မေန႔ကမွ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ စံုတြဲ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရထား အတူတူ စီးျပီး ျပန္လာမိတာကပဲ မွားေလသလား။ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲႏွစ္ဦး.... ခ်စ္ၾကည္ႏူးေနတာ ျမင္ေနရတုန္းကေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေသအခ်ာပါ။ ကိုယ့္အိမ္ သူ႔အိမ္ ျပန္ဖို႔လမ္းခြဲတဲ့အခါ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားေတာ့မွ ျဗဳန္းခနဲ အထီးက်န္တဲ့ စိတ္ေတြက ႏိုးထလာခဲ့သည္။
“ ဟားးး....”
သက္ျပင္းေမာကို ဖြဖြ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း.... “မထူးဆန္းပါဘူး” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားျခင္း ဆိုတာ ဘာသာ သိေနျပန္သည္။ ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုပဲ အားတင္းထားေပမဲ့ ဒီလမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ပိုလို႔ လြမ္း... လြမ္းေနမိေနခဲ့တာ....။ အရင္ကလိုနင့္နင့္နဲနဲ မ်က္ရည္ဝဲမတတ္ မနာက်င္တတ္ေတာ့ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ အခုလို ညမ်ိဳးေတြမွာေပါ့........။
ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးစြာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးသည္ ခုေတာ့ သိပ္ကို ေျခာက္ေသြ႕ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ခ်ိဳျမိန္ယစ္မူးခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းေတြက မာယာေတြတဲ့လား...။ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ေသး...။ ေဘးမွာ အတူရွိမေနႏိုင္ေတာ့ေသာ သူမကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာျဖင့္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္လို လြင့္ေမ်ာစိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းလာရေသာ ညေတြက ၾကာရွည္ေနခဲ့ျပီ။
တီတီတာတာ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့ရင္တစ္ခြင္လံုးကို သိမ္ေမြ႕ေသာ ငလ်င္တစ္ခု ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ေသာ အျပံဳးမ်ား..၊ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံမ်ား.......၊ အရာရာအားလံုးသည္ မိုးသားေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္မ်ားလို လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားခဲ့ၾကျပီ။
သူမထံမွ ယုယၾကင္နာမႈမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးမႈမ်ား.. ေနာက္ျပီး အခ်စ္ေတြ.... “ရူးမတတ္ ခ်စ္ရပါတယ္” ဆိုေလခဲ့ေသာ သူမ၏ အခ်စ္ေတြေလ.... ဒါေတြကို သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ရွာေဖြလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုတာ ရွိမေနေတာ့ဘူးးးး...။
ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ... မက္ေမာခဲ့ေသာ သူမ၏ အနမ္းမ်ားကို သတိရမိေတာ့ လူက လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေအာင္ ဒူးေတြ ေခြညႊတ္က်ခ်င္လာသည္။
သူမႏွင့္ အတူ ျဖတ္သန္းေနက် တံတားေလးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ..။ အဲ့ဒီ တံတားေလးကို မျဖတ္ခင္ ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပၚမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုခံုတန္းေလးရွိရာသို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚသြားရင္း ခံုေလးနားေရာက္ေတာ့ လူက အရုပ္က်ိဳးျပတ္....။
ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးကလည္း အရင္လို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကို လန္းဆန္းႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့...။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့.. သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညခ်မ္းေတြကို ေအးေအးလူလူ၊ ေနာက္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူထိုင္ျပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီေနတတ္တဲ့....၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ေမွးစက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့...... သူမရဲ႕ နဖူး၊ သူမရဲ႕ပါးျပင္ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး.. ညင္သာဖြဖြ နမ္းရိႈက္ခဲ့ဖူးတာ။ တခါတရံမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီ အနမ္းေတြ နယ္ကြ်ံမိရင္ေတာ့ “ကိုကိုေနာ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ သိပ္ကဲမေနနဲ႔” ဟု သူမက စိတ္ဆိုးတတ္ေသးသည္...။ ထိုအခါတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သူမ၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ဆြဲဖြကာ “ကို္ယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ္နမ္းတာပဲကြာ၊ ေနာက္ျပီး ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သူမွ ဒီနားလာ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူး” လို႔ ဆင္ေျခေပးလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲ အရည္ေဖ်ာ္ခ်တတ္ေသာ မ်က္ေစာင္းလွလွကို စူတူတူႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အတူ သူမက ေပးေလသည္။
“အသည္းယားေအာင္ မလုပ္နဲ႔”
အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္က အံၾကိတ္ကာ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူမက မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အုပ္ကာ သေဘာက်စြာ ရယ္တတ္ပါသည္။
သူမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကိုပါ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ၾကားမိေတာ့မွ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ် မရွိ..။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ...။
“ ဟားးး....”
ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္း သူမထံပါး စီးေမ်ာသြားေသာ စိတ္ေတြကို ကေသာကေမ်ာ လိုက္သိမ္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမိသည္။
လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလး... ရယ္.......။ အရာရာ ယံုၾကည္ထားမိခဲ့သမွ် ႏွလံုးသားေတြ တဖဲ့ဖဲ့ေၾကြေအာင္ တမင္လုပ္ရက္ခဲ့ေလသလား...။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ေဝဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံစားရင္း အလြမ္းေတြသာ ကို္ယ့္အေဖာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။
ႏွလံုးသား ဒဏ္ရာကို အစားထိုးတစ္ခုနဲ႔ေရာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္မတဲ့လား.....။
နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြတိုင္းမွာ သူမက ပါေနသည္။ ဖတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာလဲ သူမကို ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ စာေတြေရးျဖစ္ရင္လဲ သူမ အေၾကာင္းေတြပဲ။ အလုပ္ လုပ္ေနလဲ သူမပံုရိပ္ေတြက တဝဲလည္လည္..။ စားလဲ ဒီစိတ္၊ သြားလဲ ဒီစိတ္... ဒီလိုနဲ႔ လူလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။
စိတ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေလ.. ပိုတင္းက်ပ္လာေလ........။
နာက်ည္းပစ္လိုက္စမ္း...၊ ေမ့ပစ္လိုက္စမ္း... ဘယ္လိုပဲ စိတ္အားတင္းတင္း... တစ္ခ်ိန္က သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသာ တမ္းတလြမ္းေမာလို႔..။ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အသိအာရံုေတြ အတံုးအရံုး က်ဆံုးလို႔...။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာလဲ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို သူမရွိရာ အတိတ္ေတြထဲသာ လြင့္ေမ်ာေနေတာ့တယ္။ ဒီလမ္းေလးထဲကို ျဖတ္သန္းလာရတိုင္း........၊ ဒီခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနမိတိုင္း.... အရင္လို ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္လြမ္းကာ ေျဖ မေျပသာႏိုင္ခဲ့....။
“ ဟားးး....”
ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ စိုစြတ္စ ျပဳလာတဲ့ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ တူးတူးခါးခါး နာက်ည္းေနေပမဲ့ တိတ္တဆိတ္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ေသာ သူမကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မနာက်ည္းႏိုင္ပါ။
ခုေတာ့ အလြမ္းေတြမစဲ.. တစ္ေယာက္တည္း... တစ္ကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္း.......
“အရင္လို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြကို လြမ္းတယ္........”
“ ဟားးး....”
သက္ျပင္းေမာကို ဖြဖြ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း.... “မထူးဆန္းပါဘူး” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာ္လည္း ဒါဟာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားျခင္း ဆိုတာ ဘာသာ သိေနျပန္သည္။ ကိုယ့္ စိတ္ကို ကိုယ္ ဘယ္လိုပဲ အားတင္းထားေပမဲ့ ဒီလမ္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း ပိုလို႔ လြမ္း... လြမ္းေနမိေနခဲ့တာ....။ အရင္ကလိုနင့္နင့္နဲနဲ မ်က္ရည္ဝဲမတတ္ မနာက်င္တတ္ေတာ့ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ အခုလို ညမ်ိဳးေတြမွာေပါ့........။
ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးစြာေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းကေလးသည္ ခုေတာ့ သိပ္ကို ေျခာက္ေသြ႕ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ခ်ိဳျမိန္ယစ္မူးခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းေတြက မာယာေတြတဲ့လား...။ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ေသး...။ ေဘးမွာ အတူရွိမေနႏိုင္ေတာ့ေသာ သူမကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာျဖင့္ ဒီလမ္းကေလးေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္လို လြင့္ေမ်ာစိတ္ေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖတ္သန္းလာရေသာ ညေတြက ၾကာရွည္ေနခဲ့ျပီ။တီတီတာတာ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့ရင္တစ္ခြင္လံုးကို သိမ္ေမြ႕ေသာ ငလ်င္တစ္ခု ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ေသာ အျပံဳးမ်ား..၊ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ ရယ္သံမ်ား.......၊ အရာရာအားလံုးသည္ မိုးသားေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္မ်ားလို လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားခဲ့ၾကျပီ။
သူမထံမွ ယုယၾကင္နာမႈမ်ား၊ ျမတ္ႏိုးမႈမ်ား.. ေနာက္ျပီး အခ်စ္ေတြ.... “ရူးမတတ္ ခ်စ္ရပါတယ္” ဆိုေလခဲ့ေသာ သူမ၏ အခ်စ္ေတြေလ.... ဒါေတြကို သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ရွာေဖြလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေသခ်ာတယ္...။ သူမရင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုတာ ရွိမေနေတာ့ဘူးးးး...။
ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ... မက္ေမာခဲ့ေသာ သူမ၏ အနမ္းမ်ားကို သတိရမိေတာ့ လူက လမ္းေလွ်ာက္လို႔မရေအာင္ ဒူးေတြ ေခြညႊတ္က်ခ်င္လာသည္။
သူမႏွင့္ အတူ ျဖတ္သန္းေနက် တံတားေလးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ..။ အဲ့ဒီ တံတားေလးကို မျဖတ္ခင္ ျမစ္ကမ္း နံေဘးက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပၚမခ်င္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အျမဲထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုခံုတန္းေလးရွိရာသို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ဆြဲေခၚသြားရင္း ခံုေလးနားေရာက္ေတာ့ လူက အရုပ္က်ိဳးျပတ္....။ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးကလည္း အရင္လို ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြကို လန္းဆန္းႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့...။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့.. သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ညခ်မ္းေတြကို ေအးေအးလူလူ၊ ေနာက္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူထိုင္ျပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ။
ဒီခံုကေလးေပၚမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီေနတတ္တဲ့....၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ေမွးစက္ေနခဲ့ဖူးတဲ့...... သူမရဲ႕ နဖူး၊ သူမရဲ႕ပါးျပင္ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး.. ညင္သာဖြဖြ နမ္းရိႈက္ခဲ့ဖူးတာ။ တခါတရံမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဆီ အနမ္းေတြ နယ္ကြ်ံမိရင္ေတာ့ “ကိုကိုေနာ္၊ လူျမင္ကြင္းမွာ သိပ္ကဲမေနနဲ႔” ဟု သူမက စိတ္ဆိုးတတ္ေသးသည္...။ ထိုအခါတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သူမ၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ဆြဲဖြကာ “ကို္ယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ္နမ္းတာပဲကြာ၊ ေနာက္ျပီး ဒီအခ်ိန္ၾကီး ဘယ္သူမွ ဒီနားလာ လမ္းမေလွ်ာက္ဘူး” လို႔ ဆင္ေျခေပးလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျမဲ အရည္ေဖ်ာ္ခ်တတ္ေသာ မ်က္ေစာင္းလွလွကို စူတူတူႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အတူ သူမက ေပးေလသည္။
“အသည္းယားေအာင္ မလုပ္နဲ႔”
အဲဒီလို ကြ်န္ေတာ္က အံၾကိတ္ကာ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူမက မ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ အုပ္ကာ သေဘာက်စြာ ရယ္တတ္ပါသည္။
သူမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကိုပါ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ၾကားမိေတာ့မွ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ် မရွိ..။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ...။
“ ဟားးး....”
ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ လွန္ခ်ပစ္လိုက္ရင္း သူမထံပါး စီးေမ်ာသြားေသာ စိတ္ေတြကို ကေသာကေမ်ာ လိုက္သိမ္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားမိသည္။
လြမ္းတယ္ ေကာင္မေလး... ရယ္.......။ အရာရာ ယံုၾကည္ထားမိခဲ့သမွ် ႏွလံုးသားေတြ တဖဲ့ဖဲ့ေၾကြေအာင္ တမင္လုပ္ရက္ခဲ့ေလသလား...။ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ေဝဒနာကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံစားရင္း အလြမ္းေတြသာ ကို္ယ့္အေဖာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပါ့။
ႏွလံုးသား ဒဏ္ရာကို အစားထိုးတစ္ခုနဲ႔ေရာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္မတဲ့လား.....။
နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေတြတိုင္းမွာ သူမက ပါေနသည္။ ဖတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာလဲ သူမကို ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ စာေတြေရးျဖစ္ရင္လဲ သူမ အေၾကာင္းေတြပဲ။ အလုပ္ လုပ္ေနလဲ သူမပံုရိပ္ေတြက တဝဲလည္လည္..။ စားလဲ ဒီစိတ္၊ သြားလဲ ဒီစိတ္... ဒီလိုနဲ႔ လူလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။
စိတ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေလ.. ပိုတင္းက်ပ္လာေလ........။
နာက်ည္းပစ္လိုက္စမ္း...၊ ေမ့ပစ္လိုက္စမ္း... ဘယ္လိုပဲ စိတ္အားတင္းတင္း... တစ္ခ်ိန္က သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသာ တမ္းတလြမ္းေမာလို႔..။ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အသိအာရံုေတြ အတံုးအရံုး က်ဆံုးလို႔...။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာလဲ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို သူမရွိရာ အတိတ္ေတြထဲသာ လြင့္ေမ်ာေနေတာ့တယ္။ ဒီလမ္းေလးထဲကို ျဖတ္သန္းလာရတိုင္း........၊ ဒီခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေနမိတိုင္း.... အရင္လို ႏွစ္ကိုယ္တူ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြကို ျပန္ျပန္လြမ္းကာ ေျဖ မေျပသာႏိုင္ခဲ့....။
“ ဟားးး....”
ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္။ စိုစြတ္စ ျပဳလာတဲ့ ဒီမ်က္ဝန္းေတြကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ တူးတူးခါးခါး နာက်ည္းေနေပမဲ့ တိတ္တဆိတ္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ေသာ သူမကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မနာက်ည္းႏိုင္ပါ။
ခုေတာ့ အလြမ္းေတြမစဲ.. တစ္ေယာက္တည္း... တစ္ကယ္ကို တစ္ေယာက္တည္း.......
“အရင္လို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြကို လြမ္းတယ္........”
_______________________________________________
ဝန္ခံခ်က္။ ။ “ေဇာ္ဝင္းထြဋ္” ရဲ႕ “အထီးက်န္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ခံစား ေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ MP3 ကို ဒီမွာ 01 A Htee Kyan.mp3 သြားနားေထာင္လို႔ ရသလို ေအာက္မွာလဲ ဖြင့္ျပီး နားဆင္လို႔ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
|
ေမတၱာျဖင့္
မိုးကုတ္သား
မိုးကုတ္သား
ေကာင္မေလးတဲ့…
ReplyDeleteခုဘယ္ေရာက္သြားလို႔ လြမ္းေနတာတုန္း..
ဖိုးစိန္ေရာက္တာတဲ့ အခ်ိန္ထိ အဲ ေကာင္မေလး ဆိုတဲ့အမကို မေတြ႕ဖူးဘူး.. ခိခိ…
စိတ္ကူးယဥ္တာလာဟင္… တကယ္လားဟင္..
ဖိုးစိန္ ေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတယ္… ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့အကိုတစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရွိတာ မသိခဲ့ဘူး..
ခုေရာ… ၿပတ္သြားတာလား.. အိမ္ၿပန္ေနတာလား..
ခ်စ္သူကို လူႀကားသူႀကားမေရွာင္နမ္းတတ္တာလား… ဟိဟိ… သြားေခ်ာင္းခ်င္လိုက္တာေနာ္..
အကိုေမာင္ဟန္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေနမလဲလို႕…
အဲ… စိတ္ကူးမဟုတ္ပဲ တကယ္ခံစားေနရင္ စိတ္ဆိုးေနပါအံုးမယ္..
ေအာက္ေရာက္မွ ေဇာ္ဝင္းထြတ္ သီးခ်င္းကို ခံစားထားတာတဲ့ေလ.. ဟိဟိ
ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ခ်စ္ရ လြမ္းရတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ အၿမန္ဆံုးၿပန္ေတြ႕ႏိုင္ပါေစ။
အေရးအသားက ႏုတယ္ေနာ္… လြမ္းသြားသလိုပဲ…
“တစ္ေယာက္တည္းေန တစ္စိတ္ထဲထားေပါ့ ””ခ်စ္ကိုေမာင္ဟန္ရယ္….
း))
ခ်စ္ညီ
ေမ်ာက္စိန္
း))
ReplyDeleteလူပ်ိဳၾကီး အားက်ေနသည္
စိတ္ကူးေရာေနတဲ့အလြမ္းပါလား?
ေဘးနားမွာရွိေနသူကို တန္ဖိုးထားပါ
အခ်ိန္လြန္မွ ေနာင္တမရပါေစႏွင့္ .. :D
သီခ်င္းခံစားမႈက တကယ္လိုပဲေနာ္
ReplyDeleteေရးတတ္လိုက္တာ
စာအေရးအသားေတြ ေျပာင္းလာတယ္။ စာေလး ေကာင္းလိုက္တာ တကယ္ လိုပဲ :)
ReplyDeleteဒီအခ်ိန္ၾကီး ဒီနားကို ဘယ္သူမွမလာဘူးလို႔ မေျပာနဲ႔ အဲဒီနားမွာ ေနတာေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္လည္း ေရေျမာင္းေဘးမွာ တခါတေလေျပးတယ္။ :D
ReplyDeleteလြမ္းတယ္...။ လြမ္းသလို ခံစားရတယ္... ဟားးးးးး လုိ႕မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ သက္ျပင္း ေတြ နဲ႕ အတူ အလြမ္းေတြ ပါသြားရင္ ေကာငး္မွာပဲ....။ အၾကံတစ္ခုေပးမယ္....ေကာင္မေလး ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ထားလိုက္...ဟိ...။ မစြံမွန္းသိေပမယ့္...အၾကံေပးလုိက္တယ္...။
ReplyDeleteကုိမိုးကုတ္သားၾကီး သနားပါတယ္..လြမ္းေနတယ္..
ReplyDelete:)
စာေလးက ႏုႏုေလးေတြပါလား .... သီခ်င္းကုိခံစားၿပီးေရးတာတဲ႔ ... ဟုတ္ရဲ႔လား ... ဟုတ္ရဲ႔လား .... သီခ်င္းဆိုတာေနာ္ ... း)
ReplyDeleteေရးသြားလိုက္တာမ်ား တကယ္လို႕ေတာင္ထင္ရတယ္။
ReplyDeleteဖတ္ေနရင္းနဲ႔ စာသာေလးအတိုင္း စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖၚျပီ
ျမင္ၾကည့္သြားတယ္။
တေလာတုန္းက ဒီသီခ်င္းေလးကို
ReplyDeleteက်ေနာ့ရင္ဘတ္ထဲက သီခ်ငး္ေလးအျဖစ္ တင္ထားဖူးတယ္.
ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္ ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး.....
တေလာတုန္းက ဒီသီခ်င္းေလးကို
ReplyDeleteက်ေနာ့ရင္ဘတ္ထဲက သီခ်ငး္ေလးအျဖစ္ တင္ထားဖူးတယ္.
ေျပာေတာ့ေျပာခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္ ဘာကိုမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး.....
အေပၚတေလ်ာက္လံုးဆြဲေခၚလာၿပီးမွ..ေနာက္ဆံုးေတာ့သီခ်င္းတဲ့
ReplyDeleteယံုဘူး..ယံုဘူး..
(ခင္လို ့ေနာက္ၿခင္းသာ...)
ရင္ဘတ္ထဲကရိွသမွ်ခ်ေရးျပီးမွ...
ReplyDeleteရွက္ရွက္နဲ႔သီခ်င္းကိုခံစားသလိုလိုနဲ႔ေလွ်ာခ်ေသာ...ကိုဘိုဘို..:P
လြမ္းေနတဲ႕ အေၾကာင္းကလဲ ဖတ္လို႕ေကာင္းတာပါပဲ
ReplyDeleteကိုမိုးကုတ္ေရ
တစ္ေန႕ေတာ႕ အဆင္ေျပသြားမွာေပါ႔။
ေနတတ္သြားမွာပါ လို႕ပဲေျပာခ်င္ပါတယ္။
ခ်စ္ညီမ
ျမ
တို႔ကုိႀကီးကို
ReplyDeleteအဲလိုမလြမ္းေစခ်င္ မေဆြးခ်င္ဘူး
ဒီပို႔စ္ေလးေကာင္းတယ္.. အသည္းလဲယားတယ္.. :P
သူမ်ားေတြ ယံုထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရး... ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အသိဆံုးပဲ...
ReplyDeleteကြၽန္မလည္း ကိုမိုးကုတ္သားတို႔ကို မေန႔ကမွသိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာဖတ္အားနည္းပါတယ္။
ReplyDeleteဥပမာ-ကိုမိုးကုတ္သားက လြင္ဦးဆိုျပီး ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ သံုးထားမယ္။ ရွင္လည္းကြၽန္မကိုမသိဘူး။ ကြၽန္မကရွင့္ကို အဲလိုလာေျပာမယ္။ ေျပာခံရတဲ့သူဘယ္လိုေနမလဲ။ ကိုယ္မသိတဲ့လူေတြက ရုတ္တရက္ၾကီးလာျပီး အဲလိုေတြေျပာၾကမယ္ ဆို ဘယ္လိုေနမလညး္လို႔ သိခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီးသူကလည္း လာညွိႏွိဳင္းတာ မဟုတ္ဘဲ အခုလိုေတြ ေျပာသြားတာပါ။ ကိုမိုးကုတ္သား တစ္ေယာက္တည္းကို ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ "ဖိုးစိန္: မႀကိဳက္လို ့လာေၿပာတာပါ 31 Jan 10, 11:45 PM ဖိုးစိန္: ၿဖဳတ္ပါ 31 Jan 10, 11:45 PM ဖိုးစိန္: ဒီနာမည္ဆိုေပမယ့္ ေရြးတတ္လြန္းတဲ့မင္းကို အံ့ၿသလို ့ပါ Feb 10, 12:37 AM ဖိုးစိန္: အခုသိၿပီးေလ.. ၿဖဳတ္လိုက္ေပါ့.. မႀကိဳက္ဘူးဆိုကာမွ"
အထီးက်န္ အထီးက်န္......
ReplyDeleteေဇာ္ဝင္းထြဋ္ကြ....း)
ဓာတ္ပုံထဲက တံတားေလးကုိ သိသလုိပဲ း)
ReplyDeleteလာလည္သြားပါတယ္။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ ၿဖစ္ရပ္မွန္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ စာဖတ္သူအတြက္ကေတာ့ ဒဏ္ရာကို ဆြေပးသလိုၿဖစ္သြားေအာင္ကို စကားလံုးေတြက ထိရွလြန္းတယ္။
ReplyDeleteကိုဘိုၾကီးလည္း လြမ္းေနျပီ
ReplyDeleteရည္မွန္းလြမ္းသူရဲ ့ အခ်စ္ကိုရျပီ သာယာခ်မ္းေျမ့တဲ ့
မိသားစုဘ၀ေလးကို အျမန္ဆံုးရရွိပါေစ။
အကိုတစ္ေယာက္ခံစားေနတာ ညီမေလးေတြ မၾကည္ ့
ရက္ေတာ ့ဖူး ျမန္ျမန္ လိုက္ေတာင္းေပးလိုက္ေတာ ့မယ္
မိုး
:)) ကိုမိုးကုတ္သားတို႔ အျမဲ စာသားႏုေနတာ ဂလိုကိုး. ဖတ္ျပီး ကူလြမ္းသြားေပးတယ္ေနာ့။ ေနာက္ျပီး ေကာင္မေလးေရ..အျမန္ျပန္ခဲ႔ပါေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ႔ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။။
ReplyDeleteHOW COULD I PULL U OUT FROM THE MUD OF BLOGGING???!!!!
ReplyDeleteလြမ္းးးတယ္ ေပါ့ ....!
ReplyDeleteThis comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteအားးးးးးးပါးးးးးးးးးးးးးးးးး
ReplyDeleteတို႔ကိုဘိုႀကီးကြ..........
အထီးက်န္ေနတယ္ ဟုတ္စ။
ခုတေလာ အထီးက်န္ေဝဒနာရွင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါပါလားလို႔။ အဟဲ
ဖတ္လို႔ေကာင္းလုိက္တာ ကုိဘိုႀကီးေရ........
Hola! Carol Fong . payday loans
ReplyDeletepayday loans toronto This website is the most beneficial I enjoyed it to a great extend
ReplyDeleteAAA Toronto Payday Loans 1172 Bay St #101, Toronto, ON M5S 2B4 (416) 477-2817
ဟားးးးးးးးးဖတ္ျပီးေရလည္ၾကိဳက္သြားတယ္ bro ေရ အေရးအသားေလးေကာင္းလြန္းလို႕ (y) (y) ၚ)
ReplyDelete