ကိုယ့္... ညေနခင္းမ်ားး ရဲ႕ အလင္းရွင္

ညေနခင္း တစ္ခုရဲ႕…
ေနဝင္စ ေကာင္းကင္
တစ္ဆုပ္တစ္ခဲ ဖြဖြေလးက်ဲေနတဲ့ တိမ္တိုက္တစ္ခု
အေရာင္ေတြ ေၿပာင္းလို႕ ပံုသ႑န္ေတြ ေရြ႕ေနတယ္…
ဒါေကာင္းကင္ ႀကီးရဲ႕ ရင္ခြင္ေအာက္မွာပါ…
အဆံုးအစမရွိတဲ့ သက္ရွိအိမ္မက္တစ္ခု အၿဖစ္ အသက္ဝင္ေနေလရဲ႕..။

ညေနခင္းတစ္ခုတဲ့လား။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အလင္းမဲ့ ညေနခင္းေတြဟာ ေန၀င္ပီး မိုးခ်ဳပ္ေနတတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီေကာ။

မွတ္မွတ္ရရေပါ့...။

ကိုယ္တို႔ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ရာဇ၀င္ေတြရဲ႕ အစေမာ္ကြန္းကို ေရးထိုးထားခဲ့တဲ့ မိန္ရာသီအရိပ္အာ၀ါသေအာက္က...

၁၂ လံုးတန္းလမ္းမေလးေပၚမွာ....

၂၂ ခုေျမာက္ေသာ ညေနခင္းေလးတစ္ခုဟာ ႏူးနူးညံ့ညံ့ဖူးပြင့္လို႔...။

အဲဒီ့ညေနခင္းေလးရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ..

တိမ္တိုက္ကေလးတစ္ခု...

ညင္သာဖြဖြ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့တာကို အမိအရ ပံုတူပန္းခ်ီ ေရးဆြဲဖို႔ ကိုယ္... ....

စတင္ျပီး ၾကိဳးစားမိခဲ့ေတာ့တယ္...။

တိမ္ဆိုတဲ့သေဘာကိုက အသြင္အေရာင္ ေျပာင္းတတ္တာ....

ပံုသ႑န္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္တတ္တာ....

ကိုယ္.. သိထားေပမဲ့......

အဲ့ဒီ တိမ္တိုက္တစ္ခုကို ကိုယ့္ ညေနခင္းေတြထဲမွာ တယုတယနဲ႔ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ အိပ္မက္ေတြ သီေ၀ ေစခဲ့ေတာ့တာ။

ရွိသမွ် ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ၊ တိမ္တိုက္ေတြ၊ ေနာက္ျပီး ေနမင္းပါမက်န္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို မလိုတမာ လွမ္းၾကည့္ရင္းက တိမ္ေတြ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းရတာ သူ႔ေၾကာင့္လို႔ ကိုယ္.... စြဲခ်က္ေတြ တင္ေနမိတယ္...။

အင္းေလ၊ ဘ၀ဆိုတဲ့ သက္ရွိအိပ္မက္ၾကီးထဲမွာ ဘယ္အရာေတြကေရာ တည္ျမဲေနေသးလို႔လဲ။

မတည္ျမဲျခင္းေတြၾကားမွာပဲ ကိုယ္ဟာ အလင္းရွင္ အတြက္ ရာဇဝင္္ကို ဖန္ဆင္းေရးသီေနခဲ့မိတာေလ.....

ဒီ ညေနခင္းရဲ႕
ေကာက္ရိတ္သိမ္း သီခ်င္းသံေတြႀကား
မင္းေၿခလွမ္းေတြ အတြက္
ေသြးစြန္းေနတဲ့ ငါ့ဝိဥာဥ္မီးအိမ္ေလးက လမ္းၿပလို႔
မင္းႏွဳတ္ခမ္းေပၚေရာက္ရင္ ခ်ိဳၿမမယ့္
ငါ့ရဲ႕ခါးသက္သက္ အေမာေၿပ ဝိုင္တစ္ခြက္ ရိွတယ္.

တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ရီေ၀မူးယစ္ေစတဲ့ ၀ိုင္တစ္ခြက္ဟာ မင္းပဲေပါ့။

ညေနခင္း အလုပ္ေတြျပီးဆံုးခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အိမ္အျပန္လမ္းေတြက မင္းကို ေတြ႔ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တက္ၾကြလွပလို႔...။

မင္းႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာတဲ့ စကားလံုးတိုင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ခ်ိဳျမတဲ့ ဆည္းလည္း သံစဥ္ေလးေတြ၊ တစ္ေန႔တာ အေမာကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္မဲ့ အားေဆးေတြပဲေလ။

ခါးသက္သက္ ခ်ိဳျမျမ ၀ိုင္တစ္ခြက္ကို စြဲလန္းတာမ်ိဳးထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုျပီးေတာ့ကို မင္းကို ကိုယ္က လိုအပ္ေနခဲ့သူပါ...။

ကိုယ့္ႏွလံုးေသြးေတြနဲ႔ ေလာင္စာျဖည့္ထင္းထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္း အလင္းေတြေအာက္မွာ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္ေတြ လင္းခ်င္းခဲ့ရေတာ့တာ...။

တၿဖည္းၿဖည္း… ေမွာင္ရိပ္ေတြ ပ်ိဳးလို႔
ညေရာက္ေတာ့မယ္ေလ…။
ငါ့ကို ဒီအသိေတြက လုယက္တိုက္ခိုက္ေနတယ္
ဒီလိုနဲ႔ ညေတြမွာ….
ငိုေႀကြးေနတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္ဝန္းရဲ႕
ေထာင့္စြန္းနား မင္းဝိဥာဥ္ ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္
က်လာမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက မင္းအတြက္လွပမယ့္
ညအိပ္မက္ေတြကို အလိုတက် ဖန္ဆင္ေပးဖို႔ေပါ့…

အလင္းေတြကို ၀ါးမ်ိဳစားသံုးရင္း အေမွာင္ေတြက ညနက္ထဲ ဆြဲေခၚေနၾကတယ္။

ကိုယ့္ရဲ့ မီးအိမ္ေလး မီးစာကုန္ခမ္းသြားမွာ စိုးလွပါရဲ႕.....။

ကိုယ့္ႏွလံုးေသြးေတြရဲ့ မီးစာဟာ မင္းဆီက အၾကင္အနာေတြကေန အသက္ဆက္ေနခဲ့တာပါ...။

မင္းသာ ကိုယ့္ကို မခ်စ္ေတာ့ရင္၊ မင္းသာ ကိုယ္ကိုထားသြားရင္ ဆိုတဲ့ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္ တိုက္ခိုက္ခံရတိုင္း ေလေပြေ၀ွ႔ခံရသလို မီးစာေလးက လႈပ္ခတ္ တုန္ရင္ရျပန္တယ္။

ကိုယ့္ကို မင္းရဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ လံုျခံဳေႏြးေထြးေပးလွည့္ပါ။

ကိုယ့္ညခင္းေတြရဲ႕ အလင္းကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးလွည့္ပါ။

မင္းနဲ႔ မေတြ႔ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ့ ညေနခင္းေတြ ေသြးပ်က္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ႏိုင္လြန္းလွေလတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အခါမ်ားစြာ ကိုယ္ဟာ ငိုေၾကြးမိတတ္ျပန္ေရာ...။

ခ်စ္သူေလး၊ ကိုယ့္၀ိဥာဥ္ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အလင္းေရာင္၊ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ အရာခပ္သိမ္းဟာ မင္း....။

ဒီလိုနဲ႔ ..... ကိုယ္ဟာ လင္းတလွည့္ ေမွာင္တခ်ီ...၊

ခ်စ္သူ....မင္း...ရဲ့ အိပ္မက္ရာသီေတြ လွပၾကည္ႏူးေစဖို႔ ေတးေတြသီလို႔....။

ဒါေပမယ့္….
ငါခ်စ္တဲ့ ငါ့ရင္ခြင္က တိမ္ေလးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစမယ့္
သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ေဝးသြားေစမယ့္…
ညေတြ ေရာက္မွာကိုေတာ့ မုန္းမိတယ္။။။။

တိမ္ေတြက ေလႏွင္ရင္ လြင့္ပါးသြားတတ္ၾကတယ္။

တိမ္ေတြက မိုင္းညိႈ႕ အံု႔ဆိုင္းျပီးရင္ မိုးအျဖစ္ရြာမခ်ပဲ ေပ်ာက္သြားတတ္ၾက ျပန္ေသးတယ္။

တိမ္ေတြက မဲမဲေမွာင္ေမွာင္ဘ၀ကေန မိုးေရစက္ေတြ အသြင္ေျပာင္းသြားျပီးရင္လဲ ေကာင္းကင္ထဲမွာ သူ႔အရိပ္ အကြ်င္းအက်န္ေလးေတာင္ ေျခရာခ်န္ထားရစ္ဖို႔ ေမ့ေလွ်ာ့ခ်င္ ေမ့ေလွ်ာ့တတ္ေသးတာ။

တိမ္ေတြက အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္။

တိမ္ေတြက..... ......... .....

ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္း လမ္းမေပၚက ႏွစ္ဆယ့္နွစ္ခုေသာ ညေနခင္းေလးတစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲ အမွတ္တရ ေရးျခစ္ခဲ့တဲ့ တိမ္တိုက္ေလးေရ....

ဘယ္လို ေလျပင္းမုန္တိုင္း တိုက္တိုက္ မင္း မလြင့္ပ်ယ္သြားပါနဲ႔။

ျပိဳမေယာင္ ညာသံေပးျပီးေတာ့မွလဲ မင္း ထြက္ေျပးမသြားပါနဲ႔။

မင္း ငါ့ကို စြတ္စိုေအာင္ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာခ်ခ်င္ ရြာခ်လိုက္ပါ။

ဒါေပမဲ့ ေျခရာေလးေတြေတာ့ မင္း မခ်န္ရစ္ခဲ့ပဲ ငါ့အပါးက စြန္႔ခြာ မသြားပါနဲ႔။

ေျပာခဲ့ဖူးတာကိုပဲ အဖန္တလဲလဲ ကိုယ္... ျပန္ေျပာပါရေစ။

မင္းအတြက္... ကိုယ္... အိပ္ယာ၀င္ေတးေတြ သီဆိုေပးပါရေစ...။

မင္းရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ၊ မင္းကို ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ထြနး္ညွိလင္းခ်င္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္၀ိညာဥ္အတြက္ ကိုယ့္ႏွလံုးေသြးေလာင္စာကို ျဖည့္တင္းေပးလွည့္ပါ......။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ခ်စ္သူမရွိတဲ့ ညေနခင္းေတြ၊ ညေတြြကို မုန္းတီးတတ္လာခဲ့ေတာ့တယ္.....။

ေသခ်ာတယ္.....။

ကိုယ့္၀ိဥာဥ္ဟာ မင္းမရွိရင္ အလင္းမဲ့စြာ ေပ်ာက္ဆံုးရျပန္အံုးေတာ့မယ္။ ။

The hunger for love is much more difficult to remove than the hunger for bread.
(Mother Teresa)

______________________________________________________

ဒီပို႔စ္ေလးကို “ကြ်န္ေတာ့္ညေနခင္း ပန္းခ်ီကားမွာ ေရးျခစ္ခဲ့ေသာ အလင္းဖြဲ႕ တိမ္္တိုက္တစ္ခု”

ဆိုျပီး တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲတာေလးကို ျပန္တင္ခ်င္လို႔ နဲနဲေလး ျပဳျပင္ျပီး ဆားခ်က္ထားတာပါ။ မဖတ္ရေသးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ကေတာ့ အသစ္ေပါ့။ မဖတ္ဖူးျပီးသူ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္အားေပးသြားရင္ ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ားးး။
ခ်စ္ညီေလး ေမ်ာက္ေမ်ာက္ (ကြ်န္ေတာ့္အေခၚ ေမ်ာက္ငို) ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ခံစားေရးဖြဲ႔ေပးထားတဲ့ စကားေျပေလး တစ္ပုဒ္ပါ။

ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား