ကြ်န္းမ်ားတဲ့ပင္လယ္

ကြ်န္းမ်ားတဲ့ပင္လယ္

"လကၡဏာဆရာက ေျပာတယ္ေမရယ္၊ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကြ်န္းခံေနတယ္" တဲ့။ မၾကာခဏ ၾကားဖူးေနက် ကိုထီးရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ ဒီသီခ်င္းနဲ႔မွ ကြ်န္ေတာ္က တည့္တည့္ၾကီး ဝင္ဝင္ တိုက္ေနမိတာ ခဏ ခဏ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာက ကြ်န္းေတြခံရံုမက ေသာၾကာလို႔ ေခၚတဲ့ ခါးပတ္တစ္ခု လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ အဆစ္ ပါေနလိုက္ေသးတယ္။ ထားလိုက္ပါေလ။ ဒါေတြကို အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က တိုက္ဆိုင္မႈပါ လို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အင္မတန္ၾကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ထားဖူးတယ္။ ဆယ္တန္း မေအာင္မခ်င္း ရီးစားမထားဘူးေပါ့။ ငါ့ခ်စ္သူက ဘယ္လိုစံမ်ိဳး ရွိရမယ္ ဆိုျပီးေတာ့ေတာင္ ေပတံၾကီးနဲ႔ တိုင္းထားလိုက္ေသးတယ္။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝေတြမွာ အဲ့ဒီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို လာလာျပီး ယိုင္ေအာင္ လႈပ္တဲ့ မိန္းခေလးေတြနဲ႔ ၾကံဳရေပမဲ့ မယိုင္ခဲ့ဘူး။ ရင္ေတာ့ အခုန္သား၊ ဟားဟား။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ပဲ အာရံုထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ အမ်ားအျမင္အရ လူရိုးေလးေပါ့ေနာ (ပိန္လြန္းတာကိုး)။

ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲၾကီး ျပီးသြားပါေလေရာ။ ဒီတစ္ခ်ီ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ၾကီး ေအာင္ျပီဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့ ဘာစိတ္ကူးလဲ ရိပ္မိေနၾကျပီဟုတ္။ ရီးစားရဖို႔အေရး ဒို႔အေရး လုပ္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္ေဘးနားက ေကာင္မေလးေတြကို ေပတံၾကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္တိုင္းေတာ့တာေပါ့။ ဒီလို လိုက္တိုင္းေနတုန္း ျဗဳန္းဆို အခ်စ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕ေရာ။ မိုးေပၚက က်လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ဗြီဒီယို ေခြငွားဆိုင္ တစ္ခုမွာ ညေနပိုင္းအလုပ္လုပ္ေနတာ၊ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ မေျဖခင္ကရင္းဆိုပါေတာ့။ (ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ နီးလာေတာ့မွ တစ္လအလိုမွာ အလုပ္ထြက္ျပီး စာကို ဖိလုပ္ခဲ့ရတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးေတာ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခြဆိုင္ကို ျပန္ထိုင္ေပးဖို႔ လာေခၚ ၾကတာနဲ႔ ျပန္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီေခြဆိုင္ေလးက ကြ်န္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက အေရးပါတဲ့ ဆိုင္ကေလးပါ။ ေနာက္မွ ဆိုင္ကေလးအေၾကာင္း ေရးပါဦးမယ္) အဲ့ဒီ ေခြဆိုင္ စထိုင္တဲ့ ေန႔ကတည္းက မေက တို႔ အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလာင္စိန္လုပ္ေနက်။ လူေတာမတိုးတဲ့အျပင္ ရွက္တတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အုပ္စုဒဏ္ကို ဆိုင္စေရာက္ကတည္းက ခံလာေနရတာ။ ေနာက္ေတာ့ မေကတို႔အုပ္စုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
မေက က ကြ်န္ေတာ့ စံေပတံထဲမွာ ရိုးသားပြင့္လင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္ပဲ ကိုက္ညီတယ္။ ဘာသာေတာင္ ကြဲေနလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ "ဘာသာလူမ်ိဳးမခြဲဘဲ ခ်စ္တာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျပစ္လား" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားၾကမယ္လို႔ အိပ္မက္တူတူ မက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခ်စ္ဦးဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေက ကို ခ်စ္တာ အရူးအမူးေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေက ရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ခ်စ္သူေပါ့။ ပထမရီးစားနဲ႔တုန္းက ေဒါသထြက္လို႔ဆိုျပီး လဖၻည့္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ခံုနဲ႔ ရိုက္ခြဲလိုက္တာ သူ႔ ရီးစားဦး ေခါင္းကြဲျပီး ေဆးရံု တက္ ခ်ုဳပ္လိုက္ရတယ္ ဆိုပဲ။ အဲ့ကတည္းက ျပတ္ေကာတဲ့။ ေဒါသၾကီးျပီး တစ္ခုခုဆို ေသခ်ာ မစဥ္းစားပဲ ကမူးရွဴးတိုး လုပ္တတ္တဲ့ မေက ရဲ႕ စရိုက္၊ အင္မတန္ ရွက္တတ္ အားနာတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စရိုက္ မတူတာေတြ အမ်ားၾကီး။ ျပႆနာ အတက္ရဆံုးကိစၥက မေက ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္း နဲ႔မွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတာ မၾကိဳက္ပါဘူး။ မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေအးဆိုင္ထိုင္မိရင္၊ အတူတြဲသြားမိရင္ ကြ်န္ေတာ့္ ကြယ္ရာမွာ အဲ့ဒီမိန္းခေလးေတြကို လိုက္ရန္ရွာတတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းခေလးေတြက အရင္လို မဟုတ္ပဲ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ ေတြ ျဖစ္လာမွ မေက ျပႆနာရွာမွာ ကို ေၾကာက္လို႔ ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲ့ဒီလို မလုပ္ဖို႔ ေျပာလဲ မရေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘယ္ သူငယ္ခ်င္း မိန္းခေလးနဲ႔မွ သိပ္ျပီး အတူသြားလာ လည္ပတ္တာမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘူး။ (ဒီအခ်စ္ဦး ဇာတ္လမ္းကို ေနာက္မွ ရင္ဖြင့္ျပေတာ့မယ္) တစ္ရက္ေတာ့ မေက ခရီးထြက္ေနရာက အေၾကာင္းမၾကားပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့စာေတြ အကုန္လံုး ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေပးျပီး နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ျပတ္ျပီ တဲ့။ အစက ဘာျဖစ္တာလဲ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ ဘာေျဖရွင္းခြင့္မွ မရခင္ မေက က သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို အၾကမ္း ေမာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဆိုးဝါးဆံုး ျဖစ္သြားတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ မလာခင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝကရင္း ခင္လာတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို သူ႔အိမ္ေဆးဆိုင္ထဲ ဝင္ျပီး ပါးရိုက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတယ္။ သူ ေတာင္ၾကီးကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီ ေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲေနတယ္ ၾကားလို႔ တဲ့။ အမွန္ကေတာ့ အထင္လြဲတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ေန႔လည္ဘက္ေတြဆို ကြ်န္ေတာ့္ အေဖ မန္ေနဂ်ာ လုပ္ေနတဲ့ အေအးဆိုင္မွာ ခဏ သြားထိုင္ကူရတယ္။ အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းမေလးက အေအး လာေသာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါကို ဘယ္သူက ဘယ္လို သတင္းမွားပို႔လိုက္လဲ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမေလးလဲ မဆီမဆိုင္ အရွက္ကြဲရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်စ္ဦးက ခ်စ္သူသက္တမ္း ေျခာက္လ မျပည့္တျပည့္မွာ ကြ်န္းခံသြားရပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မေကနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီမွာ မျပီးေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြနဲ႕ သူေလွ်ာက္လုပ္ေလ ကြ်န္ေတာ္က သူနဲ႔ ပိုေဝးသြားေလ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူေမႊးတဲ့ မီးစေတြၾကားမွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ လွိမ့္ေနေအာင္ ခံရပါေသးတယ္။ ထားပါ။ အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ သင္ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ရသြားတာက မခ်စ္တတ္ရင္ အခ်စ္ဟာ မီးပဲ လို႔ သိသြားခဲ့တာပါ။

ဒီလို သိသြားခဲ့ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ခ်စ္မိဖို႔ အေရးကို ေတာ္ေတာ္ တြန္႔သြားတယ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ေယာက္ကိုပဲ ခ်စ္ျပီး အခ်စ္ဦးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္သူပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေလးက အဲ့ဒီ ကြ်န္းမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲကို ဒုတိယေျမာက္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မိန္းခေလးက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ဒုတိယ ရာသီ လိုပဲ။ ၀သန္ တဲ့။ ၀သန္႔ ကို ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးတာက ... ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၾကီး နီးေတာ့ က်ဴရွင္မွာ ဖြင့္တဲ့ အနီးကပ္ သင္တန္းတစ္ခုမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တက္ေနတဲ့ က်ဴရွင္က အခမဲ့ ျပေပးတဲ့ ျမန္မာစာ အနီးကပ္သင္တန္းကို ၀သန္ က လာတက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုရဲ႕ ေရွ့ခံုမွာ ၀သန္ က ထိုင္တယ္။ ၀သန္႔ ရဲ႕ ဆံပင္ ရွည္ရွည္္ေလးေတြက အရမ္းလွတယ္။ ဆံပင္ေလးေတြ အရမ္းလွတယ္ေနာ္ လို႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို ေထာက္ခံမဲ ေတာင္းတာ ၾကားသြားလို႔ထင္တယ္။ ၀သန္ က ကြ်န္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ အဲ့ဒီခဏမွာပဲ လွလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးလို႔ အသိအမွတ္ျပဳမိသလို ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူရဲ႕့ ပံုစံအတိုင္းပဲ လို႔လဲ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲၾကီး နီးေနေတာ့ စာဘက္ကိုပဲ စိတ္က ပိုဖိအားမ်ားေနတာနဲ႔ နာမည္ေလးေတာင္ မသိလိုက္ရေသးဘူး။ အနီးကပ္သင္တန္း ငါးရက္က ကုန္သြားေတာ့ ထပ္မေတြ႕႕ ရေတာ့ဘူး။ ၀သန္႔ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ့သြားျပီလို႔ ထင္ေနေပမဲ့ ေနာက္ တစ္နွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မွတ္မိေနၾကတယ္။ (အဲ့ဒီ အခ်ိန္က မေက နဲ႔ လမ္းခြဲျပီး ငါးလေက်ာ္ေလာက္ေပါ့။) ၀သန္ က အင္မတန္ ရွက္တတ္တယ္။ ခဏခဏလဲ ငိုတတ္တယ္။ လူေလးကလဲ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး။ ဒါေပမဲ့ မထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ေခါင္းမာျပီး ဇြဲလဲ ရွိတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ေစာင့္ေနခ်ိန္ေပါ့။ မနက္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကက္ေတာင္ ရိုက္ျဖစ္ၾကတယ္။ ၀သန္ လဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုထဲမွာ အဖြဲ႕ဝင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ ၀သန္ ခဏခဏ ငိုရတာေတြ အစက မသိခဲ့ဘူး။ စိတ္ဝင္စားေပမဲ့ ပထမ တစ္ခ်ီနဲ႔တင္ သင္ခန္းစာ ေတာ္ေတာ္ ရထားေတာ့ ခ်စ္သူရီးစားလဲ မထားခ်င္ဘူး။ ဘဝမွာ ၾကိဳးစားစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္လဲ သူတပါးကို ဒုကၡ မေရာက္ေစခ်င္တာ ပါ ပါတယ္။ စုတ္ခ်ာခ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝနဲ႕ ၀သန္႔ ရဲ့ အေနအထားက မိုးနဲ႔ေျမလို ကြာေနတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ တတိယနွစ္ ေရာက္တဲ့အထိ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြလို ၀သန္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ "ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး၊ ဆင္စြယ္ေရာင္ အသားေလးနဲ႔" ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မၾကာမၾကာ ညည္းမိ ေနတတ္ျပီ။ တစ္ခု ထူးျခားတာကေတာ့ ၀သန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီဆို ကြ်န္ေတာ္က ၀သန္႔ ကို အိပ္မက္ မက္တတ္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ၀သန္႔ ကို အိပ္မက္လို႔မ်ား ေနာက္ရက္ အေဆာင္မသြားလိုက္နဲ႔။ ဖ်ားေနတာ ေဗဒင္ေမးစရာကို မလိုဘူး။ အိပ္မက္ထဲကို လာမလည္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေနျပီ လို႔ေတာင္ ၀သန္ က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ေနက်။ တတိယႏွစ္တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀သန္႔ ရဲ့ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ၀သန္႔ရဲ႕ ဇာတ္ေမ်ာၾကီးကို စိတ္ မရွည္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေဘးေလးနဲနဲ တီးေပးလိုက္တာ ခ်စ္သူ ျဖစ္သြားၾကေရာ။ နွစ္ေယာက္လံုးကလဲ တစ္ေယာက္ ႏွလံုးသားကို တစ္ေယာက္ နားလည္ေနၾကတာ နွစ္ခ်ီ ၾကာေနျပီ ဆိုေတာ့ ဖြင့္ေျပာစရာ မလိုေတာ့တာလဲ ပါတာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ၀သန္႔ ကို သူ႔အိမ္က သေဘာ မတူႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို အေစာၾကီးကတည္းက သိေနတယ္။ အသင့္အတင့္ ခ်မ္းသာတဲ့ ၀သန္ ရဲ့မိသားစု က ခ်စ္သူကို အေအးေလးတိုက္၊ မုန့္ေလး ေကြ်းဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ လဖၻည့္ရည္ တစ္ခြက္ဖိုးေတာင္ မတတ္ႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္လို ငမြဲကို သေဘာ မတူႏိုင္တာ မဆန္းပါဘူး။ ကိုးတန္းႏွစ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ၀သန္႔ ကုိ စြဲစြဲလန္းလန္း ပိုးပန္းေနတဲ့ သူေဌးသား၊ ကုန္သည္ ေပါက္စေလးနဲ့ပဲ ၀သန္႔ အေမက ၀သန္႔ ကို သေဘာတူတယ္။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကို ၀သန္႔ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက စကၠန္း (second)လို႔ ေခၚတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျပီးရင္ ၀သန္႔ ကို သူတို႔ သေဘာအတူဆံုးက အဲ့ဒီတစ္ေယာက္မို႔လို႔တဲ့။ ၀သန္ကေတာ့ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္မယ္ ဆံုးျဖတ္ထားေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ၀သန္႔ ကို ဒုကၡတြင္းထဲ ဆြဲမေခၚခ်င္ဘူး။ မေရရာတဲ့ ဘဝခရီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနပါ လို႔လဲ ခ်စ္သူကို မေျပာရက္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳႏွစ္ေအာင္ေတာ့ ျပည္ကို ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ရတယ္။ မိန္းမွာ တက္တဲ့ ၀သန္ က တကယ္ဆို သံုးႏွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းျပီးမွာကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ အတူရွိေအာင္ဆိုျပီး Honest တန္း မဝင္ ဝင္ေအာင္ ၾကိဳးစား တက္ခဲ့သမွ် အလဟႆ ျဖစ္သြားရရွာတာေပါ့။ အဲ့ဒီတုန္းက Honest တန္းတက္ရင္း ၀သန္႔ မွာ ေန႔တိုင္း ငိုခဲ့ရတာေတြ အခိ်န္ေႏွာင္းမွ ကြ်န္ေတာ္သိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ၀သန္႔ ကို မပြင့္လင္းခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ ပန္းတိုင္ေတြဆီ ဦးတည္သြားေနခ်ိန္မွာ ၀သန္႔ကို ေႏွာင္ၾကိဳးးေတြ မခ်ည္ခ်င္တာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပဲ ေနခဲ့မိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ မေျပလည္လို႔ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရဲ႕ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ ေနရတဲ့အခ်ိန္။ ဘာမွ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အခ်ိန္။ လမ္းေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ၀သန္႔ ကို စိတ္ဒုကၡ မေပးရက္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟုတ္ေနေပမဲ့ ၀သန္႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမေလး နွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို တူးတူးခါးခါး မုန္းသြားၾကျပီ။ ၀သန္ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရလဲ သူတို႔ အသိဆံုးပဲေပါ့။ ပဥၥမႏွစ္ေျဖျပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းေတြ ျပန္မဖြင့္ခင္ ေက်ာင္းထားေပးတဲ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက အိမ္ျပန္မလာပဲ ျပည္မွာ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့ထိ ေနဖို႔ မွာထားေပမဲ့ ခ်စ္ခ်ဳပ္ ကုပ္ကပ္ျပီး ခ်န္ထားတဲ့ ေငြလက္က်န္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ အိမ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။
အိမ္ကို လြမ္းတာေၾကာင့္ေရာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ၀သန္႔ ကိုပဲ အိပ္မက္ေတြ ဆက္တိုက္ မက္ေနတာ ေၾကာင့္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ ခရီးအေဝးၾကီးကေန အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အျပင္ ခဏသြားမယ္ ေျပာျပီး ၀သန္ တို႔အိမ္ကို အေျပးသြားေတာ့တာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လာရင္ မၾကိဳက္ေၾကာင္း ေပၚေပၚတင္တင္ကို အမူအယာ ျပတတ္တဲ့ ၀သန္႔ရဲ႕ အေမေၾကာင့္ ၀သန္တို႔အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ျပီး မသြားခ်င္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀သန္႔ကို စိတ္ပူလွျပီ ဆိုေတာ့ စဥ္းစား မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ၀သန္ တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၀သန္ ရဲ႕ အမနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ၀သန္ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ၀သန္ ရဲ့ အေမက ၀သန္မရွိဘူးလို႔ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အသံကို ၾကားေတာ့ ၀သန္က အိမ္အေပၚထပ္ ဝရံတာဘက္ထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ နာမည္ကို ယဲ့ယဲ့ေလး ေခၚသံ ၾကားလို႔ ၾကည့္ေတာ့ မ်က္တြင္းေတြ ညိဳမညး္ျပီး ျဖဴေဖ်ာ့ ပါးလ်ေနတဲ့ ၀သန္႔ ကို ေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ေတြ နင့္ခနဲ နာက်င္သြားလိုက္တာ။ ၀သန္ အေအးမိျပီး နမိုးနီးယား ဝင္ေနတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ အကူပါမွ အိပ္ယာက ထႏိုင္တဲ့ ၀သန္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အသံၾကားတာနဲ႔ မရရ ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး အျပင္ထြက္လာတယ္။ ၀သန္႔ရဲ႕ အိမ္သားေတြလဲ အိမ္ေပၚထပ္ကို အေျပးအလႊား၊ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ဝင္ လာတာကိုေတာင္ ၀သန္႔ အေမလဲ မတားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ၀သန္႔ ကို ဆရာဝန္က ေဆးရံု တင္ေစခ်င္တယ္။ ၀သန္ က ေခါင္းမာျပီး ေဆးရံုမတက္ဘူး။ ဘာလို႔ ဆိုးရတာလဲ ၀သန္ ရယ္။ က်န္းမာေရးက အေရးၾကီးတာကို လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာမယ္လို႔ သူသိေနတယ္။ လြဲသြားမွာ စိုးလို႔ ေစာင့္ေနတာ တဲ့။ ၀သန္ ကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ျပီး ေယာက်္ားတန္မဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ရည္ တိတ္တိတ္ က်မိတယ္။ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကို မဆက္သြယ္ခဲ့တာေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူ ေန႔တိုင္း ငိုခဲ႔ရတာေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာျပသလို အျပစ္လဲ မတင္ဘူး။ နင့္ျခံထဲက ၾကက္ဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဖမ္းဖမ္းရတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးတာလား။ နင့္ေၾကာင့္ ၀သန္ ဘယ္ေလာက္ခံစားရလဲ။ ၀သန္႔ ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို စိတ္မဆိုးခဲ့ဘူး။ ၀သန္႔ ဘက္ကေန သူက မခံစားႏို္င္ေတာ့လို႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ စကားဆိုတာ နားလည္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ေျဖရွင္းျပ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ ေနာက္ရက္မွာပဲ ၀သန္ ေဆးရံုတက္တယ္။ ျမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေဆးရံုၾကီးက ဆရာဝန္ အၾကံေပးလို႔ ၀သန္႔ ကို မႏၱေလး ေဆးရံု ပို႔ဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးကို စကၠန္းကပဲ တာဝန္ယူ ေျဖရွင္းေပးသြားတယ္။ သူ႔ကားနဲ႔ ၀သန္ရယ္ ၀သန္႔ အေမနဲ႔ အမရယ္ကို မႏၱေလး လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ၀သန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုက္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ၀သန္႔ အေမရဲ့ ျပႆနာေကာင္လို႔ ေျပာေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဥပကၡာ ျပဳျပီး လိုက္သြားခ်င္ေပမဲ့ အဲ့ဒီေန႔ည အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ တညလံုး စဥ္းစားေနမိတယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘဝကို ဘာအာမခံခ်က္မွ မေပးႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္၊ အခုလို ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႔ဘဝ လံုျခံဳမႈကို ကြ်န္ေတာ္ မေပးႏိုင္ဘူး။ သိမ္ငယ္စိတ္တစ္ခု ဝင္လာတယ္။ ငါသူနဲ႔ မထိုက္တန္ပါဘူး လို႔။ ေနာက္ရက္မနက္ သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၀သန္ အေမက အတည္ျပဳေပးလိုက္တယ္။ ၀သန္ က ေဆးအရွိန္နဲ႔ အိပ္ေနတုန္း။ မင္းလဲ ေက်ာင္း မျပီးေသးဘူး။ ေက်ာင္းျပီးရင္လဲ မင္းမိသားစုကို တလွည့္ ျပန္ၾကည့္ရအံုးမွာ။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ နားလည္ရင္ အန္တီ့သမီးကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္ တဲ့။ ၀သန္႔ အေမက ေျပာတယ္။ ၀သန္ ႏိုးလာရင္သာ ကြ်န္ေတာ္ လာသြားတယ္။ မႏၱေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မလိုက္ႏိုင္ဘူးသာ ေျပာထားေပးပါ ဆိုျပီး ၀သန္႔ အႏိုးကို မေစာင့္ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ၀သန္ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ယံုထားတယ္။ အဆက္အသြယ္မရွိေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ၀သန္ အျမဲ ရွိသလို ၀သန္႔ ရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ ရွိေနမယ္လို႔ ယံုထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ျပည္ကေန ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ ျမိဳ႔ကေလးက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ၀သန္ စကၠန္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ တဲ့။ မယံုႏိုင္ဘူး။ စာေမးပြဲ နီးေနတဲ့ၾကားက ျမိဳ႕ကို ျပန္ျပီး ေသခ်ာစံုစမ္းခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဟုတ္ေနတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေကာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေတြ ၀သန္႔ အတြက္ ကတိေပး ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ထဲက ေဝဒနာကို က်ိတ္ခံျပီး ေက်ာင္းစာပဲ ဖိလုပ္ေနခဲ့တယ္။ စာေမးပြဲ ျပီးေတာ့ အိမ္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္မွာပဲ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ ပလာဇာတစ္ခုမွာ ၀သန္ နဲ႔ စကၠန္းတို႔ကို ေတြ႕တယ္။
မိန္းမရျပီး ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားျပီဆို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀သန္ ကေမးတယ္
အာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူေျပာလဲ ဆိုေတာ့ ၀သန္ က (---) တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀သန္ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မအံ့ေဩာေတာ့ပါဘူး။
၀သန္ တို႔ေရာ ရန္ကုန္ အလည္လာၾကတာလား ေမးေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ ခန္းဝင္ပစၥည္း လာ၀ယ္ဖို႔ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနတာ လို႔ စကၠန္းကေျဖတယ္။ ဟန္မေဆာင္တတ္တဲ့ ၀သန္႔ မ်က္ႏွာက ညိဳေနျပီ။ စကၠန္းက ခဏ ေရအိမ္သြားလိုက္အံုးမယ္ ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အေအးဆိုင္မွာ ထားခဲ့တယ္။ တမင္ ေရွာင္ေပးမွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိပါတယ္။ ၀သန္႔ အေပၚ အင္မတန္ ခ်စ္သလို သေဘာထား ျပည့္ဝလြန္းတဲ့ စကၠန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။
၀သန္ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကားထားတာ ၾကာလွျပီ လို႔ ေျပာထြက္ေတာ့မဲ့ စကားေတြကို ျပန္မ်ိဳခ်လိုက္တယ္။ ရီေဝေၾကကြဲေနတဲ့ ၀သန္႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ မညာခ်င္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ညာလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ လက္ထပ္ျပီးရင္ ႏိုင္ငံျခား ထြက္မလို႔ စီစဥ္ေနတာ။ ၾကိဳးစားေနတုန္းပါပဲဗ်ာ ဆိုေတာ့မွ ၀သန္ က က်လုလု သူမရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္ထိန္းလိုက္ပါတယ္။
၀သန္႔  မဂၤလာေဆာင္ကို မဖိတ္ေတာ့ဘူေနာ္။ သူ႔မဂၤလာေဆာင္လဲ ၀သန္ လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး
လႈပ္ခတ္ေနတဲ့ ၀သန္႔ ရဲ႕ ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ၾကားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာဗ်ာ။ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္း ထားရလြန္းလို႔ ရင္ထဲက ကလီစာေတြ ေျပာင္းျပန္ လွန္ထြက္ေတာ့မဲ့ အတိုင္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ၀သန္က ခုခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတုန္း။ အဲ့ဒါ ကြ်န္ေတာ္ အခံစားရဆံုးပဲ။ ၀သန္႔အေပၚ ဒီေလာက္ စိတ္ဒုကၡ ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀သန္ စိတ္မနာခဲ့ဘူး။
ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ အခ်စ္သက္သက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ၀သန္႔ ရဲ့ အခ်စ္ေတြကို ေလးစားတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ခ်စ္တယ္လို႔ ခဏ ခဏ ေျပာျပေနစရာ မလိုဘဲ စိတ္ထဲ ႏွလံုးသားထဲက အလိုလို ခံစားနားလည္လို႔ ရတဲ့ ဘာသာေဗဒ တစ္ခုပါ။ အခ်စ္ဟာ စြန့္လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္း လို႔ ၀သန္က သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။


အင္း။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခ်စ္ေတြ သိပ္ေပါတဲ့ လူပဲ လို႔ ထင္ေန ၾကေတာ့မွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ရင္ဖြင့္လက္စနဲ႔ ဆက္ဖြင့္ျပ ပါရေစေတာ့။

ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုသားထဲကို တတိယေျမာက္ ေရာက္လာတဲ့ မိန္းခေလးက ဟန္နီ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေအာင္စာရင္း ကပ္မယ္ သတင္းၾကားလို႔ ေက်ာင္းမွာ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ ဟန္နီ႔ကို စေတြ႔ဖူးတယ္။ အလုပ္ဝင္ေတာ့ ရံုးခ်ဳပ္က ေဆာက္လက္စ တိုက္ေတြကို သြားျပီး ၾကီးက်ပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္။ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ေအာ္ဇီတစ္ေယာက္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အဲ့ဒီ siteေတြမွာ အလုပ္ စဝင္တဲ့အခ်ိန္၊ အဲ့ဒီ ေအာ္ဇီကလဲ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္နဲ႔ ေရာက္လာခ်ိန္။ ေနာက္ပိုင္း သူ တာဝန္ယူရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ အတြင္းေရးမႈး တစ္ေယာက္ ခန့္လိုက္တယ္။ အစည္းအေဝး မွာ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ သူ႔အတြင္းေရးမွဴးက ဟန္နီ ျဖစ္ေနတယ္။ ဟန္နီေရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာ ျမင္ျမင္ခ်င္း မွတ္မိၾကတယ္။ တစ္ခါပဲ ေတြ႕ဖူးေပမဲ့ ေက်ာင္းက ဆိုတဲ့ အသိက သူငယ္ခ်င္းလို ရင္းႏွီးနွင့္ေနခဲ့ျပီ။ တစ္ေနရာထဲမွာ အလုပ္ အတူတူ တြဲလုပ္ရတယ္ ဆိုေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က site ထဲမွာ၊ ဟန္နီက ရံုးမွာ။ အစည္းအေ၀း ရွိမွ ဆံုျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေန႔စာကို အျမဲ အတူ စားျဖစ္တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိလာေတာ့ ဟန္နီ႕ကို ေလးစား လာတယ္။ ဟန္နီက အလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။ လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ တာဝန္ေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္တတ္တယ္။ လက္ေတြ႕က်တယ္။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေလာကကို သူဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ တာဝန္ ထမ္းႏိုင္မလဲ အျမဲေတြးတယ္။ ဘဝရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးမားတယ္။ လက္ေအာက္ငယ္သား ေတြအေပၚမွာ ၾကင္နာ ေစာင့္ေရွာက္ တတ္တယ္။ မိန္းခေလး တစ္ေယာက္ရဲ႔ ရွိသင့္တဲ့ သိကၡာ၊ မာနေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္။ သူေဌးသမီး ဆိုျပီး အဆင့္အတန္းလဲ မခြဲျခားတတ္ဘူး။ လူတစ္ဖက္သားကို တန္ဖိုးထား ေလးစားမႈ ေပးတတ္တယ္။ အင္း၊ ေျပာရရင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ဟန္နီနဲ႔က တျခားစီ။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္ကို စနစ္တက် မလုပ္တတ္ဘူး။ ရည္မွန္းခ်က္လဲ ဟန္နီေလာက္ မၾကီးဘူး။ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ တန္ဖိုးထားရ ေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ခံစားခ်က္ကို ဦးစားေပးတယ္။ ေပ်ာ့ညံ့တယ္။ ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းခ်င္တဲ့သူမ်ိဳး။ ဟန္နီ ေလးစား အထင္ၾကီးစရာ တကြက္မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဟန္နီက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း အင္မတန္ ပီသပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဟန္နီက အင္မတန္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ စေတြ႔တဲ႔ေန႔က ေအာင္စာရင္းကပ္မဲ့ေန႔ရဲ့ ရက္စြဲကို အတိအက် မွတ္မိရံုမကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာဝတ္ထားတယ္ ဆိုတာပါ မွတ္မိတယ္။ သူဘာဝတ္ထားလဲ ေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိဘူး။ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလး ဝတ္ထားတာ၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလးနဲ႔ လွတာ အဲ့ဒါပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ဟန္နီက အဲ့ဒါကို မေက်နပ္သလို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေတြ႔တာ အစည္းအေဝးမွာ မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အခါဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး တဲ့။ အဲ့ဒီမတိုင္ခင္ တစ္ခါ ဆံုေသးတယ္ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ သူ႔ကို အေရးမထားဘူးလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေကာ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒီလိုလဲ မွတ္ဥာဏ္ တံုးပါ ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးတတ္တဲ့ ဝါသနာ တစ္ခုေတာ့ တူတယ္။ ဟန္နီရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ေတာ့ စကားလံုး ေရြးခ်ယ္မႈေကာ၊ အေတြးအေခၚေရာ အင္မတန္ ေကာင္းတာ။ ရင့္က်က္တဲ့ သူမရဲ႔ စိတ္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာေတြက ဟန္နီ႔ ကဗ်ာေတြလို မေလးနက္ဘူး။ စကားလံုး ေတြလဲ မလွပဘူး။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးေတြ။ ေပးဖတ္ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မဟုတ္ပဲလဲ ဖုန္းဆက္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ Site ထဲကေန ျမိဳ႔ထဲမွာရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရံုးခ်ဳပ္ကို ညေနတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ျပီး အလုပ္အေနအထားကို သတင္းပို႔ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရံုးကိုေရာက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းကဝင္ျပီ။ အလုပ္အား၊ ဖုန္းလဲ အားတယ္ဆို စကား ေျပာျဖစ္ၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရံုးမွာေတာင္ ဖုန္းက်ဴႏိုင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေျပာင္တစ္ခု ရလာတဲ့ အထိေပါ့ဗ်ာ။ ဟန္နီလဲ ဘာထူးလဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ အခန္းတံခါးပိတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာမဟုတ္ စာမဟုတ္ စာအတို အပိုင္းအစေတြ တိတ္တိတ္ ခိုးဖတ္ေတာ့တာ။ အရင္လို အိမ္ေရာက္တာနဲ့ တအိမ္လံုးကို ပတ္ျပီး ခေလးလုပ္ျပီး ခြ်ဲေနတဲ့ သူက အဲ့ဒီလို အခ်ိဳးေျပာင္းေနတာ အိမ္သားေတြ ရိပ္မိတဲ့အထိ။ ဟန္နီက အျပင္မွာ လူၾကီးဆန္သေလာက္ အိမ္မွာေတာ့ အရမ္း ခေလးလုပ္တယ္။ ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးတတ္တယ္ေလ။ မိဘေတြ အလစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ့မို႔ ဖုန္းေျပာေနျပီဆိုရင္လဲ ဟန္နီ႔ေမာင္ေလးက သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာေပမဲ့ ခိုးခ်စ္ရသူေလး ရွိဖူးတယ္ ဆိုျပီး ဒီဘက္က ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေအာင္ ေအာ္ဆိုေနေသးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔မေတြ႕ရရင္ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သံေယာဇဥ္ေတြ ၾကီးလာေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ ဖုန္းအၾကာၾကီး ေျပာၾကတယ္။ ေတြ႔မွ မေတြ႕ရတာကိုး။ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ရီးစားမထားဖူးတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ခ်ာတိတ္ေလးလို ရင္ခုန္ေနခဲ့တာ ျပန္ျမင္ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကည္ႏူးလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာ ဟန္နီ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရေတာ့မယ္တဲ့။ ခြဲရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလာင္ျမိဳက္ေနတယ္။ ဟန္နီကို သူငယ္ခ်င္းထက္မကတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ့ ခ်စ္ေနမိျပီ ဆိုတာ ကိုလဲ ေသခ်ာသိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ အိပ္မက္ထဲေတာင္ ကြ်န္ေတာ္က ထည့္မက္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား မရွိဘူးေလ။ ရတဲ့လစာေလးထဲက အိမ္ကို ပို႔ႏိုင္ေအာင္ ခ်စ္ကုပ္ေခြ်တာေနရတာ၊ လကုန္ရက္ နီးလာရင္ ေန႔စာနဲ့ ညစာ ေပါင္းစားေနရတဲ့ ဘဝ။ ဟန္နီနဲ႔ အတူ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ရင္ထဲမွာ ခံစားရျပန္တယ္။ စိတ္ ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေရးျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ ၀တၳဳတိုေလးက ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဟန္နီကေတာ့ အရင္လို ေပးဖတ္ေနက် စာေတြ ကဗ်ာေတြလို႔ ထင္ျပီး ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ဖြဲ႕ထားတဲ့ စာေတြ ျဖစ္ေနတာ သိသြားတယ္။ ဟန္နီ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သူအသိခဲ့ဆံုးပါ။ အဲ့ဒီ ဝတၳဳတိုေလးမွာ ဟန္နီ ေနာက္ဆံုး ေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါတယ္။ ကဗ်ာက အလြတ္မရေတာ့ဘူး။ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္က သူ ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ပ်ံသန္းေနရင္း ပန္းတိုင္ကို ျမင္လို႔ ေဘးက အေဖာ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အေဖာ္ေလးက ဟိုးအေဝးၾကီးမွာ သူ႔ကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းပါ။
ႏိုင္ငံျခား ထြက္ရေတာ့မဲ႔ ရက္ေတြ နီးလာေတာ့ အလုပ္ကေန ထြက္သြားတယ္။ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတဲ့ ၾကားက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခ်ိုဳ႕ကို ေပးခဲ့တယ္။ ဟန္နီ မသြားခင္ တစ္ပါတ္အလိုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို D-Form ရံုးေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနမယ္။ လာခဲ့ပါ လို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚတာနဲ့ site ထဲကေန ခြင့္ယူျပီး အေျပးအလႊား သြားေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနားက တိုက်ိဳ ၾကက္ေက်ာ္ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေန႕႔စာ လိုက္ေကြ်းတယ္။ အခြင့္အေရး ယူတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အေျဖ ေတာင္းေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟန္နီ တြက္ျပတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို နားေထာင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ ရင္ေလးသြားတယ္။ တစ္လမွာ ေငြတစ္ေထာင္ေတာင္ မစုႏိုင္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္က သိန္းဆယ္ခ်ီ မကတဲ့ ေငြပမာဏကို ဘယ္လို သြားရွာႏိုင္မလဲေနာ္။ အေျဖကို သိျပီးသား ေပမဲ့ ဒီကို ျပန္လာဖို႔ စိတ္မကူးဘူးလား ေမးေတာ့ ခဏေတာ့ ျပန္လာလည္မယ္ေလ တဲ့။ သူမရဲ႔ အသိပညာ၊ အတတ္ ပညာေတြကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ အသံုးခ်လို႔ ရတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ ဟန္နီက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တကယ္ကို ေဝးသြား ခဲ့ေတာ့မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္က ဟန္နီ စံထားထားတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို အမွတ္မွီမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ လို႔ ေမးဖူးတုန္းက အင္း လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို ျပန္သြား သတိရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အေျဖေတာင္းဖို႔ စိတ္ကူးကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါတယ္။
ဘာေတြ ေျပာခ်င္လဲ။ ေျပာစရာ ရွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနာ္
ကြ်န္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္သန္းက လက္သည္းကို သူ႔လက္ညိႈးနဲ႔ တို႔လိုက္ရင္း ေတြေဝေငးငိုင္သြားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးသြားခဲ့ျပီ။
ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဟန္နီေရာ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ ေငးငိုင္သြားတာက သူမျဖစ္သြားလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ့္ လက္သန္းကို ထိထားတဲ့ သူမရဲ႔ လက္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဟန္နီရဲ႕ လက္ကေလးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ခ်င္ စိတ္ေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းထားရတယ္။ အိေျႏၵသိကၡာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ဟန္နီ႔အေပၚ ဘာတစ္ခုမွ အခြင့္အေရး မယူရက္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ အၾကာၾကီး ထိုင္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဟန္နီ မသြားခင္ ေလးရက္ အလိုမွာ ထင္မွတ္မထားတာ တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အဘြားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ေနျပီ။ အသက္မွီခ်င္ရင္ ျပန္လာပါ လို႔ အိမ္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ဟန္နီ႔ကို ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ကတိေပးထားျပီးမွ ကတိပ်က္ရေတာ့မယ္။ အိမ္က ဖုန္းခ်ခ်သြားခ်င္း ဟန္နီကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေတာ့ ကလဲ့စားေခ်တာလား တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာလဲ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဟန္နီက ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ ခ်န္ထားခဲ့ရမဲ့သူ၊ ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို အရင္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ ခ်န္ထားျပီး အိမ္ျပန္မွာ ေၾကာင့္ပါ။
အိမ္ အျပန္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေရႊဘံုေပၚမွာ ေပ်ာ္ပါ ဟန္နီ(ေနျခည္)၊ အေမွာင္ေတြအလယ္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ထားျပီး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို အထပ္ထပ္ဆိုရင္း ေၾကေၾကကြဲကြဲ။
အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက အင္တာနက္ဆိုတာ ၾကားဖူးရံုက လြဲျပီး နားမလည္။ အီးေမးလ္ဆိုတာလဲ မရွိ။ ဟန္နီ႔ကို ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွန္းလဲ မသိသလို သူမရဲ႕ အိမ္ကိုလဲ ဖုန္းဆက္ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဆက္အသြယ္ အၾကာၾကီး ျပတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဟန္နီကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို အေလးအနက္မထားဘူး လို႔ ထင္ေနခဲ့မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွ အေလးအနက္မထားပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေနႏိုင္တဲ့သူလို႔ သိထားတာကိုး။ ဟန္နီ သြားျပီး ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ကြ်န္ေတာ္အီးေမးလ္ စသံုးျဖစ္တယ္။ ဟန္နီနဲ႔ ျပန္ အဆက္အသြယ္ ရသလို တျခား သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔လဲ ျပန္ အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဟန္နီက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနျပီလို႔ ၾကားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔က ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လို ေမးရမယ္မွန္း မသိေပမဲ့ ဟန္နီ႔ဆီက တစ္ခုခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားခ်င္တာနဲ႔ အီးေမးလ္ပို႔ျပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတာ့ ဟန္နီ႔ဆီက စာတစ္ေစာင္ ျပန္လာတယ္။ "လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက အရမ္းဂရုစိုက္ျပီး ၾကင္နာတတ္တယ္။ ဟန္နီ႔ကို နားလည္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ" တဲ့။ တကယ္တမ္းက ကြ်န္ေတာ္ ခြင့္လႊတ္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ဒါဟာ သူမရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ပဲေလ။ တကယ္ဆို ဟန္နီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဆိုတဲ့ အေနအထားမွာပဲ ရပ္တန္႔ေနခဲ့ ၾကတာမလား။ ဟန္နီ႔ရဲ့ ျပန္စာကို ဖတ္ျပီး ေၾကကြဲ ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။

"ဒဏ္ရာေတြကေတာ့
မၾကာခင္ ျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ" ...တဲ့။
လူမမာေလးဟာလည္း
သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရွာလြန္းလို႔
ဓားေတြ...လွံေတြ... ေသြးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့...
"..တူ..
တူ....တူ..." ဆိုျပီး
ထြက္ခြာသြားတဲ့ ရထားတစ္စင္းရဲ့
ဥဩဆြဲသံ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ထဲမွာပဲ
ေလးၾကိဳးေလးဟာ
"ေထာင္းခနဲ" ျပတ္သြားပါေတာ့တယ္...
ေဩာ္.. ရံွဳးျပန္ျပီကြယ္။

ဆရာ တာရာမင္းေဝရဲ႔ ကဗ်ာေလးကို အထပ္ထပ္ ဖတ္ရင္း အခ်စ္ဆိုတာ တိုက္ပြဲတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ အရံွဳးနဲ႔ အႏိုင္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုလဲ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ဘဝ ျမင့္မားတိုးတက္တာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာျမင္ရရင္ ေက်နပ္ေနတယ္ လို႔ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ မေက၊ ၀သန္၊ ဟန္နီ အားလံုး သားသမီးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ မေက ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပရွာဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရြဲ႔တိုက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို တြဲဲရင္း တကယ္ အိမ္ေထာင္ က်သြားခဲ့တယ္။ သားေလး တစ္ေယာက္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရျပီးမွ အိမ္ေထာင္ကြဲသြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမိဳ႔ကေလးကို ခဏ ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ခေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေတြ႕တယ္။ နင့္ကို အခုလို ျမင္ရတာ ငါအရမ္း ဝမ္းသာတယ္။ မိန္းမ မယူေသးပဲ ဒီအခ်ိန္အထိ နင့္မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာ ငါ ဂုဏ္ယူတယ္ တဲ့။ ထံုးစံအတိုင္း စကားေတြ အားရပါးရ ေျပာသြားတယ္။ မေက ကေတာ့ သူ႔ဘဝကို သူ ေက်နပ္ေနပံု ရပါတယ္။
၀သန္ ကေတာ့ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရေနျပီ။ ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိေနျပီ။ ဟား၊ သမီးေလးက ခ်စ္စရာေလးဗ် လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ ၀သန္ နဲ႔ ခြ်တ္စြပ္ပဲေလ။ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေစာင့္၊ သမီးေလးနဲ႔ ေပးစားမယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေနာက္ေနေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မက်တာ ဘယ္နားကေန သိသြားလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေဘးမွာ ျပံဳး ျပံဳး၊ ျပံဳးျပံဳးနဲ့။ သူ႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ၀သန္႔ ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး ရိပ္ေတြက ဟိုးတုန္းကထက္ ပို သိပ္သည္းလာတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဟန္နီကေတာ့ သားေလး တစ္ေယာက္ ေမြးျပီး ကတည္းက အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ ထင္ရဲ့။ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ၾကတာ ၾကာျပီ။ တခါတေလ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔ရင္ အရင္လို ေဟး၊ လူပ်ိဳၾကီး မစြံေသးဘူးလား ဆိုတဲ့ အေျဖရ ခက္တဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ေတာင္ မစ မေနာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သားဦးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြ ခုလို ဘဝမွာ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ ဝမ္းလဲ သာတယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြလို အခင္အမင္ မပ်က္တာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။ အျမဲတမ္း လႈပ္ရွားေရႊ႕လ်ား ေနတယ္။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခေတြရဲ႕ သဘာဝေပၚ မူတည္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပင္လယ္ၾကီးကို ရွဳျမင္ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈျခင္းကေတာ့ မတူၾကဘူးတဲ့။ ငပလီရဲ႔ အလွ၊ ေငြေဆာင္နဲ႔ ေခ်ာင္းသာတို႔ရဲ႕ အလွ မတူသလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပင္လယ္ၾကီးထဲက လိႈင္းေလးတစ္ခုေလာက္ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ လိႈင္းကေလးက ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ ရပ္နားရမွာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ လိႈင္္းကေလး ျဖတ္သန္းလာရာ လမ္းက ကြ်န္းေတြ ထူထပ္လြန္းလို႔ ကမ္းေျခကို မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး။
အခုလတ္တေလာမွာ ကမ္းေျခဆိုတဲ့ ရပ္နားစရာ ေနရာေလး ေရာက္ျပီ ထင္ေနတုန္း ကြ်န္းတစ္ခုက ခံေနျပန္လို႔ လိႈင္းကေလးလဲ ျပိဳကြဲရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စတုတၳေျမာက္ ေလျပည္ကေလး က ရွည္လ်ားတဲ့ မွာတမ္းစာ တစ္ေစာင္နဲ႔ ကြ်န္းကေလးမွာ ေျခရာ ခ်န္ထားခဲ့ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆံုႏိုင္ေအာင္ ေဝးတဲ့ ခရီးတစ္ခုကို အျပီးတိုင္ ထြက္သြားခဲ့ျပန္ပါျပီ။ အဲ့ဒီ မွာတမ္းစာေလးကို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြ ျပန္ေဆာက္တည္ရာ ရမွပဲ မိတ္ေဆြ တို႔နဲ႔ မွ်ေ၀ခံစား ခ်င္ပါေသးတယ္။


(ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္။ လိႈင္းကေလးလို႔ ယူဆထားေပလို႔။ ပင္လယ္ၾကီးလို႔သာ ယူဆထားရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး လို႔ ေတာ့ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္နားရမဲ့ ရင္ခြင္ကမ္းေျခတစ္ခု ရွိေနမွာကို ယံုၾကည္ဆဲပါ။)

ခ်စ္ၾကသူတိုင္း ရာသက္ပန္ မခြဲစတမ္း ေပါင္းသင္း ခ်စ္ခင္ ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
ေရးသားသူ -မိုးကုတ္သား