဲၾကီး ၇ြာေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ေငးေမာ ၾကည့္ရင္း၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၀င္းပသြားတတ္ေသာ တိမ္ညိုမဲမဲမ်ားၾကားမွ လွ်ပ္ေရာင္တန္းမ်ား၏ အလွကို ခံစားရင္း တစ္နာရီမွ် ၾကာေအာင္ စီးရေသာ ခရီးစဥ္က ဘယ္သို႔ ကုန္သြားသည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ေရာက္မွ လူက စီးလာေသာ ႏွစ္ထပ္ကား၏ အေပၚထပ္မွာ ေရာက္ေနေတာ့ အေျပးအလႊား ဆင္းရေတာ့သည္။
ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းဆင္းျခင္း မိုးမႈန္ေတြ သယ္လာေသာ ေလနွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္ခနဲ သတိထားမိသည္က ေမႊးရန႔ံ တစ္ခု။ ရနံ႔ သင္းသေလာက္ ျပင္းရွ ခ်ိဳအီေသာ ထို ေမႊးရနံ႔ လာရာကို ေ၀့၀ဲကာ ကြ်န္ေတာ္ ရွာမိေတာ့ ဘယ္က လာမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ဒီ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ အနီးအနားမွာ ဘာပန္းပင္ကိုမွလဲ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႔မိ။ သတိမ်ား မထားမိလို႔လား။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ အမိုးေအာက္မွာ ခဏ နားခိုရင္း ေမႊးျမလွေသာ ပန္းရနံ႔၏ ျဖစ္တည္ရာ အရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြၾကည့္မိေသာ္လည္း မေတြ႔ပါ။ အိုး ဒီတစ္လမ္းလံုးကို ထို ေမႊးရန႔ံက လႊမ္းျခံဳထားပါလား။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွ လူအမ်ားကေတာ့ ထို ပန္းရနံ႔ကို သတိမွ်ပင္ ထားမိၾကပံု မရပါ။ အားလံုးကိုယ္စီ၏ မ်က္ႏွာမွာ သည္းမည္းေနေသာ မိုး အေပၚ စိတ္ပ်က္မႈမ်ား၊ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ေစာေနမႈမ်ားသာ ဆင္ျမန္းထားၾက၏။
ကြ်န္ေတာ္လဲ မထူးပါ။ ေမႊးျမေသာ ပန္းရနံ႔ကို ဆက္ကာ ရွဳရိွဳက္ခ်င္ေသာ္လည္း သံစံု ျမည္ေနေသာ ဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းဖို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ျဖစ္မည္ေလ။ သည္းေနေသာမိုးကိုလဲ စဲေအာင္ မေစာင့္ခ်င္။ အိမ္ႏွင့္ဆက္ထားေသာ အမိုးရွိသည့္ လူေလွ်ာက္လမ္းေလးကေန တေကြ႕ၾကီး ပတ္သြားရမွာ ကလည္း ပ်င္းေသးသည္။ ဒီေတာ့ ကားဂိတ္မွ ဟိုတဘက္ လမ္းသြယ္ေလးကို ကူးလိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ အိမ္ဘက္ကို ေရာက္သြားႏိုင္သည့္ သြားေနက် ပလက္ေဖာင္းလမ္းအတိုင္း ေျပးရံုေပါ့။
သည္းထန္ေနေသာ မိုးေရထဲ ေျပးထြက္လိုက္သည္ နွင့္ ေမႊးရနံ႔က ပိုျပီး ျပင္းရွလို႔လာသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွ ေလွကားထစ္ ေလးေတြေပၚက ေျပးဆင္းလာျပီး လူေလွ်ာက္ပလက္ေဖာင္းေပၚ အေရာက္မွာ နင္းမိေနက် ပလက္ေဖာင္း၏ အမာသားကို ထိေတြ႔မခံစားရ။ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႔က ဖိနပ္ေတြမွတဆင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခဖ၀ါးသို႔ စီး၀င္လာသည္။ ျပီးေနာက္ ေမႊးရနံ႔ေတြက ထိုေျခဖ၀ါး အထိမွသည္ တကိုယ္လံုး ပ်ံ႔ႏွံ႔ စိမ့္၀င္သြားေလသည္လား။ မိုးေရထဲမွာ ေျပးလႊားရင္းက ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ဘုရားေရ။ ကြ်န္ေတာ္ေျခစံု ရပ္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဖိနင္း ေျပးလႊားရာ ပလက္ေဖာင္းအျပည့္ကို ပန္းပြင့္ေၾကြေလးေတြ အျပည့္ ဖံုးလႊမ္းလို႔ပါလား။ ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြေနခဲ့မိေသာ ေမႊးရနံ႔ေတြကလည္း ထိုပန္းေၾကြေလးေတြ ဆီကပါလား။ ဒီပန္းေလးေတြ ေၾကြက်လာရာက ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းထိပ္ တည့္တည့္က အပင္ၾကီးဆီကပဲ။ ကပ်ာကရာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သည္းထန္လွေသာ မိုးစက္မႈန္ေတြၾကားမွာ သစ္ပင္ၾကီးကို ၀ိုးတ၀ါးသာ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ရေလသည္။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ဒီေလာက္ၾကီးမားတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးက လက္သန္း၏ လက္သည္းခြံေလာက္ပင္ မရွိေသာ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးေတြ ပြင့္သတဲ့။ ျပီးေတာ့ ထို ပန္း ပြင့္ေသးေသးေလးေတြဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ် မရဘူးေသာ ေမႊးျမသည့္ ရနံ႔ခ်ိဳခ်ိဳေတြ ရွိေနေသးရဲ႔။
ျဖတ္ခနဲေသာ စိတ္အာရံု ၾကည္ႏူးမႈေလးထဲ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္တန္႔ မိန္းေမာ မိသြားသည့္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရတို႔ စိုစို ရႊဲလို႔ သြားခဲ့ျပီ။ ႏူးညံ့လွေသာ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးမ်ားစြာကေတာ့ မိုးေရေတြေအာက္က ပလက္ေဖာင္းေလးေပၚမွာ ကူကယ္ရာမဲ့ အတံုးအရံုး လဲျပိဳလို႔။
အခု ကြ်န္ေတာ့္လို အမႈအမွတ္မဲ့ သူတို႔ကို နင္းျဖတ္သြားေသာ ေျခေထာက္မ်ား ဘယ္နွစ္စံု ရွိေနခဲ့ျပီလဲ။ ပန္းေၾကြေလးေတြဆီ လက္ကေရာက္သြားျပီး ျပန္ရုပ္လိုက္ေတာ့ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလး နွစ္ပြင့္က လက္ထဲ ပါလာခဲ့သည္။ စိုရႊဲေနေသာ မိုးေရေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ဂရုမစိုက္မိေတာ့။ " ခြင့္လႊတ္ပါ ပန္းပြင့္ေလးေတြရယ္။ မင္းတို႔ကို ငါ နာက်င္ေစဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး " ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းေပၚမွာ နင္းျဖတ္ရမည့္ ပန္းေၾကြေလးေတြ မနာက်င္ေအာင္ ေျခလွမ္းေတြကို ညင္သာဖြဖြေလွ်ာက္ရင္း စိတ္ထဲက တိတ္တဆိတ္ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးေပၚမွာေတာ့ အေစာနကမွ လြင့္ေၾကြခဲ့ဟန္ ရွိေသာ ပန္းပြင့္ေသးေသးေလး နွစ္ပြင့္က ခုထိ လန္းဆတ္ေနဆဲ။ ေမႊးရွဴၾကည့္ေတာ့ အေဖာ္အေပါင္းမ်ားစြာ ရွိစဥ္ကလို သူ႔ ရနံ႔က မျပင္းပ်ေတာ့။ ေမႊးရနံ႔ ေသးေသးေလးကို ထိုပန္းပြင့္ေသးေသးေလးထံမွ ရသည္။ အားပါးတရ ရွဴရွိဳက္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ႏူးညံ့လွေသာ ထိုပန္းပြင့္ ေသးေသးေလးေတြ၏ ပြင့္လႊာခ်ပ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သနားလွသည္။
ကားလမ္းသြယ္ေလးကို ကူးျဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ တိုက္တန္းေတြဘက္က ေလွကားထစ္ေတြေပၚ ေျပးတက္ရင္း လက္ဖ၀ါးထဲမွ ပန္းပြင့္ေလး နွစ္ပြင့္ကိုၾကည့္မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ယူလာကာစ ကလို လန္းဆတ္မေနေတာ့။ ညိႈးေဖ်ာ့လို႔ ေနၾကေလျပီ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ၊ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းမိသြားသည္။ လက္ဖ၀ါးထဲ ဆုပ္ကိုင္ ယူလာမိေသာေၾကာင့္ ထိုပန္းကေလး နွစ္ပြင့္ သည္မွ် ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႏြမ္းေၾကသြားရေလသည္လား။ အိမ္ထဲေရာက္လွ်င္ ထိုပန္းေသးေသးေလးနွစ္ပြင့္ကို ဓာတ္ပံု အနီးကပ္ရိုက္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ေသာ စိတ္ေလးကို ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ညိႈးႏြမ္းစ ျပဳေနေသာ ပန္းေၾကြေလး ႏွစ္ပြင့္ကို တခ်က္ ဖြဖြ နမ္းရိႈက္ရင္း ေလွ်ာက္လမ္းေလးေဘးမွ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ သို႔ တယုတယ တင္လိုက္သည္။ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ပန္းကေလးေတြရယ္။ ျပဴတင္းေသးေသးေလးသာ ရွိျပီး လံုပိတ္ေနတဲ့ ငါ့အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မင္းတို႔ မြန္းက်ပ္ေနရမွာ ထက္စာရင္ ဒီ ျမက္ခင္းျပင္က မင္းတို႔ အတြက္ ပိုမို လြတ္လပ္ သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။ ငါကေတာ့ မင္းတို႔ ေပးတဲ့ ရနံ႔ေမႊးေတြေၾကာင့္ သိမ္ေမြ႕ၾကည္ႏူးသြားရတဲ့ တဒဂၤေလးကို အျမဲ အမွတ္တရ ရွိေနေတာ့မွာပါ။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးပါ ပန္းပြင့္ေလးေတြေရ။

ထိုေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အိမ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာတိုင္း ထို သစ္ပင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တတ္ေသာ အက်င့္တစ္ခု ရခဲ့ေလေတာ့သည္။ ထိုအပင္ၾကီးကို ဘာပင္ေခၚသလဲ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ထိုပန္းပြင့္ေလးေတြကိုလည္း မည္သို႔ ေခၚဆိုရမည္ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ အခါမ်ားစြာ ထိုအပင္ေအာက္မွာ အမႈအမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိခဲ့ေသာ ေန႔ရက္ေပါင္း မ်ားစြာအတြက္လဲ ကြ်န္ေတာ္ နွေမ်ာတသ မျဖစ္မိပါ။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ မိုးညတညမွာ ရခဲ့ေသာ ထိုပန္းပြင့္ေၾကြေလးမ်ား၏ ေမႊးရန႔ံကို ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ အမွတ္ရေနေတာ့မည္ ဆိုတာပါပဲ။

ျမတ္ႏိုးအမွတ္တရ ရွိမႈေတြမွာ အမည္သညာ သတ္မွတ္စရာ မလိုအပ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ ဆိုပါက မိတ္ေဆြတို႔ အံ့ဩၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား

ပံုကေလးကို ဒီက ယူထားတာပါခင္ဗ်ာ။
လွပတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးအတြက္ အမအိျႏၵာ ကို ေက်းဇူး အထူး တင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။