အေတြးစမ်ား (၂)

နံနက္ လင္းသစ္စ ေနျခည္တို႔က ခန္းဆီးစကို ထိုးေဖာက္လို႔ လြန္႔လူး ၀င္ေရာက္ လာၾကသည္။ ႏိႈးစက္သံအစား ငွက္ကေလးေတြ စိုးစီစိုးစီ အသံကို ၾကားရ၏။ ဒီေန႔က တနလၤာေန႔။ ရံုးသြားစရာ မလိုမွန္း အမွတ္ရေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဆက္လွဲ ေနခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မထိေတြ႕ရတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာ နံနက္ခင္းေနေရာင္ကို လြမ္းဆြတ္စိတ္တို႔ျဖင့္ အိပ္ယာမွ လူးလဲထရင္း ကိုယ္လက္ သန့္ရွင္းေရး လုပ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ကားလမ္းမၾကီး ရွိရာဘက္သို႔ ဆင္းေလွ်ာက္ကာ ေနစာလံႈရင္း သရက္ပင္တန္းေတြ ေအာက္က ခံုတန္းတစ္ခုေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မွီထိုင္လိုက္မိ၏။ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ အခုလို မထိေတြ႕ ရတာ ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္က ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္လွတဲ့ ျမိဳ႔ကေလးဆီက ေနေရာင္ျခည္ ပါပဲ။ ဒီေနေရာင္ျခည္ေတြက သူ႔တေန႔တာေတြအတြက္ ခြန္အားကို အရင္လို ျဖစ္ေနေစတုန္းပဲ။ လန္းဆန္းတက္ၾကြေစတုန္းပဲ။
နံနက္ခင္းမွာ တေန႔တာ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြအတြက္ ေျခကုန္သုတ္ကာ သြားလာေနၾကေသာ လူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္လဲ ဘာထူးပါသလဲ။ နံနက္ ခုႏွစ္နာရီမွာ အိပ္ယာကထ၊ ေရမိုးခ်ိဳး မနက္စာ စားျပီးလ်င္ ရံုးခ်ိန္အမွီေရာက္ဖို႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္ကို ေျပးရတာပါပဲ။ ရံုးမွာ တေန႔တာအတြက္ အလုပ္ ျပီးလွ်င္လဲ ဘယ္မွ မသြားပဲ အိမ္တန္း ျပန္လ်င္ အိမ္ေရာက္ခ်ိန္က ည ရွစ္နာရီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေတြ႔ျပီး ဟိုဟိုဒီဒီ သြား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ညစာအတူစား၊ စကားစမည္ ေျပာျပီးမွ ျပန္လာမည္ ဆိုရင္ေတာ့ ည ဆယ္နာရီဆိုတာ အေစာဆံုး ျပန္ေရာက္ခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လဲ ခဏတာနားျပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲ၀င္၊ ဟိုအိမ္ ဒီအိမ္လည္ကာ စာမ်ိဳးစံု ၀င္ျမည္းကာ ေအာ္ခ်င္တာေတြ ေအာ္ခဲ့မည္။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔တာ ကုန္ဆံုးသြားလွ်င္ေတာ့ ညဆိုတာ ေရာက္လာအံုးမည္။ အို၊ ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ည ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ျခိဳက္ေသာ လေရာင္ကို မထိေတြ႔ပဲ ေမ့ေလ်ာ့လို႔ ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနခဲ့ပါလိမ့္။ လေရာင္ဆမ္းတဲ့ ညေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္က လေရာင္ေအာက္မွာ ခိုလံႈရင္း စိတ္ေတြ ေအးခ်မ္း သိမ္ေမြ႔လို႔ ေနတတ္ခဲ့တာ အခုမွ အမွတ္ရသည္။ အခု နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသလိုမိ်ဳး ကြ်န္ေတာ္ လေရာင္ေတြကိုလဲ ေမ့ေလ်ာ့လို႔ ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားၾကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တာပါလား။ ဟိုတေန႔ညက မိုးေတြ သည္းထန္စြာ ရြာရံုမက မိုးၾကိဳးလွ်ပ္စစ္ေတြ တ၀င္း၀င္း၊ မိုးခ်ဳန္းသံေတြ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္လွတဲ့ American Idol ကို ၾကည့္ရင္း ျမိဳ႔ကေလးမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ့ေကာင္းတုန္း၊ မိုးျခိမ္းလွ်င္ ေၾကာက္တတ္ေသာ ေမေမႏွင့္ ညီမေလးကို စေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာေတြ အမွတ္ရျပီး လြမ္းဆြတ္လို႔ သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးလွေသာ မိုးမႈန္ေတြပါသည့္ ေလေအးေအးေတြကို တေမ့တေမာၾကီး ရွဴရွိဳက္လိုက္ဖို႔ ကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။ ျမိဳ႔ကေလးရွိ ျမိဳ႔လည္အင္း ေဘးမွာ သြားသြားထိုင္ျပီး ကန္ေရျပင္ကို ေငးေမာရင္း စိတ္ကူးေတြ ေလႏွင္ရာ လႊင့္တင္ခဲ့ဖူးတာ အျမဲ အမွတ္ ရလို႔ ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္နားကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကား စီးသြားလိုက္လွ်င္ ေရာက္ေသာ ကန္က်ယ္ၾကီး တစ္ခုသို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ မၾကာခဏ သြားဖူးေသာ္လည္း ကန္ေရျပင္နံေဘးမွာ ေငးေမာရင္း စိတ္ေတြကို လႊင့္တင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့သည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ရွားပါးလွေသာ ျမိဳ႔ကေလး ၏ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ ညေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပင္ထြက္ျပီး ျမက္ခင္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ၾကယ္ေတြကိုတိတ္တဆိတ္ ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ညီးကာ ညကို ေန႔ထင္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ပေနေသာ ျမိဳ႔ျပ ညေတြမွာ ၾကယ္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာဖို႔ မေျပာႏွင့္။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ ရွိလား ေမာ့ၾကည့္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့လို႔ ေနခဲ့တာပါလား။
တကယ္ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ ျဖတ္သန္း ေနမိတဲ့ ေန႔ရက္၊ ညတာေတြ မ်ားလြန္းေနခဲ့ျပီလား။ ဘာေတြ ေမ့ေလ်ာ့ထားမိခဲ့ျပီး ဘာေတြကို ဆက္လက္ ေမ့ေလ်ာ့စြာ ျဖတ္သန္း ေနမိအံုးမွာပါလိမ့္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီသရက္ပင္တန္း ေအာက္က ခံုတန္းေလးေတြမွာ ထိုင္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေငးေမာခ်င္လာသည္။ သူတို႔ေလးေတြကို အရင္လို လင္းလက္ေတာက္ပစြာနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္ပါအံုး မည္လား။ လင္းလြန္းလွသည့္ နီယြန္မီးေတြကို သူတို႔အလင္းေတြ ထြင္းေဖာက္ႏိုင္ၾကပါ့မလား။ ကြ်န္ေတာ္ မေသခ်ာပါ။ လသာညမ်ားမွာေတာ့ လေရာင္ကို ေကာင္းေကာင္း ခံစားလို႔ ရႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
အိုး၊ ကြ်န္ေတာ္ သတိရသြား ျပန္ဘီ။ ဟိုတေန႔ နံနက္ေစာေစာက သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ သူနဲ႔ အတူ အေျပးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔ လွမ္းေခၚသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အပ်င္းထူျပီး မလိုက္။ ျပီးေတာ့ ဆက္အိပ္လို႔လည္း မရေတာ့တာနဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြကို လြမ္းလို႔ ေနျပန္သည္။ လမ္းကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ထူပိတ္ေသာ ႏွင္းထုေတြကို ထိုးခြဲျပီး ေျပးတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ထိခတ္သည့္ ႏွင္းမႈန္ေအးေအးေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သည္။ ဒီမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သည့္ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြကို ထိေတြ႔ခြင့္ မရေသာ္လည္း စိမ္းလန္းတဲ့ ရွဳခင္းႏွင့္ ေျပးလမ္းရွိေနသည္ပဲ။ တခါမွ ထ မေျပးၾကည့္ဘူးပဲ ျမိဳ႔ကေလးဆီက ေဆာင္းနံနက္ခင္းကိုသာ လြမ္းဆြတ္ေနမိသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္ခ်င္မိသြား၏။
တခါတရံမွာေတာ့ ဘ၀ဆိုတာၾကီးမွာ ကိုယ္ လိုခ်င္တာေတြခ်ည္း အကုန္မရႏိုင္တာ ကြ်န္ေတာ္ သိသည္။ တခါတရံမွာ တခုလိုခ်င္လွ်င္ တစ္ခုကို စြန့္လႊတ္ရ တတ္သည္။ အေရးၾကီးတာက ဘယ္အခ်ိန္ စြန္႔လႊတ္ရမည္မွန္း မသိခင္ ကိုယ္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး တန္ဖိုးထား ခင္တြယ္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတိတ္လမ္းေတြကို ျပန္ ေလွ်ာက္တိုင္း လြမ္းဆြတ္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အခ်ိန္ေလးေတြ ပါးလ်လို႔ ေနပါလိမ့္မည္။
လက္ေမာင္းျပင္မွာ စူးခနဲ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခင္တေကာင္က ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေမာင္းေသြးေတြကို သူ႔နံနက္စာ အျဖစ္ အားရပါးရ ေသာက္သၤုးေနသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ နံနက္ခင္း လင္းလင္း ျခင္းျခင္းမွာေတာင္ ဒီမွ် အတင့္ရဲေနလွ်င္ ညဘက္ေတာ့ ေျပာဖြယ္မရွိ။ သိုေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ၾကယ္ေတြကို ေငးခ်င္သည္။ လေရာင္ကို ခံစားခ်င္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ လာထိုင္ ေငးေမာတိုင္း ျခင္ကိုက္တာေလာက္ကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိရ မည္ေပါ့။
ခံုတန္းေလးေပၚကထျပီး သရက္ပင္တန္းေတြ ေအာက္က ထြက္လိုက္သည္။ အရိပ္ကေနထြက္မွ အျပင္မွာ ေနအပူခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းေနမွန္း သိရ၏။ ေန႔အလင္း စူးစူးကို မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြက က်ိန္းရွေ၀၀ါး သြားသည္။ ကမၻာၾကီး ဘယ္ေလာက္ပူေႏြးဆူေ၀လာျပီလဲ။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဒီကမၻာေျမၾကီးကို ဘယ္ေလာက္ ျပန္လည္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ျပီလဲ။ ေတာ္ျပီ။ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္အခန္းေလး ရွိရာဘက္ဆီ ျပန္လာခဲ႔သည္။ ေလွခါးထစ္ေတြ အမ်ားၾကီး။ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္။ တ၀ဲ၀ဲ လည္ျပီး ေ၀့မသြားေအာင္ ၾကိဳးစားရအံုးမည္။ ဟိုးေရွ႔မွာေတာ့ စိမ္းစိုလန္းဆတ္သည့္ ေလာကၾကီးက သူ႔ဟာသူ ေန႔၊ည၊ ရက္၊ လ၊ ရာသီ ေတြကို ပံုမွန္ ခုတ္ေမာင္းလို႔။

ေရးသားသူ - မိုးကုတ္သား