မေန႔ကမွ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ စံုတြဲ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရထား အတူတူ စီးျပီး ျပန္လာမိတာကပဲ မွားေလသလား။ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲႏွစ္ဦး.... ခ်စ္ၾကည္ႏူးေနတာ ျမင္ေနရတုန္းကေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေသအခ်ာပါ။ ကိုယ့္အိမ္ သူ႔အိမ္ ျပန္ဖို႔လမ္းခြဲတဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားေတာ့မွ ျဗဳန္းခနဲ အထီးက်န္တဲ့ စိတ္ေတြက ႏိုးထလာခဲ့သည္။
“ ဟားးး....”
သက္ျပင္းေမာကို ဖြဖြ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း.... “မထူးဆန္းပါဘူး” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားျခင္း ဆိုတာ ဘာသာ သိေနျပန္သည္။ ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုပဲ အားတင္းထားေပမဲ့ ဒီလမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ပိုလို႔ လြမ္း... လြမ္းေနမိေနခဲ့တာ....။ အရင္ကလိုနင့္နင့္နဲနဲ မ်က္ရည္ဝဲမတတ္ မနာက်င္တတ္ေတာ့ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ အခုလို ညမ်ိဳးေတြမွာေပါ့........။
ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးစြာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးသည္ ခုေတာ့ သိပ္ကို ေျခာက္ေသြ႕ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ခ်ိဳျမိန္ယစ္မူးခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းေတြက မာယာေတြတဲ့လား...။ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ေသး...။ ေဘးမွာ အတူရွိမေနႏိုင္ေတာ့ေသာ သူမကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာျဖင့္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္လို လြင့္ေမ်ာစိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းလာရေသာ ညေတြက ၾကာရွည္ေနခဲ့ျပီ။
တီတီတာတာ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့ရင္တစ္ခြင္လံုးကို သိမ္ေမြ႕ေသာ ငလ်င္တစ္ခု ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ေသာ အျပံဳးမ်ား..၊ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံမ်ား.......၊ အရာရာအားလံုးသည္ မိုးသားေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္မ်ားလို လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားခဲ့ၾကျပီ။
သူမထံမွ ယုယၾကင္နာမႈမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးမႈမ်ား.. ေနာက္ျပီး အခ်စ္ေတြ.... “ရူးမတတ္ ခ်စ္ရပါတယ္” ဆိုေလခဲ့ေသာ သူမ၏ အခ်စ္ေတြေလ.... ဒါေတြကို သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ရွာေဖြလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုတာ ရွိမေနေတာ့ဘူးးးး...။
ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ... မက္ေမာခဲ့ေသာ သူမ၏ အနမ္းမ်ားကို သတိရမိေတာ့ လူက လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေအာင္ ဒူးေတြ ေခြညႊတ္က်ခ်င္လာသည္။
သူမႏွင့္ အတူ ျဖတ္သန္းေနက် တံတားေလးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ..။ အဲ့ဒီ တံတားေလးကို မျဖတ္ခင္ ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပၚမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုခံုတန္းေလးရွိရာသို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚသြားရင္း ခံုေလးနားေရာက္ေတာ့ လူက အရုပ္က်ိဳးျပတ္....။
ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးကလည္း အရင္လို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကို လန္းဆန္းႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့...။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့.. သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညခ်မ္းေတြကို ေအးေအးလူလူ၊ ေနာက္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူထိုင္ျပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီေနတတ္တဲ့....၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ေမွးစက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့...... သူမရဲ႕ နဖူး၊ သူမရဲ႕ပါးျပင္ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး.. ညင္သာဖြဖြ နမ္းရိႈက္ခဲ့ဖူးတာ။ တခါတရံမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီ အနမ္းေတြ နယ္ကြ်ံမိရင္ေတာ့ “ကိုကိုေနာ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ သိပ္ကဲမေနနဲ႔” ဟု သူမက စိတ္ဆိုးတတ္ေသးသည္...။ ထိုအခါတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သူမ၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ဆြဲဖြကာ “ကို္ယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ္နမ္းတာပဲကြာ၊ ေနာက္ျပီး ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သူမွ ဒီနားလာ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူး” လို႔ ဆင္ေျခေပးလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲ အရည္ေဖ်ာ္ခ်တတ္ေသာ မ်က္ေစာင္းလွလွကို စူတူတူႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အတူ သူမက ေပးေလသည္။
“အသည္းယားေအာင္ မလုပ္နဲ႔”
အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္က အံၾကိတ္ကာ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူမက မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အုပ္ကာ သေဘာက်စြာ ရယ္တတ္ပါသည္။
သူမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကိုပါ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ၾကားမိေတာ့မွ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ် မရွိ..။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ...။
“ ဟားးး....”
ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္း သူမထံပါး စီးေမ်ာသြားေသာ စိတ္ေတြကို ကေသာကေမ်ာ လိုက္သိမ္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမိသည္။
လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလး... ရယ္.......။ အရာရာ ယံုၾကည္ထားမိခဲ့သမွ် ႏွလံုးသားေတြ တဖဲ့ဖဲ့ေၾကြေအာင္ တမင္လုပ္ရက္ခဲ့ေလသလား...။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ေဝဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံစားရင္း အလြမ္းေတြသာ ကို္ယ့္အေဖာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။
ႏွလံုးသား ဒဏ္ရာကို အစားထိုးတစ္ခုနဲ႔ေရာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္မတဲ့လား.....။
နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြတိုင္းမွာ သူမက ပါေနသည္။ ဖတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာလဲ သူမကို ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ စာေတြေရးျဖစ္ရင္လဲ သူမ အေၾကာင္းေတြပဲ။ အလုပ္ လုပ္ေနလဲ သူမပံုရိပ္ေတြက တဝဲလည္လည္..။ စားလဲ ဒီစိတ္၊ သြားလဲ ဒီစိတ္... ဒီလိုနဲ႔ လူလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။
စိတ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေလ.. ပိုတင္းက်ပ္လာေလ........။
နာက်ည္းပစ္လိုက္စမ္း...၊ ေမ့ပစ္လိုက္စမ္း... ဘယ္လိုပဲ စိတ္အားတင္းတင္း... တစ္ခ်ိန္က သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသာ တမ္းတလြမ္းေမာလို႔..။ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အသိအာရံုေတြ အတံုးအရံုး က်ဆံုးလို႔...။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာလဲ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို သူမရွိရာ အတိတ္ေတြထဲသာ လြင့္ေမ်ာေနေတာ့တယ္။ ဒီလမ္းေလးထဲကို ျဖတ္သန္းလာရတိုင္း........၊ ဒီခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနမိတိုင္း.... အရင္လို ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္လြမ္းကာ ေျဖ မေျပသာႏိုင္ခဲ့....။
“ ဟားးး....”
ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ စိုစြတ္စ ျပဳလာတဲ့ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ တူးတူးခါးခါး နာက်ည္းေနေပမဲ့ တိတ္တဆိတ္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ေသာ သူမကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မနာက်ည္းႏိုင္ပါ။
ခုေတာ့ အလြမ္းေတြမစဲ.. တစ္ေယာက္တည္း... တစ္ကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္း.......
“အရင္လို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြကို လြမ္းတယ္........”
“ ဟားးး....”
သက္ျပင္းေမာကို ဖြဖြ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း.... “မထူးဆန္းပါဘူး” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားျခင္း ဆိုတာ ဘာသာ သိေနျပန္သည္။ ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုပဲ အားတင္းထားေပမဲ့ ဒီလမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ပိုလို႔ လြမ္း... လြမ္းေနမိေနခဲ့တာ....။ အရင္ကလိုနင့္နင့္နဲနဲ မ်က္ရည္ဝဲမတတ္ မနာက်င္တတ္ေတာ့ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ အခုလို ညမ်ိဳးေတြမွာေပါ့........။
ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးစြာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးသည္ ခုေတာ့ သိပ္ကို ေျခာက္ေသြ႕ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ခ်ိဳျမိန္ယစ္မူးခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းေတြက မာယာေတြတဲ့လား...။ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ေသး...။ ေဘးမွာ အတူရွိမေနႏိုင္ေတာ့ေသာ သူမကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာျဖင့္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္လို လြင့္ေမ်ာစိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းလာရေသာ ညေတြက ၾကာရွည္ေနခဲ့ျပီ။တီတီတာတာ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့ရင္တစ္ခြင္လံုးကို သိမ္ေမြ႕ေသာ ငလ်င္တစ္ခု ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ေသာ အျပံဳးမ်ား..၊ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံမ်ား.......၊ အရာရာအားလံုးသည္ မိုးသားေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္မ်ားလို လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားခဲ့ၾကျပီ။
သူမထံမွ ယုယၾကင္နာမႈမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးမႈမ်ား.. ေနာက္ျပီး အခ်စ္ေတြ.... “ရူးမတတ္ ခ်စ္ရပါတယ္” ဆိုေလခဲ့ေသာ သူမ၏ အခ်စ္ေတြေလ.... ဒါေတြကို သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ရွာေဖြလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုတာ ရွိမေနေတာ့ဘူးးးး...။
ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ... မက္ေမာခဲ့ေသာ သူမ၏ အနမ္းမ်ားကို သတိရမိေတာ့ လူက လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေအာင္ ဒူးေတြ ေခြညႊတ္က်ခ်င္လာသည္။
သူမႏွင့္ အတူ ျဖတ္သန္းေနက် တံတားေလးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ..။ အဲ့ဒီ တံတားေလးကို မျဖတ္ခင္ ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပၚမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုခံုတန္းေလးရွိရာသို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚသြားရင္း ခံုေလးနားေရာက္ေတာ့ လူက အရုပ္က်ိဳးျပတ္....။ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးကလည္း အရင္လို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကို လန္းဆန္းႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့...။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့.. သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညခ်မ္းေတြကို ေအးေအးလူလူ၊ ေနာက္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူထိုင္ျပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီေနတတ္တဲ့....၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ေမွးစက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့...... သူမရဲ႕ နဖူး၊ သူမရဲ႕ပါးျပင္ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး.. ညင္သာဖြဖြ နမ္းရိႈက္ခဲ့ဖူးတာ။ တခါတရံမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီ အနမ္းေတြ နယ္ကြ်ံမိရင္ေတာ့ “ကိုကိုေနာ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ သိပ္ကဲမေနနဲ႔” ဟု သူမက စိတ္ဆိုးတတ္ေသးသည္...။ ထိုအခါတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သူမ၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ဆြဲဖြကာ “ကို္ယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ္နမ္းတာပဲကြာ၊ ေနာက္ျပီး ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သူမွ ဒီနားလာ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူး” လို႔ ဆင္ေျခေပးလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲ အရည္ေဖ်ာ္ခ်တတ္ေသာ မ်က္ေစာင္းလွလွကို စူတူတူႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အတူ သူမက ေပးေလသည္။
“အသည္းယားေအာင္ မလုပ္နဲ႔”
အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္က အံၾကိတ္ကာ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူမက မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အုပ္ကာ သေဘာက်စြာ ရယ္တတ္ပါသည္။
သူမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကိုပါ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ၾကားမိေတာ့မွ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ် မရွိ..။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ...။
“ ဟားးး....”
ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္း သူမထံပါး စီးေမ်ာသြားေသာ စိတ္ေတြကို ကေသာကေမ်ာ လိုက္သိမ္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမိသည္။
လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလး... ရယ္.......။ အရာရာ ယံုၾကည္ထားမိခဲ့သမွ် ႏွလံုးသားေတြ တဖဲ့ဖဲ့ေၾကြေအာင္ တမင္လုပ္ရက္ခဲ့ေလသလား...။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ေဝဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံစားရင္း အလြမ္းေတြသာ ကို္ယ့္အေဖာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။
ႏွလံုးသား ဒဏ္ရာကို အစားထိုးတစ္ခုနဲ႔ေရာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္မတဲ့လား.....။
နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြတိုင္းမွာ သူမက ပါေနသည္။ ဖတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာလဲ သူမကို ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ စာေတြေရးျဖစ္ရင္လဲ သူမ အေၾကာင္းေတြပဲ။ အလုပ္ လုပ္ေနလဲ သူမပံုရိပ္ေတြက တဝဲလည္လည္..။ စားလဲ ဒီစိတ္၊ သြားလဲ ဒီစိတ္... ဒီလိုနဲ႔ လူလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။
စိတ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေလ.. ပိုတင္းက်ပ္လာေလ........။
နာက်ည္းပစ္လိုက္စမ္း...၊ ေမ့ပစ္လိုက္စမ္း... ဘယ္လိုပဲ စိတ္အားတင္းတင္း... တစ္ခ်ိန္က သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသာ တမ္းတလြမ္းေမာလို႔..။ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အသိအာရံုေတြ အတံုးအရံုး က်ဆံုးလို႔...။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာလဲ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို သူမရွိရာ အတိတ္ေတြထဲသာ လြင့္ေမ်ာေနေတာ့တယ္။ ဒီလမ္းေလးထဲကို ျဖတ္သန္းလာရတိုင္း........၊ ဒီခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနမိတိုင္း.... အရင္လို ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္လြမ္းကာ ေျဖ မေျပသာႏိုင္ခဲ့....။
“ ဟားးး....”
ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ စိုစြတ္စ ျပဳလာတဲ့ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ တူးတူးခါးခါး နာက်ည္းေနေပမဲ့ တိတ္တဆိတ္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ေသာ သူမကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မနာက်ည္းႏိုင္ပါ။
ခုေတာ့ အလြမ္းေတြမစဲ.. တစ္ေယာက္တည္း... တစ္ကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္း.......
“အရင္လို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြကို လြမ္းတယ္........”
_______________________________________________
ဝန္ခံခ်က္။ ။ “ေဇာ္ဝင္းထြဋ္” ရဲ႕ “အထီးက်န္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ခံစား ေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ MP3 ကို ဒီမွာ 01 A Htee Kyan.mp3 သြားနားေထာင္လို႔ ရသလို ေအာက္မွာလဲ ဖြင့္ျပီး နားဆင္လို႔ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
|
ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား
မိုးကုတ္သား
ၾကည့္မိၾက၊ ေတြးမိၾကလား မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က 'V' ပံုသဏၭာန္ ပ်ံသန္း ေနၾကတာေလ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလို႔ အဲ့ဒီလို ပ်ံသန္း ေနၾကတာလဲ။ သိပၸံနည္းက် ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငွက္ တစ္ေကာင္ ခ်င္းစီက ေတာင္ပံခတ္လိုက္တိုင္း သူ႔ အေနာက္က လိုက္ပါလာတဲ့ ငွက္ေတြကို အလြယ္တကူ ပ်ံသန္းႏိုင္မဲ့ အားအဟုန္ေတြ ျဖစ္ေစတယ္။ အဲ့ဒီလို V ပံုသဏၭာန္ ပ်ံသန္းတဲ့အခါမွာ ငွက္တစ္အုပ္လံုးရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈ ႏံႈးဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ ခ်င္းစီ ပ်ံသန္း တာထက္ ၇၁ ရာခိုင္ႏံႈး ပိုျပီး ခရီး ေရာက္ေစတယ္။