စံပယ္ငံု နဲ႔ စံပယ္ရံု

ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းဆီက ရထားဥဩသံက တရုန္းရုန္းနဲ့ တိတ္တဆိတ္ ပြင့္ေၾကြတဲ့ စံပယ္ရံုေလးကို လွဳပ္ႏိႈးသြားတယ္။


နံနက္ခင္းရဲ႕ ေလျပည္ေတြက သူ႔ရန႔႔ံကို ခိုးယူသြားမလား။ တထိတ္တလန္႔နဲ႔ သူ႔ခမ်ာ မရဲတရဲ ပြင့္လို႔။
ေကာင္းကင္ ျပာျပာမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ တိမ္ျဖဴေတြကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း သူ႔ရဲ႕ ျဖဴလႊလႊ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြက ႏူးညံ့စင္ၾကယ္မႈကိုတုျပိဳင္ခ်င္ေနေလသလား။ သူ႔ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ တလႊာခ်င္းစီ ျဖန့္ခင္းခ်ရင္းက ေတြးေနမိေသးရဲ႔။






သူ႔ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ ပိုမို သန့္စင္ေစမဲ့ မိုးကိုလဲ သူ ေမွ်ာ္တတ္သလို နံနက္ခင္းမွာ သူ႕ကို ေအးျမစြာ ထိေတြ႔ ခိုတြဲတတ္တဲ့ ႏွင္းစက္ေလးေတြကိုလဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ျပန္တယ္။ ေနျခည္ႏုေထြးရဲ႔ နမ္းရိွဳက္မႈကိုလဲ သူက သာယာခ်င္ေသး။

သူ႔၀တ္ဆံ ၀ါ၀ါေလးေတြကို ပ်ားပိတုန္းေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြ ရစ္၀ဲ ၾကည္စယ္ၾကေလမလား။ အေတြးနဲ႔တင္ သူက ရင္ခုန္တိမ္းမူးလို႔။ အခန့္မသင့္လို႔ ခူးေျခြလက္ေတြထဲ ပါသြားရင္ေတာင္ ဘုရားတန္ေဆာင္မွာ စီရရီ သီကံုး ေမႊးျမျပခြင့္ရရင္ အင္မတန္ ကံေကာင္းမွာပဲ။







ေနရွိန္ျမင့္လာလို႔ သူ သိပ္ပူေလာင္ မလာခင္ ျဖတ္ခနဲ ခုန္ခ် ေၾကြက်ပစ္ခ်င္လဲ ေၾကြက်လိုက္မယ္ေလ။ တခဏ ေလာက္ ေလာကၾကီးကို အလွဆင္ခြင့္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ အသိေလးနဲ႔တင္ သူက ေၾကြက်ႏြမ္းေျခာက္လိုက္ဖို႔ ရဲ၀ံ့လို႔ ေနေလတယ္။ သူ ပြင့္ေၾကြခဲ့တဲ့ စံပယ္ရံုေလးကေတာ့ေနာက္ထပ္ သူ႔လို စံပယ္ျဖဴေလးေတြ ထပ္ျပီး ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေပးလို႔ ေနပါအံုးမယ္။










ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စံပယ္ရံုေလး သူ႔ကိုသတိထား အမွတ္ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ လြမး္ဆြတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမ့ေလ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ၊ သူကေတာ့ ေခတၱ ပြင့္ေ၀ခြင့္ရေသာ စံပယ္ရံုေလးကို သူ ႏြမ္းေၾကြသည္အထိ သစၥာရွိစြာ ေမႊးျမ ျဖဴဆြတ္ျပလို႔ ေနပါဦးမည္ေလ။









ပံုေလးေတြအားလံုးကို Flickr ကေန ယူထားတာပါခင္ဗ်ာ။
( အိမ္က စံပယ္ရံုေလး အတြက္ အမွတ္တရ)

ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား