ျမတ္ႏိုးျခင္း သစ္ပင္

(Photo Credit to : thepeepmeister)

အခန္းေလးက လိုအပ္တာထက္ ပိုမို ေမွာင္လဲ့ေနေလသလား။ ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုေတြကပဲ ေ၀၀ါးေနေလသလား။ မေသခ်ာပါ။ အခ်ိန္က ညေန ေန၀င္ရီတေရာလား၊ ေမွာင္စျပဳေနျပီလား။ ဟင့္အင္း.. ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြေနတာက ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔အတူ အျမဲ ရွိေနခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေလးသာ ျဖစ္သည္။

ထိုသစ္ပင္ေလးကို ဒီအခန္းထဲ ေျပာင္းေရႊ႕လာကာစကရင္း ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးထားခဲ့သည္။ မနက္ခင္း အလုပ္မသြားခင္မွာ ကြ်န္ေတာ္က “ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ” လို႔ ထိုသစ္ပင္ေလးကို အျမဲ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ညေန အခန္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း ထိုသစ္ပင္ေလး၏ အရြက္ေတြ ၀ါက်င္ေနသလား၊ ေရလိုသလား..။ အျမဲ ဂရုစိုက္ ၾကည့္တတ္ပါသည္။
တစ္ေန႔တစ္ျခား ရွင္သန္လွပလာေသာ ထို သစ္ပင္ေလးကို အျမတ္တႏိုး ေစာင့္ၾကည့္ ၾကည္ႏူးရသည့္ အရသာကို ကြ်န္ေတာ္ စာဖြဲ႔ မျပတတ္ပါ။ ခိုင္းႏိႈင္းစရာေတြ အပံုအပင္ရွိေသာ္လည္း ၾကည္ႏူးရိပ္ကိုမွ် မွီေအာင္ မညႊန္းႏိုင္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ ဆိုပါက “ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ စိုက္တာမ်ားကြာ၊ ဘာမ်ား ၾကီးက်ယ္တာ က်လို႔ ” ဟု ေလွာင္ၾကပါလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ကိုယ္တြယ္တာ ခ်စ္ခင္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ျငိတြယ္ေသာ၊ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ က်န္းမာသန္စြမ္းစြာ ရွင္သန္လွပေနတာ ျမင္ရတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ ရသည္။ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္မႈေတြလည္း သက္သာရာ ရေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္၏ တစ္ကိုယ္ရည္ ေသြ႕ေျခာက္မႈမ်ားကို ထိုသစ္ပင္ေလး၏ စိမ္းစိုမႈတို႔က ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား၊ ပင္ပန္းမႈမ်ားကို ထိုသစ္ပင္ေလး၏ ႏူးညံ့ေသာ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးက လန္းဆတ္ျငိမ္သက္ေစခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အထီးက်န္လာတိုင္း ထိုသစ္ပင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္ ရင္ဖြင့္သမွ် နားေထာင္ေပးခဲ့သလို သူ၏ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ေရေဆးသန္႔စင္ေပးရင္း ယုယစြာ ကြ်န္ေတာ္ နမ္းေမႊးလိုက္တိုင္းလဲ မျငင္းဆန္တတ္ခဲ့ပါ။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ (တစ္ခါတစ္ရံ) သူလိုအပ္မည္ထင္သည့္ အလင္းကို ထိေတြ႔ခြင့္ ေပးထားရင္း၊ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ၾကည္ျမေသာ အရြက္စိမ္းေလးမ်ား ေတာက္ပေနတာ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္းလဲ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ၾကည္ႏူးတတ္ျပန္ေသးသည္။ ႏူးညံ့လွပသေလာက္ ထိခိုက္ပြန္းရွလြယ္ေသာ ထိုသစ္ပင္ကေလးကို တန္ဖိုးထားလြန္းစြာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရျခင္းကပင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အႏုပညာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္လား...။

ထိုသစ္ပင္ကေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ျငိတြယ္မႈ သံေယာဇဥ္ မည္မွ် ခိုင္ျမဲေနသည္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိရခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာသည္ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။ ဆယ္ရက္တာမွ် ၾကာေသာ ခရီးတစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ ထြက္သြားေတာ့ သစ္ပင္ေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ကြ်န္ေတာ္ အပ္မထားခဲ့မိ။ သူ႔အတြက္ ဆယ္ရက္စာ လိုအပ္မည့္ ေရပမာဏကို သစ္ပင္ေလး၏ အျမစ္ေတြ ေရ ျမွဳပ္သည္ အထိ ေလာင္းထားေပးခဲ့သည္။

ခရီးကေန ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အခန္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပးၾကည့္မိသည္က ထို သစ္ပင္ေလးဆီသို႔။ ၀ါက်င္စ ျပဳေနေသာ အရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို တယုတယ ကြ်န္ေတာ္ ေခြ်ခ်ေပးရင္း သစ္ပင္ေလး၏ ရြက္သစ္ေလးေတြ အရင္လို စိမ္းျမ စိုလက္မေနေတာ့တာ သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ျပီး ဂရုစိုက္လွ်င္ အရင္လို စိမ္းစိုလန္းဆန္းလာမည္ဟုသာ ထင္ခဲ့မိေလသည္။

ခရီးကေန ျပန္ေရာက္ကတည္းက အပင္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ တသသ ေစာင့္ၾကည့္ ယုယခ့ဲသည္။ ေနေရာင္ကို ေသခ်ာျပသည္။ ေရထည့္ေပးထားခဲ့တာ မ်ားသြားေသာေၾကာင့္ ေဆြးရိသြားေသာ အျမစ္ေတြႏွင့္ရိုးတံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေသခ်ာဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သစ္ပင္ေလး၏ သစ္ရြက္ေတြက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ၀ါလို႔သာ လာေတာ့သည္။ သူ၏ ပင္စည္သည္လည္း အရင္လို မၾကံ့ခိုင္ေတာ့။ လံုး၀ ေျခာက္ေသြ႕သြားေသာ ရြက္၀ါတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖယ္ရွားတိုင္း ပင္စည္ေလး မထိခိုက္မိေစရန္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ဂရုစိုက္ကာ ေျခြရေလသည္။

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေျခာက္ေသြ႔လာေသာ သစ္ပင္ေလးကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း၊ ရြက္ႏုစိမ္းေတြ စည္ေ၀မလာႏိုင္ေတာ့တာမွန္း သိရက္ႏွင့္ အရြက္သစ္ေလးေတြ ထြက္လာမလား ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ၊တစ္ေန႔တစ္ျခား ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြကသာ ပို တိုးလို႔ လာ၏။ ၀ါက်င္ညိွဳးေျခာက္သြားေသာ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ဖဲ့ေခြ်ရတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္မွာ နာက်င္လြန္းလွသည္။ သစ္ပင္ေလး ျပန္ မရွင္သန္လာေတာ့ဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ တစ္ေန႔တစ္ျခား ေျခာက္ေသြ႕ေသဆံုးသြားေတာ့မယ့္ ထိုသစ္ပင္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနႏိုင္ရမွာပါလိမ့္။

“ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္ ” လို႔ ဘယ္လိုပင္ တရားခ်ခ်၊ ႏွလံုးသားထဲက တစ္ဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနေသာ ေ၀ဒနာကို ဘယ္လိုမွ ေျဖသာမရႏိုင္ေတာ့။

“ ေရေတြ အမ်ားၾကီး မေလာင္းထားခဲ့ရင္ သစ္ပင္ေလး ခုလို ေသရမွာမဟုတ္ဘူး ”

“ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ အပ္ထားခဲ့မိရင္ သူ ရွင္သန္ခြင့္ရခ်င္ရေနအံုးမွာ ”

ေနာင္တေတြ တေပြ႕တပိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္ရေသာ္လည္း သစ္ပင္ေလးကေတာ့ ျပန္လည္ စိမ္းစိုလန္းဆန္း မလာေတာ့ပါ။ သူ ေသြ႔ေျခာက္ေသဆံုးသြားရျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ အျပစ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားသာ ျဖစ္၏။ ထိုအသိက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကေစခဲ့ျပီ။ အရာရာသည္ တစ္က ျပန္စလို႔မရေတာ့။ အားလံုးျပီးခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ေသာ၊ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာေသာ၊ ေနာက္ျပီး ခ်စ္ေသာ ထိုသစ္ပင္ေလး တျဖည္းျဖည္း ေသဆံုးသြားတာကို ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရေသာ အျဖစ္ေလာက္ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့မွန္း သစ္ပင္ေလး သိႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ဆယ္ရက္တာမွ် သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ပဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်ား.. သူ.. နာက်ည္းေနေလမည္လား..။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေန႕စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား ေနခဲ့ေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္.... သူ႔ေရေသာက္ျမစ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေသဆံုးေစသည္ထိ ေရျဖည့္ခဲ့မိေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို... မုန္းတီးသြားေလျပီလား။ သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡအတိ ေရာက္ခဲ့ရပါလိမ့္။ အေတြးေတြႏွင့္ ခါးသီးစြာ ပူေလာင္ရင္း သစ္ပင္ေလး၏ ေနာက္ဆံုး သစ္ရြက္ ေၾကြသည္ထိ၊ သူ႔ပင္စည္ေလး အားအင္ကုန္ဆံုးလဲျပိဳက်သည္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါ့မည္လား။ သို႔ေသာ္... သစ္ပင္ေလး ကြ်န္ေတာ့္ ျမင္ကြင္းမွ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္ထိ သူ..... ျပန္ရွင္သန္လာေလမလား ... ေမွ်ာ္လင့္ေနခ်င္ပါေသးသည္။

အခန္းေလးက လိုအပ္တာထက္ ပိုမို ေမွာင္လဲ့ေနေလသလား။ ကြ်န္ေတာ့ အာရံုေတြကပဲ ေ၀၀ါးေနေလသလား။ မေသခ်ာပါ။ အခ်ိန္က ညေန ေန၀င္ရီတေရာလား၊ ေမွာင္စျပဳေနျပီလား။ ဟင့္အင္း.. ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ရွာေဖြေနတာက ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔အတူ အျမဲ ရွိေနခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေလးသာ ျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ခါ ျမတ္ႏိုးျခင္းသံေယာဇဥ္မ်ားသည္ အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ပင္ ထာဝရ မတည္ျမဲႏိုင္သည္ကို အိမ္မက္ထဲမွာေရာ၊ တကယ့္ဘဝမွာပါ ကြ်န္ေတာ္က ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ပါသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာသာ ျပန္ရွာေတြ႔ႏိုင္ေတာ့မည့္ သစ္ပင္ေလးအတြက္... ကြ်န္ေတာ့္ အလြမ္းတို႔ကေတာ့.. ထာဝရ..... ေနာင္တတို႔ျဖင့္သာ.......။ ။

ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား