ေဘးဘီ၀ဲရာကို ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တေလာကလံုး ပကတိ အေမွာင္တိုက္ တစ္ခုလို။ ပါးျပင္ကို လာေရာက္ပြတ္သပ္ေသာ လက္တစံုေၾကာင့္ သူမ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာကိုမွ မျမင္ရ ေသာ္လည္း ဒါဟာ ေမာင့္ရဲ့လက္ ဆိုတာ သူမ ေသခ်ာလို႔ ေနခဲ့သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေသာ္လည္း ေမာင္သည္ အခါမ်ားစြာကလို သူမမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လို႔ ေနမည္လား။ သူမမ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္လိုက္ေသာ ေမာင့္လက္ေတြက ျမတ္ႏိုးၾကင္နာမႈေတြ အျပည့္။ ေနာက္ျပီး သူမကို စိုက္ၾကည့္တတ္ေသာ ေမာင့္မ်က္၀န္းေတြကလဲ ခ်စ္ျခင္းေတြ အျပည့္အသိပ္ႏွင့္။ ထိုစဥ္အခါတိုင္း သူမ မွာ ရွိသမွ် ေသာကေတြ ေျပေပ်ာက္ကာ ရင္ထဲ ေႏြးေထြး လိႈက္လွဲလာျမဲ။ေမာင့္လက္ကို ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ျပီး ဖြဖြညင္သာ နမ္းလိုက္ရမလား သူမ ေတြေ၀ ေနမိစဥ္မွာပဲ ထိုလက္တစံုက သူမကို သိုင္းဖက္လို႔လာသည္။ သူမေက်ာျပင္ကို ထိေတြ႕လာေသာ ေမာင့္လက္ေတြက ေအးစက္ လြန္းလွသည္ထင့္။ သူမကိုယ္ေလး တုန္သြားရျပန္သည္။ ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ႏြဲ႔မွီလိုက္လ်င္ေတာ့ ေႏြးေထြး ေလမလား။ သို႔ေသာ္ သူမ ေမာင့္ရင္ခြင္ကို ရွာေဖြလို႔မရ။ ဟိုးအေ၀းၾကီးမွာလို ဘာေၾကာင့္ ခံစား ေနရသည္လဲ။ သိုင္းဖက္လာေသာ ေမာင့္လက္ေတြက တင္းက်ပ္သည္ထက္ တင္းက်ပ္လာသည္။ သူမ အသက္ရွဴရ ခက္ခဲလာ၏။ သူမ ႏွလံုးအိမ္ေတြ ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ မြန္းက်ပ္လာေတာ့ ေမာင့္လက္ေတြထဲက လြတ္ေအာင္ ရုန္းကန္မိေတာ့သည္။
ျဗဳန္းကနဲ အိပ္မက္က လန့္ႏိုးလာေတာ့ ဟိုးအေ၀းက ေျပးလာရသူလို သူမ ေမာပန္းႏြမ္းလ်လို႔ ေနခဲ့သည္။ ညဥ့္ငွက္တို႔၏ ေအာ္သံကို တခ်က္တခ်က္ ၾကားေနရ၏။ ဖြင့္ထားေသာ ျပဴတင္းတံခါးမွ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာေနေသာ ေလက ေအးလြန္းလွသည္။ ျပဴတင္းတံခါးကို ထပိတ္လိုက္ရင္း လူက ေမာလ်လာေသာေၾကာင့္ ျပဴတင္းတံခါးေဘာင္ေပၚ ေမွးမွီလိုက္ရသည္။ သူမပါးျပင္ေတြ စိုစြတ္လို႔ လာျပန္ျပီ။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဆံုေတြ႕ျခင္း ေတြကိုမွ သူမက ဘာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိသည္လဲကြယ္။ သူမ ေမာင့္ကို ဒီတသက္လံုး မေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ရဲ့။
စိတ္မွာ ေမ့ထားေပမဲ့
အိပ္မက္က အတိတ္ကို ျပန္ျပန္ဖတ္ေတာ့
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ိဳ႔ေတာင္
ရိပ္ေယာင္ေျပာင္း ဒဏ္ရာေတြအျဖစ္
ငါ့ညေတြကို ကုတ္ျခစ္လို႔။
တကယ္ဆို သူမက ေမာင့္ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ သူမ ေပ်ာ့ညံ့ ေတြေ၀ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ ေနာင္တေတြလဲ မရခဲ့ပါ။ သူမရင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရပါေစ။ သူမ ေရြးခ်ယ္ေသာလမ္းကို သူမ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားႏိုင္ရပါလိမ့္မည္။ သူမကိုယ္တ္ိုင္ သူမ၏ ႏွလံုးသားကို ဖယ္ထုတ္ခဲ့ ျပီးျပီပဲ မဟုတ္လား။ အခုလို ေမာင့္ကို မြတ္သိပ္စြာ ေျခာက္လွန့္ တတ္ေသာ အိပ္မက္မ်ား ကိုေတာ့ သူမ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုအပ္ ေနပါေသးသည္။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူမကို အိပ္ပ်က္ေစေသာ ထိုအိမ္မက္တို႔ သူမထံ ေရာက္မလာ ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟု သူမ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိပါသည္။
ေရးသားသူ - တြယ္တာ
၀တၳဳတိုေလးကို ႀကိဳက္ပါတယ္။
ReplyDeleteကိုယ္လည္းမုိးကုတ္မွာေမြးတာ။ သူငယ္တန္းမွ ရန္ကုန္ေရာက္တာ.ေအာင္ခ်မ္းသာဘုရားၾကီးတုိ႔၊ ကန္သုံးလုံးတုိ႔ သတိရမိတယ္
ReplyDeletenice writings! it's exactly same as my story. the fact that i can never meet him again and still dreaming of him though i try to forget him. it's really tough!
ReplyDeleteအေရး အသား ေလး က အရမ္းႏူးညံတာဘဲ။
ReplyDeleteႏွလုံးသားလဲ ႏူးညံမွာ ေသခ်ာတယ္။
ကံေကာင္းပါေစေနာ္။