ပါးစပ္ ရာဇဝင္ေလး ရွိခဲ႔ဖူးတယ္

ပါးစပ္ ရာဇဝင္ေလး ရွိခဲ႔ဖူးတယ္

ပတၲျမားမွန္ရင္ အျပစ္အနာအဆာ တစ္ခုေတာ့ ရွိစျမဲ။ အျပစ္တစ္စံုတရာမရွိ စင္းလံုးေခ်ာ ေကာင္းေနရင္ေတာ့ ဒီပတၱၿမားဟာ အစစ္မဟုတ္ႏိုင္ အတုျဖစ္ဖို႔ရာခိုင္ႏွဳန္း ပိုမ်ားတယ္ လို႔ ဆိုတတ္ၾကတယ္။
  
တခါတုန္းက သူဆင္းရဲ တစ္ေယာက္ဟာ သူရင္းငွားအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမွဳ ျပဳေနရတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတာထဲ ထင္းခုတ္သြားရင္း သစ္ဥသစ္ဖုတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဝမ္းစာအတြက္ တူးဆြ ရွာရာက အျပစ္အနာအဆာကင္းကာ အေရာင္အေသြး အင္မတန္ လွပတဲ့ စင္းလံုးေခ်ာပတၱျမား တစ္ပြင့္ကို ရခဲ႔တယ္တဲ႔။ သူဆင္းရဲဟာ ငါေတာ့ သူေဌးျဖစ္ၿပီကြ ဆိုကာ ျမိဳ႕ထဲ ဒုန္းေျပးကာ သူ အလုပ္လုပ္ရာ သူေဌးဆီကို ပတၱျမား သြားေရာင္းတယ္။ သူေဌးက အျပစ္အနာအဆာ မရွိတဲ႔ ဒီ ပတၱျမားကို အတုျဖစ္မွာ စိုးလို႔ မဝယ္ရဲဘူး။ သူ႔ မိတ္ေဆြ တျခား သူေဌးေတြ ရွိရာ လမ္းညႊန္လို႔ သူဆင္းရဲဟာ ပတၱျမားကို ကိုင္ကာ သူေဌးအိမ္ေတြ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္   လိုက္ေရာင္းလို႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ႔ လူခ်မ္းသာအိမ္ေတြသာကုန္ေရာ။ ဘယ္သူမွ မဝယ္ရဲၾကဘူး တဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ သူဆင္းရဲဟာ ျပည္တန္ ပတၱျမားကို သူ႔အသက္လို ေစာင့္ေရွာက္ကာ ဝယ္ယူမဲ့သူကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတယ္။   ဒါဟာ ျပည္တန္ပတၱျမားဆိုတာလည္း သူသိေလေတာ့ ေစ်းကို ေပါေပါပဲပဲ လည္း သူ လံုးဝ မေရာင္းေတာ့ဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ စစ္စစ္ တုတု ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရ ဝယ္ထားလိုက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူ႔ဆီ ပတၱျမား လာေတာင္းဝယ္သူေတြကိုလဲ သူလိုခ်င္တဲ႔ေစ်းမရပဲ သူဆင္းရဲဟာ လံုးဝ မေရာင္းေတာ့ဘူး။
သူ႔မွာ သူပိုင္တဲ႔ ဒီပတၱျမားကို ခိုးသူဓားျပရန္ကလည္း ေၾကာက္ေလေတာ့ အရင္လိုလဲ အပူအပင္ ကင္းကင္း မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ရွာဘူး။ သြားေလရာရာ သူ႔ ပတၱျမားကို ခါးပံုစထဲ က်စ္က်စ္ပါ ထည့္စည္းကာ အလုပ္ လုပ္ေနရင္းလည္း ဒီပတၱျမားကို ျပဳတ္က်က်န္ေလမလား  ခနခန စမ္းကာ ေန ေနရသတဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပတၱျမားကို ဝယ္ယူႏိုင္သူလဲ ရွာမေတြ႕  တေန႔ ဝယ္သူ ေပၚလာႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း ဘာ အနာအဆာမွ မရွိ စင္းလံုးေခ်ာမြတ္ေနတဲ႔ ဒီ ပတၱျမားႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရတာ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ပင္ပန္း ခ်ိနဲ႔ကာ             အိပ္ယာထဲ လဲပါေလေရာ။

အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္္ရွာတဲ႔ သူဆင္းရဲဟာ စိတ္ေတြ ေထြကာ အဖ်ားတက္ေနခ်ိန္ စိတ္ရူးနဲ႕ ငါ ခုလိုျဖစ္ရတာ နင့္ေၾကာင့္ ဆိုကာ ပတၲျမားတံုးႀကီးကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ရိုက္ခြဲပစ္လိုက္ပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ အဖ်ားဒဏ္နဲ႔ ေသဆံုးသြားသတဲ႔။

သူ႔ အလုပ္သမား ေပၚ မလာလို႔ အိမ္လိုက္လာတဲ႔ သူေဌးေရာက္လာမွ သူဆင္းရဲ ေသဆံုးသြားမွန္း သိၾကရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ တစ္ခ်ိန္လံုး လိုက္ေရာင္းေနတဲ႔ အျပစ္အနာကင္းတဲ႔ စင္းလံုးေခ်ာ ပတၱျမားတံုးဟာ ခုလို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေနေတာ့မွ ပတၱျမား အစစ္ျဖစ္မွန္း လူေတြ သိၾကေတာ့တယ္တဲ႔။

ဒါနဲ႔ သူ႔သူေဌးဟာ ကြဲေၾကသြားတဲ႔ ပတၱျမား အစိတ္အပိုင္းေတြထဲက ေရာင္းလို႔ရတဲ႔ အပိုင္းအစေလးေတြကို ေရာင္းခ်ကာ သူဆင္းရဲအတြက္ ရည္စူးကာ ေစတီေလးတစ္ဆူ ေဆာက္လုပ္ကာ လွဴဒါန္းေပးလိုက္ရသတဲ႔ကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲခဗ်ာ။

ေမတၱာျဖင့္

မိုးကုတ္သား