ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုအေၾကာင္း

တစ္ခုေသာ ညေနခ်မ္းမွာေပါ့။
ေကာင္းကင္ၾကီးက တိမ္တစ္အုပ္နဲ႔ ျပာေမွာင္ေမွာင္ ဖူးေ၀လို႔။ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္တစ္ ခ်ိဳ႔က ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို ျဖတ္လို႔ ပ်ံသန္းေနလိုက္ၾကတာ။
သုတ္ခနဲ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ပင္လယ္ေလထဲက ဆားေငြ႔ ေတြကို အားပါးတရ ရွဴရိႈက္ရင္း ပင္လယ္ထဲ ဆင္းေဆာ့ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသူေတြဆီ အာရံုေတြ ေရာက္သြားတယ္။

သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာေတြၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လဲ ေပ်ာ္လာတယ္။ ေရထဲမွာ လူ အေယာက္သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အုပ္စု တစ္စု။ ၀တ္စံု အနီနဲ႔တစ္ဖက္၊ အနက္နဲ႔တစ္ဖက္ ေရကစားေနၾကတယ္။ ကမ္းစပ္က ေရမစိုသူေတြကို ဖမ္းခ်ဳပ္ဆြဲေခၚျပီး ေရထဲကို ခ်ီမသြားၾက၊ ၀ုန္းကနဲ ေရထဲပစ္ခ်လိုက္ၾက၊ ေ၀းးကနဲ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာၾက။ သူတို႔ကို ၾကည့္ပီး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလဲ ေဟးကနဲ ဟစ္ေအာ္ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔။

ညေနေစာင္းေနျပီမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေငးေမာေနမိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ လူအုပ္ေတြလဲ ပင္လယ္ထဲမွာ က်ဲပါးသြားခဲ့ျပီ။
ေကာင္းကင္ကလဲ ဆည္းဆာနဲ႔ လွပလို႔။ တိမ္ေတြလဲ ပန္းေရာင္ လိေမၼာ္ ေရႊ၀ါ မီးခိုး အေရာင္မ်ိဳးစံု ေတာက္စားလင္းလက္။ ပင္လယ္ၾကီးေတာင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြနဲ႔ လက္လက္ထလို႔ ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္တို႔ေျပာတဲ့အတြက္ မ်က္နွာမူရာ တူရူဘက္ ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေငးေမာၾကည့္ေနရာက လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့...။ လွပတဲ့ ဆည္းဆာကမ္းေျခဟာ လွပတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုအသြင္ ေျပာင္းလဲ သြားေတာ့တယ္။

သိပ္လိုက္ဖက္တဲ့ စံုတြဲေလး။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ၊ ျမတ္ႏိုးယုယမႈေတြနဲ႔ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ျမင္ကြင္းေလး တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာေပးထားရာဘက္ တည့္တည့္မွာ။ သူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ဒီနားမွာ လာထိုင္ ေနၾကသလဲ ကြ်န္ေတာ္ မစဥ္းစားအား။ ျဖည္းျဖည္းျငိမ့္ျငိမ့္ ေဆာ့ကစား သြားတဲ့ ညေနခင္းရဲ့ ေလျပည္ေတြေၾကာင့္ လႈပ္ခတ္သြားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဆံႏြယ္စေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ႏူးညံ့ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အျပံဳးေတြ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ လြန္႔လူး မိန္းေမာသြားတယ္။ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေလး တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ လိႈင္းစီးေနသလို သိမ့္သိမ့္ျငိမ့္ျငိမ့္။
တေမ့တေမာ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို ေငးေမာေနမိတယ္။

တစ္ေယာက္ေျခေထာက္ကို တစ္ေယာက္ေျခေထာက္က ေသာင္ျပင္ေပၚက သဲကေလးေတြနဲ႔ ဖံုးေအာင္ ေဆာ့ကစားေနလိုက္ၾက၊ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနလိုက္ၾက၊ လက္ကေလးေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္းက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျပီး ရယ္ၾကျပန္တယ္။ ေကာင္ကေလးရဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး အၾကည့္ေတြထဲမွာ ေကာင္မေလးက ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာနဲ႔ ေကာင္ကေလးပခံုးကို မွီႏြဲ့လိုက္ျပန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။

ဒီျမင္ကြင္းေလးမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မယံုၾကည္ၾကတဲ့ မသကၤာမႈေတြ မပါဘူး။ အမ်က္ေဒါသသင့္ေနတဲ့ နားမလည္ေပးမႈေတြ မပါဘူး။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိတ္မခ်ႏိုင္တဲ့ ၀န္တိုမႈေတြ မပါဘူး။ အတၱေတြ ပြက္ပြက္ဆူထေနတဲ့ အႏိုင္ယူလိုမႈေတြ မပါဘူး။

ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေလေျပေျပေလးေတြက သူတို႔ နွစ္ဦးရဲ့ လူးလူးလြင့္လြင့္ ဆံႏြယ္ေတြၾကား ခရီးတေထာက္ နားေနၾကရင္း ႏူးညံ့လွပတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ဆိုေနသလို။

ပင္လယ္ဆိုတာ ခုလို ေလေျပ တျဖဴးျဖဴးနဲ့ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေတာ့ အျမဲမဟုတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းထန္တဲ့ေန႔ေတြ၊ လိႈင္းၾကမ္းတဲ့ ညေတြလဲ ရွိႏိုင္ေသးရဲ႔။ ဖြဲ့သမွ်ကဗ်ာေတြတိုင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းေတြခ်ည္း အတိျပီးမယ္ မဟုတ္မွန္း သိလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ခ်စ္သူနွစ္ဦးအတြက္ မုန္တိုင္းထန္ လိႈင္းၾကမး္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ရပါေစနဲ႔လို႔ တိတ္တခိုး ဆုေတာင္းေပးေနမိေတာ့တယ္။

ေမတၱာျဖင့္

မိုးကုတ္သား